Düþlerimin tenhalýðýnda saklandýðým ve de salýndýðým o salýncak elbet düne ve çocukluðuma öykündüðüm deðil de asla bir rivayet: çocuk olmanýn güncesi ve telaþý, sabýrsýzca koþtuðum ve sevdiðim dünyanýn sahi çoktan dünde mi kaldý na’þý?

Ýskarpinlerim boyalý ve siyah ama ayaðýmý acýtan deðildir üstümde taþýdýklarým ve sýrt çantam bir de mataram ve mumya gibi sarýndýðým atkým ve kapüþonum…

Çocuk olmak vardý anne: hep senin beni sevdiðin gibi seveceðine inandýðým insanlarýn gözünde neye mi denk düþtüðüm ama hep demez misin: sakýn üþütme bu yüzden hep de düþtüm gözünden soðuk yaþlarýn yasýmý derlediði bir sözlük gibi içimdeki…

Ah, içimdeki kaçkýn çocuk ve þehir.

Her þey olabilirim, anne: ben ve güncem ve baba yadigârý künyem elbet aþkýn alyuvarlarýnda yuvarlanan akyuvarlar adeta yutar gibi beni ve hayallerimi akýnda gözümün ve alnýmýn bazen suskunluðum ve illa ki benim hüzünleri geçiþtiren.

Maviden masallarým var, anne ve maviden sancýlarým aslýnda uçuþan bir martýnýn kanatlarýnda yaþamak isterdim ve kimsesizliðimi de gölgelemeden azgýn nefsine âþýk insanlardan olamadým gitti ve olmazýn oluru neyse peþime düþen…

Öbek öbek sözcükler öldüresiye yatýþtýrmalýyým duygularýmý ve iþte asýlý olduðum o salýncak belki de oyun parkýnýn bekçisi iken muhtýra veren ve saatlerce salýncakta sallandýðým için deli gibi gözlerini deviren.

Üþüyemem ben ve acýkmamalýydým hatta yüzüm hala kýzarýrken ne zamanki mahcup olsam belki de yerle yeksan olan hayallerim dünde kalan ve içimi hala kor gibi yakan ve iþte kör noktasý ömrün: iþin yoksa baþtan kur yeni hayaller sen çocuk, diyen bir söylence midir aralýksýz kulaðýmý çýnlatan ve sevici kuþlardan uzak bir iklim midir tek baþýma uçmak istediðim…

Elbet hümayunu göðün.

Bense yer cücesi bir fani çocuk aklýmla sevdimse kimi.

Rengim pembe ve mavi, anne ve gözlerime takýlý bulutlar belki de mevsimin ilk eriðini ben yemeliydim üstüne tüm acýlarýn ve acýtanlar ve kancayý takan kimse birbirine alabildiðine uzaklaþmalýyým ben.

Rotam ve de rutinim.

Þecerem ve þerefim.

Sancaðým ve içimdeki þehir ve sen ve hatmettiðim nice güzellik yâd edilesi dünün kucaðýnda git gide ufalan gözleri mevsimin…

Yaþ alan.

Yas satan.

Yasa mahiyetinde elimde saklý sancak.

Uðurlu sayým elbet on üç ne de olsa doðduðun tarih ve annenden babandan ayrý geçireceðin bir ömrün de baþlangýcý.

Uyumsuz addedilen mizacým ve sadece sensin beni ve hýrçýnlýðýmý kanýksayan.

Kaným çekiliyor bazen çünkü andan kopuyorum ve tüm zamaný içime çekiyorum ve ayný anda hem þimdiyim hem dün hem de yarýným bu yüzden yarýlanan nice hayalim ve masalým ve týfýl bir sefalet içerlediðim en çok da içime çektiðim her hüzün ve kimliksiz yaþadýðým günlere özlemim.

Sevmeyi öðreten sen.

Sevilmeyi bahþeden de.

Çocuk aklýmla ve çocuk kimliðimle her akþam yolunu gözlediðim ve ellerin kollarýn dolu gelip de nasiplendiðim kokun ve mavi gözlerinde hep dokuduðum bir motif gibi sevgiyi tescilleyen de hep sen olmadýn mý…

Çocukluðunun çeþme baþýnda damlatan bir musluk olmasan bile ben senin yerine de aðladým ve aðlarým da anne yeter ki gidiþlerin ertesinde dönsün herkes ve bir kere bile gitmene izin vermesin Yaratan ve her gidiþinde dönmeni beklediðim bir ömür.