Renklerin izdihamýnda martýlar biriktirdim iç sesimin beyaz sayfasýnda ve de binlerce nükte.

Ölme özürlüydü hayallerim bense misafir geldiðim bu ölümlü sevincin adeta tek sahibesi.

Sonra karanlýk fýsýldadý ruhumda baðdaþ kurmuþ sazlýkta uyuya kalan Saðýr Sultana hem de en sessizinden ve cevap vermeye tam da yeltenmiþken Saðýr Sultan, kader aðýrdan aldý ve tüm gücüyle hücum etti keder ölümlü imgeler kuþaðýnda asýlý o anahtar hem de en gamlýsýndan ruhumu örten önce sol, dediðim sol yarýmda saklý sonra saðdan saymaya baþladýðým ve denk düþtüðüm fa anahtarý.

Kýsaca duygular þaibeli kýssadan hisse müziðin alfabe ile dertleþtiði bir Pazar sabahý ve duyulmazlýðýnda iç sesimin babamýn rölantiye aldýðý sabah uykusu.

Kasýklarým aðrýyana deðin gülecektim oysa gel gör ki babamýn heybetli sesi ve ulu öfkesi demem o ki: mutluluk yasaktý bize Pazar sabahlarý ve ömrün tek uydusu bildiðim umut ve sevgi:

Babamý sevdiðim kadar onun halis munis bir ruh haline bürüneceðinden yok iken kuþkum ve tonlamasýnda duygularýn bir torbaya sakladýðým hayata da alt yazý geçtiðim hayallerim.

Renkler süzgün.

Siyah ölümlü.

Aslýnda ölümü çaðrýþtýran tok sesi karanlýðýn oysaki yaþamak ve mutlu olmak adýna o kadar çok sebep vardý ki…

Düþlerin girift yolculuðu gerçeklerin dibe çöken tortusu ve yalýn bir hikâye Rabbin hikmeti iken yaþam ölümden sonra kim idi sahi açýkta kalan?

Hayatýn sisinde ölümün sesinde bense asýlý kaldýðým Araf’ta tansiyonu düþmediði kadar duygularýn ve babamýn öfkesinde yatýya kalan tüm korkutucu duygularýn iz düþümü ve çocuk aklýmla ölmeyi dilediðim belki de babamýn ölmesi gerektiðini kendime kolayca itiraf edemezken Allah’tan dilediðim af ve saf tuttuðum kadar mutsuzluðun tüm çekinceleri ile çocuk kalmayý sonlandýrsýn yeter ki Tanrý, diyebilmenin manasýnda saklý kalacak mýydý sahiden de masum varlýðým?

Renkler cüretkâr.

Karanlýk aðýrlýðýnca baskýn çýkan.

Ve Pazarýn tozlu nidalarýnda geçmek bilmez iken zaman ve ulak bildiðim defterlerimden kopardýðým yapraklara dökerken duygularýmý ve gözyaþýmý kýrýþan her sayfada görüyormuþçasýna ölümün tehditkâr varlýðýný.

Ne gücüm yeterdi oysa ne de istek mi kalýrdý insanýn içinde?

Dualarýmýn ardý arkasý kesilmezken ve iþte sonunda Tanrý duymuþken sesimi babam oturduðu koltukta uyuya kaldý mý da çökerdim baþýna masanýn ve delicesine ve de iþtahla çözerken en zor sorularý bildiðim oydu ki: babamýn öfke patlamalarýnda verdiði bu moladan sonra adým gibi de bilirdim hani uyku ertesi huzurla uyanýp bizlere gülümseyeceðini.

Çocukluðum böyle geçmiþken ve ilk gençliðimde baþladýðým arayýþým bir o kadar kendime yüklendiðim ve konu ne olursa olsun suçu üstlendiðim…

Pazarlarý hiç mi hiç sevmemiþtim mademki üstüne üstük babam bir Pazar günü vermiþti son nefesini tedavi gördüðü hastaneden de tez gelmiþken haberi ve annemin yorgun sesinde soluk yüzünde gördüðüm o derin acý.

Açamadýðým bir çekmece gibi hem içine saklandýðým hem de içimde sakladýðým ve de anamýn ak sütü gibi helal iken tüm haftanýn huzuruna da ekledim mi Pazarlarý aslýnda yas günü ilan ettiðim Pazarýn güncesinde silik bir yazý ile ve de silik bir yazgý ve iþte hibe ettiðim kadar tüm duygularýmý babamýn her gece rüyama girip oradan bile yetiþip beni azarladýðý.

Renkler.

Bir de martýlar.

Ve o devasa kaos.

Ýç pazarlýðýnda dýþ etkenlerin ve dýþa vuran iç sesim bir o kadar süregelen ömürlük sessizliðim…

Ben Pazarlarý hiç mi ama hiç sevmedim tek olgunun dýþýnda:

Gözümde büyüttüðüm kadar insanlarý hep bir ek getirdim isimlerinden sonra:

Ha, Pazar-ertesi…

Ha, sevginin ertesi ve güncesi.

Hani olur da ömrün ertesi yolum düþer mutluluða mümkün olsaydý da keþke ölüm öncesi…