Deðinmediðim bir yaþ dilimidir önceki yazýlarýmda ki zor yýllardý elbet dahasý da var.

Sayýn Âdem Hocamýn þiirini okuduktan sonra kendimde bu cesareti buldum ve ilk sizlerle paylaþtým.

Yirmili yaþlarým.

Yazarken de hissettiðim bir yaþ dilimi ve bitimsiz bir coþku hayatýn geneline yaymak zor olsa da beni ayakta tutan.

Bu anlamda sizlere çok teþekkür ederim çünkü sizlerin varlýðýdýr kalemle olan iletiþimimde ilk sýrada önem arz eden…

Düþlerimi tartýyorum elbet havada kalýyor kefe’nin bir tarafý en çok da gerçekler gerekçeleri ile aðýr basarken ben de aðýrdan alýyorum hayatý en çok da mutluluðu.

Hüzün istikrarla hayatýmýzý alabora etmiþken ben dört sene boyunca rutin gidip geliyorum fakülteye ve günden güne kilo kaybediyorum hani nerede ise biri üfleyecek bense kanat açacaðým.

Gökyüzü ile alýp veremediðim yok o aralar sadece önüme bakýyorum ve tüm hüznüme raðmen baþýmý dik tutuyorum ve üniversitenin deðil tadýný çýkarmak o dört sene boyunca bir kere bile kantine gidip çay içmiyorum arkadaþlarýmla. Hani nerede ise hayali fenerim bu arada babam o sinsi hastalýða yakalanýyor ve biz o da dâhil olmak üzere asla konduramýyoruz hastalýðýný.

Geceleri hepi topu iki ya da üç saat uyuyorum ve sabahki dersime yetiþmek için acele ediyorum ve okul yolunu yaya gidiyorum neresinde baksanýz bir saatlik sporumu ihmal etmiyorum.

Ne yorgunum ne de uykum var ne de açým gün içinde tek lokma yemiyorum.

Ders aralarýnda eðer ki bir ya da iki saat boþluk varsa ben kalan sporumu tamamlýyorum ve vaktiyle yetiþiyorum öðleden sonraki derse.

Aðýr bir müfredat ne de olsa Ýþletmede tüm dersleri Ýngilizce okuyoruz ama asla yakýnmýyorum hatta deðil zayýf not almak resmen sýnýftaki ilk beþ öðrencinin içindeyim.

Hayli vakur.

Hayli yalnýz.

Bir o kadar umarsýz ve farkýndalýk kazanmadýðým bir süreç.

Ayaklanmýþ ruhumla otomatiðe baðlanmýþ bir þekilde hayatým sadece sorgulamadan görevimi ifa etmekle geçiyor.

Ben okurken babam erimeye devam ediyor hani nerede ise ben de ereceðim ne de olsa o dört yýl boyunca yüzüm hep asýk ve somurtuk.

‘’Son dersin notlarýný vermen mümkün mü, Elif?’’

Ki Elif’ten bin kat fazla not almýþken…

‘’Geceyi acilde geçirdik babam fenalaþtý.’’

Elif üzülerek bakýyor yüzüme ve geçmiþ olsun dilekleri ile beraber ders notlarýný veriyor.

Merhamet dolu gözlerini seviyorum Elif’in hatta o dört sene boyunca adýný ezberlediðim tek insan Elif.

Kontenjaný az olan bir bölüm ne de olsa yüksek puanla giriliyor bölüme üstelik benim üçüncü tercihim hani nerede ise týp öðrencisi kadar aðýr bir eðitim alýyoruz.

Rutinim uzun lacivert paltom ve aþýrý üþüyorum ve kýþ boyunca paltomla giriyorum derse.

Hiç de fark etmiyorum hani, absürt durup durmadýðýmý neticede üþüyorum neticede okulumu bitirmeliyim neticede babam iyileþecek derken daha beteri geliyor baþýmýza.

Annem geçirdiði kaza sonrasý hastaneye yatýyor ve kazada yýrtýlan kasýný üstten diken hastabakýcý yüzünden iki kere ameliyata alýnýyor derken babam da onkolojiye yatýrýlýyor ve karþý servis ortopedi ve orada da annem yatýyor.

