Düşler topla mahzeninde varsın bir de
dilek tut, en zorundan yaşadığın hayat kolaysa dünde saklı ukdelerden düşler ör
ipek saçlarında gecenin son bulacakmışçasına eziyetin son kırıntısı ile cenneti
alaya yakın bir semada seyyah bulutlardan sesler bul yandaş olsun diye iç
sesine ve sözünden dönme asla elbet sabahın nefesinde her heceyi kutsayan
rüzgârın esintisine bırak kendini.
Yangın ertesi bir serinliktir celp
ettiğim değil inkâr ettiğim hiç değil elbet edimlerde saklıdır maharetim gel
gör ki kök saldığım ömrün müdavimi ırkı olmayan düşlerin gücü ile tünedim
hikmetine matemin ve endamlı önsezimle dokudum sonra dokundum ve okuduğuma
muktedir sadece sevap bildim içimden gelen her gülüşün ve telaffuz ettiğimdi
sevgi günden güne büyüyen iç sesimin nezdinde.
Varlığımsa kat izine düşkün.
Yokluğum elbet kat ettiğim gizemin
Tesiri ile irkildiğim
Bir düşün metruk hecesinde
Bin düşünüp bir söylediğim
Aşkın rahlesinde korunaklıdır dünyam
Bazen beni benden koruyan
Hümayunu evrenin
İlla ki kıyama durduğum vakitli
vakitsiz
Ektiğim umudun devasa sepetinde
Açan nazenin bir gelincik olsam ne ki
Başım hep dik ve vakur
Issızlığım ne ki hem?
Rabbimle münazara ettiğim her an
Saklandığım şu mabedin kırık
penceresi
Gel gör ki ışıkla ve sevgi ile dolu
içerisi
Dışımdaki rüzgârdan asla çekindiğim
yok
Dilin de kemiği yok
Lakin insan bir kez güvenip sevdi mi…
Minyondur günün rengi
Bir pembeden çıkıp yola varmaksa
enginliğe
Aşkın ve sevginin makbulü
Elbet kefesi kırıktır adaleti düzenin
Vuku bulacak illa ki İlahi Adaletin
Ayak sesinde saklı her duam
Günde beş vakit dahi az gelir bana
Andığım kadar Mevla’mı
Ve işte yandığım şu ateşte
Büyümeyen bir çocuk gibi
Sözümde özümde saklı hakikatin
zinciri
Ekledim yeniden ekledim bir halka
Hakka kavuşmaktan başka
Ne isterim ki?
En muğlak yolda bile
Karanlığı tozu dumana katan
O iç sesin meali
Sözcüklerle bütünleşen her şiir her
rubai
Katıksız hizmetindeyim Rabbimin
Kulluğuna müteşekkir bir zikir ki
Fikrimle uyumlu şu İlahi Aşkın
rahlesi
Hem eridiğim her ermeye niyet ettiğim
Gönül postamda saklı yüzlerce mektup
Andıkça rahmeti.
Kendimle ettiğim her istişareyi
Haklı kılan bir mülakat
Elbet varmaksa zirveye
Yaşamaksa layığıyla
Dur durak bilmem yaşar ve severken
O eksen ki eksildiğim değil
Büyüyen bir nimet
Kırıntılarından nasiplendiğim bir
coşkunun müdavimi
Severken büyüdüğüm
Saydıkça evreni
Kadir kıymet bilmenin ta kendisi
Elbet ufalarken içimdeki sözcükleri.
Katlandığıma binaen
Kat ettiğim nice yol
Arşınladığım bir mahzenden firar edip
Sığamazken yere göğe
En muktedir duygudan nasiplenip
Nimet bildiğim gün ve gece
Buluşmaksa rahmetin haşmetli
sığınağında
Uzanıp da yatağıma
Başımı dayadığım o devasa enginlik
Şühedası dünlerin geride kalıp
Aşkla kıyama durduğum gecede saklı
bir seda
Yükseldiğim adeta o sema.
Semazen yüreğin neferi sevgi
Sönmek bilmedi sonsuzluğun ateşi
Şükür günüme anıma
Anı bildiğim her acı bir ders
niteliğinde
Yoksa nasıl ve yeniden bulurdum
kendimi?