Öznesiz geçtiðine hükmetmiþtim son zamanlarýn üstelik emir kiplerine duymadýðým ihtiyacý fazlasýyla savurmuþlardý havaya öncesinde iþin aslýna gelecek olursak…

Kasým kasým kasýlan bir ayýn ayak sesiydi Ekim’in son günleri aslýnda baþýnda da hissettirmiþti olmazýn oluru bir düþ mahsulüne denk düþtüðüm.

Sýfatlarýn havada uçuþtuðu ve kelebek kanatlarýnda kalemin hayli coþkulu ve neþeli bir farkýndalýkla koþmasýna engel olamadýðým sanýrým fitili ateþleyen yine Ekimin son günlerinde, haraç mezat satýlan insanlýða olan inancýmý yitirmemle baþladý.

Sahi, olup biten neydi de fýsýltý gazetesinden en son benim mi haberim olmuþtu ve hali hazýrda uysal bir mevsimi yaz güneþi ile geçiþtiriyorduk iþte gerçi ara ara hýrçýnlaþýyordu gökyüzü ama…

Hemhal olduðum nemli hava ve boðucu.

Kürediðim tüm yalanlarýn neticesinde kendimle helalleþtiðim hatta açýk býrakmadýðým kapýdan içeri dalan hoyrat rüzgar ve beþi bir yerde acýlar üstelik Ýzmir sallanmamýþtý henüz.

Bense balýðýn kýlçýðýný ayýklýyordum ve balýk hafýzalý günlerin nezdinde neye denk düþtüðümü sorguluyordum gerçi yeni fark etmemiþtim bu sorgulama sürecini ama.

Öncesinde bir tutam huzur atýyordum güne ve çalýnan neþeme atýfta bulunan iyi yürekli insanlara tüm içtenliðimle teþekkür ediyordum.

Teþekkür ediyordum Rabbime ve saðdýcým Allah dostlarým akabinde göz kýrpan hýrpani ve savruk bulutlar.

Açýk ara farkla seviyordum iþte ve dokunuyordum da yüreklere üstelik yüreðimden geçenleri tek tek döküyordum yazýya.

Yazmalarý sevincimin.

Yanýp sönen trafik lambasý gibi illa ki yeþil yanýyordu gün sonunda ve hicaz makamýnda hacizli düþleri kurtarýyordum düþtükleri borç bataðýndan…

Ýnce askýlý sözcükler depara kalkarken imgelerin kulaðýný çekiyordum ve kýrmýza saçlý þafakta karþýlýyordum yeni günü üstelik hala terk edemediðim eski günün yakasýna yapýþmýþ üç beþ kova cümle çekiyordum Ekimin kuyusundan…

Ekilen hangi gölgeydi sahi de beklemekten asla da vazgeçmiyordu?

Amiyane tabirle birileri ya da birþeyler bekletiyordu beni?

Ýçimdeki karýnca sürüsü mütemadiyen sözcük depoluyorlardý kýþ öncesi ve kýþ güneþine henüz denk düþmemiþti Ýstanbul.

Ýstanbul yaslýydý ezelden ve yalnýz.

Oysaki kalabalýklardan asla ödün vermeyen caddeler ve nerede ise tüm semtleri göz ucuyla seyrediyordu içimdeki Ýstanbul’u ve Ýstanbul son zamanlarda sanki daha üzgün ve yýpranmýþtý.

Böylesi bir güne denk düþtü acýlar.

Böylesi bir gün yolum düþmüþtü sýkýntýlara sonra kardeþim tuttu elimden ve ben dualarýmý düþürmeden dilimden çýktýk yola ama ne çýkmak…

Sahi, nereye gidiyorduk ve ben neden böylesine pervasýz bir o kadar hummalý bir sessizliðe bürünmüþtüm?

Ve gözüm iliþti televizyondaki son dakika haberine alt yazý geçen o cümleyi bir avazda okumuþtum ve görünen o ki güzel Ýzmir’e nazar deðmiþti ve ansýzýn gökyüzü delirdi ve delindi ve acele ile çýktým evden ve nereye gittiðimi düþünmüyordum bile ve baþýmdaki o uðultu ve kararan gözlerim derken eþlik eden o karanlýk hava.

Sahi kaç dakikalýk yolu kaç saatte gitmiþtik ve dönmüþtük de?