Kardeþim ne yapýyor pek alakadar deðilim ve iþte kendimden uzaklaþmamda etkin olan bir detay bense kaç parça olmuþsam artýk: üniversite, ev ve hastane arasýnda mekik dokuyorum bu arada günlük iki saatlik uykum sýfýrlanýyor ve ben bu þekilde sporumu da ihmal etmiyorum ve çok soðuk ve inanýlmaz üþüyorum aslýnda düþtüðümü idrak edemiyorum ve üþümem hýz kazanýyor.

Açlýðýmýn da farkýnda deðilim ve derken dördüncü sýnýfa geçiyorum.

Annem zor geçen ameliyatlardan sonra eve dönüyor babamýn tedavisine evde devam ediliyor. Kan ve serum veriliyor düzenli olarak ve ailecek irtifa kaybediyoruz.

Bu arada son sýnýfa geçtiðimiz için þirketler ve bankalar okulumuzu ziyaret ediyor ve çoðu arkadaþým o seneden baþlýyorlar çalýþmaya ne de olsa part-time iþler telaffuz edilen ve ben hiçbir seminere katýlmýyorum neticede yapmam gerekenler var.

Adeta dünya dýþý bir varlýðým ve türümün tek örneðiyim.

‘’Gelir misin bizle? Tur atacaðýz caddede?’’

Kulaðýma çalýnan bu soru ve dönüp bakýyorum sýnýfýn en zengin ve havalý kýzýna ve anlýyorum ki sorunun muhatabý deðilim zaten üstüme filan da alýnmamýþken.

Süklüm püklüm deðilim elbet lakin inanýlmaz kasvetli ve umutsuz.

Sýnavlarý teker teker veriyorum ve sene sonuna az vakit kala derken yýllýk için resim çekiliyor ve son anda yetiþiyorum fotoðraf çekimine gelin görün ki yýllýk almak aklýma bile gelmiyor.

Uyku denen nimetten uzaðým ve üniversite yýllarýmda beni tek hayata baðlayan okulu azimle bitirmek adýna kendimi hýrpaladýðým ve formumu korumak adýna aç yaþadýðým yetmezmiþ gibi aralýksýz her gün üç saat yürüyüþ yaptýðým.

Hazýrlýklar baþlýyor diploma töreni adýna ve herkes nasýl da mutlu.

Babamsa yoðun bakýma kaldýrýlýyor mecburen annem de yanýnda ve ben hala bilemiyorum nereye ait olduðumu.

Ýstikrarla yemek yememeye ve yürümeye ve üzülmeye devam ediyorum lakin infilak etmek üzere olduðumun da farkýnda deðilim…

Ve o gün nihayet geliyor.

Üzerimde cübbem baþýmda kepim bahçede bir köþede bekliyorum elbet törene sadece annem gelecek küçük kardeþimle beraber elbet yoðun bakýmdaki babamý yarým saatliðine de olsa yalnýz býraka bilirse.

Herkes coþkulu.

Kampüs kalabalýk.

Herkesin yanýnda ailesi ve yakýnlarý.

Ýþin ilginci duygularýmý dýþa vuramadýðým bir süreç en çok da aðlamayý beceremediðim ama içimde de yanardað aralýksýz lav püskürtürken.

Ýnsanlar boy boy resim çektiriyor ve elimde kýrýk fotoðraf makinem hiçbir resme dâhil olmuyorum tören baþlamak üzere ve son anda annem giriyor kapýdan: o kadar yorgun ve mutsuz ki lakin beni gördü mü yüzünde çiçekler açýyor.

Diplomalar daðýtýlýyor ve sýra bana geliyor: diplomanýn yanýnda bir belge daha tutuþturuyor bölüm baþkaným iþin ilginci üzerinde ne yazdýðýna bakmýyorum ve yaklaþýk üç sene sonra o belgenin ne olduðunu fark ediyorum:

Üstün baþarý belgesi ve bölümü dereceyle bitirdiðimin dahi farkýnda deðilim.

Birkaç resim çekiyoruz bahçenin bir köþesinde. Yüzüm o kadar soluk ki sanki kendi cenaze merasimimde sadece benim beni uðurlayan.

