''Baþlamýþtým ama. Kanýmýn ötesinde, ayrýldýk. Gittin, son olarak. Yalnýzým þimdi. Karanlýk, kansýz. Kimseler gelmesin yanýma. Ýçten sevinç taklidi ile selâmlaþmaya mecbur olmayalým. Yürüyeyim.

Ýçime, birden öyle geldi ki, hayatým, sonuna kadar, bir yolun, bir þehir yolunun taþ kenarýnda önüne dizilen bir sonsuz sýra eþ ve kuru, tok adým sesinden ibaret olacak. Sonra uzaklardan, þehrin dalgalarca koparýlan ýþýklarý. Her þeyin ölüme doðuþu, yeniden ölümle.''(Alýntý)

Düþlerime gir: ötelendiðim deðilsin ama hissizleþtiðim. Zemherilerde saklý nefesin nefesime uzak bense kýrlangýç kanatlarýnda göðün vücuduma sürülesi yapýþtýrýcý mahiyetinde hüzün.

Dudaklarýmýn kývrýmýnda saklý hasret bazen göçüyorum kendimden bazense garipsiyorum.

Sabahýn ilk ýþýklarýna yenik düþen gecenin ikliminde serili bir düþten ötesi deðilim.

Daraðacýnda saklý benim tokalarým ve gülüþüm: saçlarýmdaki dalgalarda kývranýyor kelebekler.

Bazen nutkum tutuluyor.

Bazense içime dokunuyor.

Harabe ve vasat evlerin önünden geçiyorum sonra þehrin parmaklýklarýna týrmanýyorum.

Göçebe ruhum.

Sefasýný süremediðim hayatýn çetelesini tutuyorum sonra da zapt edemiyorum içime esen rüzgârý.

Kanýyorum.

Yetmiyor…

Kayboluyorum.

Bu da yetmiyor.

Yetinmezliðimden deðil benim hüznüm varsa yoksa yatýya kalan gecenin ikramý.

Sakýzlý lokum gibi sözcüklerim ve her birini çiðniyorum ama yutamýyorum bu yüzden serilmeli her biri beyaz duvaklý bakir sayfalara ki hazmedeyim yalnýzlýðýmý.

Göðü karýþlýyorum bazen.

Ýmar affý çýksýn diye bekliyorum göðe inþa edeceðim cennet için elbet her þey uydurma bense uyamadýðýmdan mý nedir bu metazori dünyaya ve tüm yaþanmýþlýða…

Bazen birkaç beden büyük geliyor yazdýðým cümleler.

Esniyorum.

Ama gerginliðim sonlanmýyor.

Esniyorum yeniden belli ki uykum gelmiþ erkenden.

Geç kalmamaya özen gösteriyorum ama illa ki evren benden geç kâðýdý istiyor.

Geçiþtiriyorum.

Olmuyor ama.

En yakýndaki kulübeye gidiyorum ve damgalanmýþ zarflardan birini uzatýyor bana yetkili mercii.

Haþmetli bir ölümlüyüm.

Ölülerin duvaðýna saklanmýþ reçine sevdalar esiyor da esiyor bense ölmekten inanýlmaz korkuyorum üstelik bir ölü olduðumu bile bile…

Yeniden doðumumu müjdelesin diye Tanrý kaç vakit dua ediyorum.

Duayeni olduðum bu bilinmez.

Yükümse çok aðýr.

Yüzümdeki beyaz kýllar rahatsýz ediyor sanýrým yaþlý bir adama dönüþüyorum baþka bir bedende uyuya kalmýþ olmanýn verdiði rehavetle.

Sonra çöküyorum dizlerimin üstüne.

Yetmiyor.

Bu sefer dizelerimin üstüne çöküyorum ve iþte kopan o alkýþ…

Yoksa ben gezgin bir kukla mýyým da baþka bedenlerde can buluyorum?

Birileri uzaktan sesleniyor ve burnumun uzadýðýný hissediyorum bir yandan da ayaklarým büyüyor ve bedenim git gide küçülüyor.

Baþýmý okþuyor ustam.

Usumda saklý o ismi çýkaramýyorum aslýnda içine daldýðým bu hayal âleminden kurtulamýyorum.

Miyop gözleri ustamýn ve usulca katlýyor bedenimi ve beni ufacýk bir kutuya koyuyor yoksa tabut mu demeliydim?

Adýmýn ne olduðu hala muðlak.

Ama ustamýn ismini biliyorum:

Gepetto Usta.

Usumda saklý ismim hayal meyal ve aralýksýz uzuyor burnum öyle ki içine yerleþtirildiðim kutudan taþýyor bedenim.

Oysaki ben asla yalan söylemem gerçi insanlar beni yalancý bilseler de ben sadece bana yazýlan senaryoyu gerçek kýlýyorum hele ki insanlar tek ayaklarýný üzerinde binlerce yalan söylerken…