Ekim tam da veda ederken ve görünen o ki Ýzmir büyük bir felaketin eþiðinden dönmüþtü ne de olsa an itibari ile can kaybý olduðunu deklare etmiyordu haber bültenleri.

Ýstanbul hüngür aðlýyordu.

Bense aðýr bir havada asýlý kocaman bir baþ aðrýsý ile eþlik ediyordum Ýstanbul’a ve içimde derin bir sýzý ve sýkýntý derken haberleri gelmeye baþladý Ýzmir sakinlerinin.

Enkaza dönüþmüþ apartmanlar ve toz bulutu.

Bir derken iki derken üç ve ölü sayýsý git gide artýyordu ve Ýstanbul ile beraber aðlýyorduk beraber Ýzmir’in beþik gibi sallandýðýnýn ertesi içimdeki b/eþikte gidip geliyordum ben de.

Kaygý eþiðim zirve yapmýþtý ve baþýmýn dönmesi geçmek bilmiyordu.

Benim yaþadýðým neydi ki?

Benim kaygýlý ve üzgün benliðimle eþ miydi an itibari ile yaþananlar ve günler zikzak çizmeye baþladý.

Sýkýntýlarýn haddi hesabý yoktu iþte insanlýðýn nazarýnda.

Ölümler ve sallantýlar…

Akabinde ardý ardýna eklenen nice acý.

Ne olmuþtu sahi? Ne deðiþmiþti de insanlýk sarýda beklemedeydi?

Öncemle anýmý karþýlaþtýrmak gelmedi bile aklýma çünkü dönen bir dünyanýn etrafýnda dönen bendim ve baþým.

Gözüm seðirdi.

Anan kimdi sahi?

Sonra zýlgýt yedi kötülük ve masum insanlar korku dolu gözlerle tetiklenen acýlarý geçiþtirmeye çalýþtý.

Acý eþiði ve de…

Hani açýsý deðiþken acýlar.

Ýçime doðandan uzaklaþmak adýna günlerce içime yaðmýþtý yaðmur ve bir Allah’ýn kulu da bilemedi neyin neyden olduðunu.

Altý üstü yaþýyordum herkes gibi.

Altý üstü yazýyordum bitmeyen bir coþkuyla.

Sonrasýný hatýrlamak bile istemiyorum ve kendi acýmda boðulurken su yutan kalemim de hava kabarcýklarý saldý boþluða ve iþte ben yeniden boþluða düþmüþtüm üstelik hoþluk bildiðim her güzel þey ansýzýn kaybolmuþtu.

Öncemden uzaktým.

An’ýmdan da çok uzak ve an’a eþlik eden þimdi de baþka acýlardý.

Acýlarýn sistematik duyarlýlýðýna karýþtý yaþlarým ve Ýstanbul karardý ve gözlerim.

Ýzmir’in caný yanýyordu Ýstanbul ise bunu günler evvelinden hissetmiþti ve Ýstanbul’a dayamýþken sýrtýmý þimdi de Ýstanbul sýrtýný bana dayýyordu sonra ben sýrtýmý kardeþime dayadým sonra sonra…

Sallanmýþtý evren ve Ýzmir’in topraðý çatlamýþtý ve nice insaný yuttu evren ve toprak artýk mucizelere ihtiyacýmýz vardý yeter ki enkaz altýnda kalan herkes saðlýcakla çýksýn altýndan.

Son on günde hâsýl olan çok þey en çok da acýnýn fay hattýnda çatýrdayan yüreðim ve iç sesim.

Ýzmir depreminden evvel benim içimdeki fay hattý çoktan kýrýlmýþtý sonra kalemimin ucu kýrýldý sonra kalem kýrýldý bense hepten kýrýlmýþtým ve kaç þiddetinde sarsýldýðýmý sadece Allah biliyordu.

Ýçimdeki depremi hisseden var mýydý sahi?

Vardý elbet ama ben hiçbir þeyi görecek halde deðildim ve Ekim hala katý mizacýyla hükmediyordu insana bense kasýmpatýlarýn havadan yaðmasýný bekliyordum Kasým gelmezden evvel.

