Araya Bir Nefeslik Virgül Ekleyerek...

   Anladýðým kadarýyla düþünmek, düþündüðüm kadar anlamak için düþüncelerimi zorluyorum evrenin içine düþmüþ olduðu korona mikrobuyla eve hapis kaldýðým hücremde. Gözleri kapatmýyorum umuda karþý hep açýk taptaze karþýmda duruyor, bedenimi dünyanýn dýþ yüzüyle sessizliðe bürünmüþ haliyle hayalet þehrin sokaðýn içine bakarken yalnýzlýðýna terk ederken istemeden, yarýnlarda saklý umutlarýn açan çiçeðinin kokusu, bir anýn içinde kaybolsa da þehrin neþesi kalabalýklarý, hala þehri kenti hayalet þehre dönüþtürenlere inat hala umutlarýmýzý gönlümüze prangalar vurmalarýna izin vermeden, kapansa da maðazalarýn kepenkleri, gönlümüzde usulca açmak için o kadar fazla çaba göstermesek te açýlacak bir bir neþeyle þenlikle…

  Aþk ve sevmeler kepenklerini kapatmaz, bakar perdenin arkasýnda kimler bu musibetten dersini almýþ, lakin ders alan hiç yok adeta, birkaç kiþi dýþýnda! Karanlýðý aydýnlýk etmek için üzerimize doðan karanlýk, aydýnlýðýn kýymetini bilmek içindir… Herkes tüm güzelliðe muhalif, elif gibi dimdik duran yok þimdilik, kim bilir bakarsýn birliktelik gelir bir araya yýkýlýr viraneler yeniden inþa edilir her yýkýk þehirler gönüller düþler…Gülün çevresinde diken mutlaka olur, batsa da batan gülden yetiþen dikendir, acýtmaz kokusu ile doldurur dünyamýzý…

   Dibe vursa da düþlerimiz yalnýzlýðýyla, onu þen edecek yine biziz biliyorum, zor olsa da kor olsa da. Saklý bir þeyler var gönlümde sizlerinki gibi, silinmez bilirim, sinsice silmeye çalýþanlarýn onca çabasýna raðmen, bir an böyle gülümsemezken güldürenler yolda geliyor usul usul… Her gün sabah yeniden doðuyoruz, öyle ise her gün karanlýk olsa da güneþ doðacak karanlýðý silecek yok edecek, az sabýr diyorum kendime, kalemle bunlarý yazarken yaþarken tüm duygu ve hislerim mutlu günlerin bir an gelmesi için Rabbime niyazla el açmýþ duada… Bir hikâye yazmak yerine hikayeleri okumak görevim biliyorum, düzeltmek elimde olmasa da araya bir nefeslik virgül ekleyerek nefes alýn az diyebiliyorum bu kadar. Sevmek sevilmek bir ihtiyaç, yüzerken aþkýn denizinde kulaç kulaç, Mevla’m diyor ey kulum gönlünde yeþerttiðim sevgini etrafýna saç, nasýl yok diyebilirim ki, baþým gözüm üstüne Rabbim…

   Gözyaþlarýmla her gün koþuyorum gözyaþý dökenlerin gözlerinin yaþýný silmek için duygu ve hislerimle, inancýmýn ve rahmetin verdiði güzellikle bu görevimdir bilirim. Dokunmanýn zararý yok faydasý var, gerisini derseniz önemi yok ne sen sor ne ben, en güzeli gülümsemen gülümsetmen, gülümserken gülümsetirken kaç kat çýktýðýmýn hiçbir önemi yok, kýtalarý aþan aþk ve sevmek her þeye fazlasýyla yeterken gönüllerde var olmak zaten yetiyor vesselam, selamlarýmla.

Mehmet Aluç