Ve iþte her þey o gün sona eriyor.

Oysaki…

Her þey herkes için yeniden baþlarken ve tüm arkadaþlarým ara vermeden birer iþe yerleþirken benim aklýma dahi gelmiyor acele ile bir iþe girmek ne de olsa yükümü yeni boþaltmýþým ve iþte diplomam da tüm haþmeti ile elimde.

Diploma merasiminden sonra günlerce hatta haftalarca aralýksýz uyuyorum ve bir kalkýyorum ki: içimde korkunç bir his. Annem elbet hastanede babamýn yanýnda ve ona ulaþacaðým bir telefon asla yok ne de olsa cep telefonunun kullanýlmadýðý yýllar.

Hýzlý bir þekilde kardeþimin yanýna gidiyorum ve o, o kadar küçük ki:

‘’Yürü, hemen gidiyoruz.’’

‘’Nereye abla?’’

‘’Hastaneye elbette.’’

‘’Ne oldu ki?’’

‘’Ýçimde kötü bir his var. Çabuk gidelim son kere görelim babaný.’’

Son sözcüðü aðzýmdan nasýl çýkýyor bilmiyorum ve daha fazla telaþlandýrmadan kardeþimi çýkýyoruz evden ve hastane diðer yakada ve oraya gideceðimizden annemin haberi asla yok.

Geç bir saatte hastanedeyiz ve yoðun bakýmdaki babamý daha doðrusu kemik yýðýný ve derisi kurumuþ bir avuç kalmýþ aslan babamý son kez dünya gözüyle görüyorum.

Aðzýndan duyduðum tek kelime dün gibi kulaklarýmda:

‘’Evlatlarým benim.’’

Annem sorgulamýyor bile neden alelacele geldiðimizi gerçi o da her þeyin farkýnda ama…

Hýzlýca ayrýlýyoruz hastaneden kardeþimle beraber. En azýndan içimiz ferahlamýþ bir þekilde eve dönüyoruz gerçi buna ferahlýk denir mi bilemezken.

Sýký sýký tutuyorum kardeþimin elini ve onun aðladýðýný görünce paylýyorum:

‘’Eve gidene kadar tut yaþlarýný ve asla baþýný eðme. Eðmeyeceksin de kimseye bir hayat boyu.’’

Kardeþim kuruluyor gözlerini ve itaat ediyor bana ve eve döndüðümüzde ikimiz de boca ediyoruz gözyaþýmýzý ve bizim eve dönmemizin üzerinden gece geç bir saatte telefon geliyor.

Annem arýyor ama nerede olduðunu sonra anlýyorum:

‘’Gitti.’’

Ýlk anda anlam veremiyorum ne demek istediðine ve nerede olduðunu soruyorum.

‘’Teyzendeyim. Þimdi geleceðim.’’

Ve telefonu kapatýyor ve iþte ansýzýn idrak ediyorum kimin nereye gittiðini az sonra geliyor eve annem.

Üçümüzde de tek ses yok. Ansýzýn gitmiþ babamýn ardýndan elimiz ayaðýmýza dolanýyor bir o kadar sakinliðimizi de korumaya çalýþýyoruz elbet saniyeler sonra hýçkýrýða boðuluyoruz.

Bir hayat.

Sunulan bir baþlangýç ki söz konusu yeni mezun bir öðrenci iken.

Bir hayat.

Acele ile dünyayý terk eden.

Sadece babam ölmüyor o gece ve bir yaným sonsuza kadar beni terk ediyor.

O geceye dair en net hatýrladýðým, tanýmsýz tarifsiz bir rüzgârdýr tüylerimizi diken diken eden oysaki o kadar sakin bir hava vardý ki o gece…

Rüzgâr gibi geçiyor babam hayattan ve geride üç enkaz býrakýp bizi terk ediyor sonsuza deðin.

Diplomamý bir kez bile göremezken ve kýzýnýn mezuniyetine yetiþememiþ ve iþte o gün benim için yeni bir milat oluyor:

Yeniden doðmamýn öncesinde uzun bir süreyi inzivada geçirdiðim ve çok uzun bir süre sadece uykuya ve kâbuslara teslim olduðum…