Ekim giderayak yapacaðýný yapmýþtý iþte:

Günlerdir hatta haftalardýr hâsýl olan o devasa sýkýntý ve sýrtýmdaki yük nihayetinde pestilimi çýkarmýþtý benim ve Ýzmir depremi henüz beklemedeydi ama içimdeki hissi bir türlü yok sayamýyordum ve dizlerimin baðý çözüldü sonra dizelerim sýrra kadem bastý sonra kalemim sonra rüzgâr sonra da Ýzmir göðsümdeki sancýyý daha da tepeye taþýdý.

Yolunda gitmeyen bir þeyler vardý ve ben bunu asla izah edemiyordum.

Yoldan çýkan bir þeyler ve birileri vardý ve ben bundan bihaberdim.

Nihayetinde küçük kýyamete tanýklýk ettim ve içimdeki cereyan her yeri üþüttü sonrasý kâbus gibi geldi iþte ve ben hala ayný insan olmanýn verdiði özgüven ile saklý tutuyordum umudumu ve azalan coþkumu da.

Acýnýn ibresi.

Acýnýn ibaresi.

Ýçimdeki yangýn git gide büyüdü ve kundaklandý tüm hayallerim tüm enerjim çalýndý derken diskalifiye oldu güzellikler ve hala dönüyordu baþým ve çýktým yola ama çýkmadan yolumdan gittim sadece ve gittim ve geldim bir de ne göreyim?

Evrenin acýsýný çekiyordum þimdi ve içimdeki yangýnýn adý artýk Ýzmir idi.

Benim sýkýntýlarým ve baþýma gelenler neydi ki ve annem fýsýldadý o gece:

‘’Bak, dolunay var.’’

Dolan bir ay vardý evet ve Ekim sýrlarýný da yüklendi aðýr aðýr döndü köþeyi ve geride bir sürü acý ve acýlý insan býraktý.

Mucizeler bekliyordu sýrada çünkü her birimiz Ýzmir için dua ediyorduk ve her birimiz Ýzmir’dik.

Sonra kötü haberler geldi ara sýra iyi haberler ve zaman ilerliyordu ve enkaz altýnda kalan yüzlerce insan kurtarýlmayý bekliyordu ve ben de bekliyordum ama neyi beklediðimi bilmeden ama bekliyordum en azýndan Ýzmir’e yeniden güneþ doðsun diye ve ansýzýn güneþler doðmaya baþladý birbiri ardýna.

Önce Ýnci doðdu sonra Elif sonra Ayda.

Doðdu güneþ doðacaktý da yeni umutlar adýna.

Kasým’ýn ayak sesi ve Ekimden miras acýlar ve hala sallanýyordu Ýzmir ve bizler hala sallýyorduk Elif’in ve Ayda’nýn beþiðini.

Ýçimdeki çocuðun beþiðini terk etmiþtim aslýnda içimdeki çocuk beni terk etmiþti aslýnda bendim beni terk eden aslýnda beni birileri mi terk etmiþti de bundandý mutsuzluðum ve baþýmýn dönmesi yavaþ yavaþ azalmaya baþladý.

Kasýmpatýlar yoktu gökten yaðan.

Ama mucizeler vardý umuttan ve inançtan doðan.

Ölen zamandý ve nice insan ama dilim varmýyordu iþte.

Ben hem Ýstanbul’dum hem de Ýzmir’dim artýk hem benim acýlarýmdan ve sýkýntýlarýmdan kime ne?

Bana neydi benim derdim tasam.

Uðultu artýyordu derken azalýyordu ve içimdeki uydu nihayetinde çýktýðý yörüngesine oturdu ve ben beklemedeki iç sesimi nihayetinde kelimelere döktüm çünkü çünkü…

Çünkü ben artýk Ýzmir’dim.

Aslýnda her birimizin yüreði ve dualarý Ýzmir ileydi.

Biz artýk Ýzmir’dik ve hep beraber açtýk ellerimizi semaya.

Ben benden çýkmýþtým çünkü benim acým neydi ki Ýzmir’in ve Ýzmirlilerin yaþadýklarý yanýnda?

Umudun adýný koyduk yeniden ve hep beraber yeni mucizelere tanýklýk etmek adýna Ýzmir’e doðru yola düþtük.

Artýk sadece kendim için beklemiyordum yeni günü ve umudu ve kalbim Ýstanbul ile atarken bir yanýmý Ýzmir bildim o günden sonra.

Hayatýmda sadece bir kere çocukluðumda gittiðim þehir herkes gibi benim de dualarýmdaydý.

Geçmiþ olsun Ýzmir’im.