Þehrin þafaðýnda saklýydý hikâyeler yoksa þairin þakaðýna dayadýðý kalem miydi ömre özet geçen satýrlar ve ruhunda saklý o gaipten gelen esinti yüklü mevcudiyet bir mermer mezar baþlýðý asla yetmeyecekti içinde kalanlarý yazmaya.

Göðün neferi idi dolunay.

Yerin ise delaleti elbet kazýlan her çukur ölüsün bekleyen.

Mevsimsizdi þehir ve sahipsiz en çok da yoksunluða delalet o sessizlik ki yedi tepeli þehrin öncesinde asla var olmayan ve acýlardan kasýt aslýnda sekizinci tepenin dikildiði binlerce ukdenin kazýldýðý ve sivrildiði ve de sýnandýðý.

Ruhu yoktu mevsimin çünkü mevsimdi rahmetsiz geçen çorak topraklarda saklý tutulasý sýrlar þehrin de amblemi iken köprüler aslýnda iki yakanýn yüreklerinin birleþtiði ve iþte üçüncü yakasýydý þiirler þehre doyamayan aþka düþmüþ bir þiir gibi bezerken þehri güldür güldür yaðsýn diye yaðmur en çok yaþý ile kýyama duran ruhu þehrin.

Öznesiz asfaltlarda saklý adýmlar.

Adýmsýz ve adsýz dokaklarda saklý karanlýk.

Karanlýða mahal verense hüzünle örtülü bir mavi.

Maviden düþen göz yaþý ve gözünden düþenlerin na’þý ise gömülüydü þehrin surlarýnda ve düþtü yola kaybolan heceler aslýnda vakýf olunandý yazýlandan da çok öte.

Renkler baðdaþ kurdu.

Sözcükler dikey ve yatay sarkýtlarda can buldu.

Can verenler adýna sustu evren ve Tanrýnýn bahþettiði kederi üstüne giydi zemheride doðacak bir yudum huzur gibi içine çekti sözcükleri þehir ve þair.

Göðe kanat açan.

Yerde saklý izdiham.

Aslýnda yerin göðün birbirine karýþtýðý bir imtihan idi herkes için.

Mevsimin týknefesinde ölen hurafeler saklýydý ve kahinin heybesinde yokluk ve yokluðun güftesinde þiir ve þiirin kabrinde þair ve þairin mezarý idi yalnýzlýðýn imha ve de ihya ettiði…

Reçetesi olmayan bir yolculuktu yazmaya durduðu.

Belki de rengi ve kokusu olmayan bir duygu.

Ötenazi yapýlan maziden deðil yarýndan da beklentisi olmayan ve anda saklý özgürlük ve mevcudiyet.

Ýblis þarladý.

Ar bildi þehir ve þiir sessizliði.

Göðe batan diken aslýnda rüzgârýn gövdesindeki oyuktu ve obruklar peyda oldu yeryüzünde ve nefsini öldüren her fani o boþluktan ayrý düþtü aslýnda herkesti birbirinden ayrý düþen ve nefsin ölümü de nefesinde saklýydý þairin.

Her rabýta.

Her hatýra.

Her anýt.

Ant içtiði dünü ve rakýmý kayýp günün de gövdesinde çiviler çaktý ölü ruhuna göðün ne de olsa çivi idi çiviyi söken…

Sökün eden yaþlar þehrin ve þairin el ele verdiði hazin bir törendi elbet Mevla’nýn ve meleklerin þahitliðinde kýran kýrana mücadele veren fanilerin belki de rüyalarýnda dahi göremeyeceði bir veda.

Kýyasý mümkün olmadýkça:

Kýyametin de habercisi iken renklerin bozguna uðradýðý nihayetinde karanlýða teslim olan kâinat ve insanlýk.

Ruhlarýn deðil ruhsuzlarýn güncesi idi gecenin sistematik fýsýltýlarýnda aslýnda ayyuka çýkan nefretin ve öfkenin çýðlýðýydý…

Derken sustu þiirler.

Þehir hepten suskundu.

Bir rabýta idi içten içe büyüyen.

Karanlýk sýzlandý ve þakaðýna dayalý kalemi geri çekti þair ve kýyama durduðu geceyi nüfusuna geçirdi þehir.

Artýk iç içe geçen bir acýyla büyüyen o açýsý yalnýzlýðýn ve son kere baktý göðün uzamýnda aslýnda gördüðü kendisi olmayan bir suretin de yansýmasýydý içine düþtüðü o boþluk ve kapadý gözlerini þair ve þehir ve sonsuzluðun yansýmasýnda tüm ölüler rükû etti Rabbine ve yaþamýn meali artýk sessizliðe mahal veren bir yolculuktu ki aslýnda her þey þimdi baþlýyordu.