Ne olduðunu adlandýramadýðým bir his, beni sana çeken yoksa sen misin fýsýldayan içimdeki derviþe? Ne maytap geçiyorum gök cisimleri ile ne de gözyaþý doðurmak istiyorum hepsini geçip kocaman bir göz oluyorum ve yutuyorum kara deliði.

Aþkýn hicreti, Nilgün belki de asla var olmamýþ ve gerçekleþmeyecek bir dostluðun kýlcal damarlarý ve iþte büyüyorum ve iþte büyütüyorum seni yüreðimde ama gözümdeki devasa ýþýkla da biliyorum ki ruhuna okuduðum rahmeti es geçmiyor Yaratan.

Adý olmayan bir duayým belki de insanlýk tarihine asla geçmeyecek soytarý bir hayat hikâyesi.

Ben sen olamam.

Sen ise çoktan bana ýþýnlandýn ve geceyi aydýnlýk kýlan saklý durduðun o buluttan beni çaðýran sesin…

‘’Defterler.’’

Kitabýný karýþtýrýyorum, Nilgün ve inanýlmaz bir diyalog geliþiyor içimde ve içinden geçenlerle yüzleþiyorum aslýnda aþaðý yukarý on yýlýmý alan bir arayýþ adýný konumlandýrdýðým elbet çýkmayý arzuladýðým kariyer basamaklarý ve þimdi sen neredesin, ben nerede?

Unutmaya çalýþýyorum dünü.

Uyutmaya çalýþýyorum hýrçýn rüzgârý.

Dikleniyor kalemim ve diretiyor: ‘’Yaz, sadece yaz’’ diye.

Neye denk düþtüðümü biliyorum.

Neye düþmediðimi ise insanlar iddia ediyor.

Tanýmadýðým kim varsa tanýdýk bakýþlý kimi zaman bir adam kimi zaman yorgun bir kadýn bazense üçüncü cins diye lanse edilen ait olduðu dünyayý dillendiremediðim.

Geçiyorum her þeyi ama her þeyi geçiyorum.

Sihirli bir pencere ýþýl ýþýl bazense karanlýk bir alt geçit.

Recim edildiðim; resmedildiðim.

Rücu ettiðim bir aþk ve de.

Rükû ettiðim maneviyat ve üstü örtülü olmayan daðýnýk bir masa gibi aklýmýn çekmeceleri ve içleri hýnca hýnç kaðýt dolu.

Gözlerim arýyor yýllar evvel yazdýðým onlarca hatta yüzlerce cv’yi.

Kimi Türkçe kimi Ýngilizce ve iþte yeniden sana d/üþüyorum, Nilgün ve gözüm kapalý okulumun bahçesini tavaf ediyorum hele ki mezun olduktan on sene sonra bir proje çalýþmasý adýna düþüyor yolum okuluma/okulumuza.

Sonra unutuyorum ve seni henüz tanýmýyorum.

Sonra uyuyorum ve uyuyorum takriben bir asýr.

Derken uyanýyorum bir de ne göreyim?

Hiçliðimi deþtiðim sayfalar ve sözüm ona þiir yazýyorum sonra bir öykü derken bir masal ve sana rastlýyorum.

Sana yazdýðým onca mektup sadece senin okumaný dilediðim ve sayýsýz sen okuyorsunuz mektuplarýmý ve cevabýn geliyor da defalarca.

Susuyorum sonra týpký bir ömür öðretildiði üzere ama olmuyor, Nilgün bil ki olmuyor.

Sen ve Kaðan düþüyorsunuz aklýma.

Ne aptalým.

Aslýnda siz yoksunuz.

Ne aptalým.

Ben olduðuma dair bir belge de yok elimde ve her þey kayýp her þey ayýp.

Bir izdihama denk düþüyorum ki ve seni unutuyorum derken günler geçiyor bir mektup daha postalýyorum Cennet Postanesine.

Son bellediðim bir mektup.

Ben yalancýsýyým söylediklerimin çünkü yeniden yazýyorum sondan sonraki en sonuncu mektubu ve kocaman bir nokta koyuyorum sözüm ona.

Ve kitabýnýn(Defterler) sayfalarý arasýnda kendime rastlýyorum ve söylediðin þu cümle:

‘’Bitirdiðim liseye öðretmen olarak girecekmiþim ve bir curriculum vitae yazmam gerekiyor. Ne renk olduðunu hatýrlamadýðým bir kâðýda yazýyorum ve…’’

Bunu yazan sensin.

Oysaki o liseye öðretmen olarak girmek isteyen ben.

Yine kesiþiyor yolumuz ve kendi okulumda öðretmen olarak çalýþma þerefine tam da nail olacakken…

Öncesinde MEB’na baþvurmam gerekiyor elbet atamamýn yapýlmasý için ve iþte geçiþtiriyorum ve kanundaki küçük bir deðiþiklik ile atamam yapýlmýyor.

Öðrenci miyim?

Hayýr.

Öðretmen miyim?

Mademki elimde diplomalarým ve evraklarým var gel gör ki ücretli çalýþacaðým bir döneme giriyorum.

Bir yýl derken üç derken…

Asýrlýk uykum beni çaðýrýyor ve atýyorum havluyu ama yaþlarým çaðlýyor çünkü aidiyet duygum sallantýda.

Ait olmadýðým ne varsa oysaki ait olmak için elimden gelen her þeyi yaptýðým.

Bir asýr daha uyuyorum arada gözümü açýp þiþe þiþe kola içiyorum ve yeniden uyuyorum sonra bir açýyorum ki…

Hiç mi hiç ait olmadýðým bir yüzyýl ve uçuþan kelebeklerin yerini dronlar almýþken.

Sen ise hiç gelmedin bu yüzyýla ve biliyorum ki ikimizin de doðduðu ayný yüzyýldan bana sesleniyorsun ve sesini duyuyorum, Nilgün aslýnda ben de Tanrý’ya seslenirken seninle kesiþiyor yollarýmýz.

Sen bir çölün ortasýnda.

Bense bir çað yangýný.

Hangimiz ölüyüz hangimiz diri, Nilgün?

Mademki nedenlerin vardý bir þeyler için senin…

Benim de sebeplerim var Nilgün en çok da direnmek ve mutlu olmak adýna…

Seninle arkadaþlýðýma gýpta ile bakýyor içimdeki çocuk ve hiç doðurmadýðým yüzlerce çocuk.

Hangimiz baþaracaðýz Nilgün daha da çok ölü olmayý hele ki koca evren çoktan reddetmiþken bizi?