Asým korkuyordu. Yýllar sonra ilk defa birisi tarafýndan görülmüþtü. Adamýn þaþkýn bakýþlarý altýnda hýzla gözden kaybolmuþtu kaybolmasýna ama peþine düþecekleri hissine kapýlmaktan kendisini bir türlü alýkoyamýyordu. Bereket o anlarda Fazýl yanýnda deðildi. Fazýl'ý tüm gözlerden ve kötülüklerden uzak bir þekilde büyütmeyi baþarmýþtý. Elindeki deftere baktý neden sonra. Bu defter yýllar önce arkadaþlýðýn öldürülmesiyle tutmaya baþladýðý bir aný defteriydi. Baþlýklara göz gezdirdi. Arkadaþlýðýn Öldürülmesi, Ahlak’ýn Yok Oluþu, Sadakâtin Ölümü, Ýhtiras Devrimi, Sanal Medeniyetin Ýlâný ve son olarak Merhametin Ölümü. Yaþadýðý tüm acýlar gözlerinin önünden geçti. Ýnsanlýk artýk eski insanlýk deðildi. Herkes kendisi için yaþýyordu. Zenginler ve onlara hizmet eden, onlara hayatlarýný veren ve beslenme çiftliklerinde çoðaltýlan fakirler vardý.

Merhamet öldürüldükten sonra artýk kimse yaþadýðý hayatý sorgulamýyordu. Zenginler dilediklerince eðleniyorlardý. Fakirlere ise organlarýný kullanabilmek için sýnýrsýz yiyecek imkâný veriyorlardý. Hýzlý yetiþmeleri için onlara bedava internet, ucuz alýþveriþ ve eðlence imkaný veriyorlar, fakirler ise içinde yaþadýklarý çiftlikleri kendi dünyalarý zannedip onlara sunulanlar karþýsýnda sorgulamadan istenileni yapýyorlardý. Böylece zenginler kendilerine gereken organý istedikleri bir fakirden elde edebiliyorlar, bunun içinde Küresel Organ Þirketine para ödüyorlardý. Her organýn deðeri ayrý ayrýydý. Kalp ve beyin en pahalý organlardý. Çocuklarýn organlarýnýn satýþýna sýnýrlý izin veriliyordu. Bu organlar yetiþkinlerin organlarýna göre daha dayanýklýydýlar ve bu sebeple de oldukça pahalýya satýlýyorlardý. Fazýl’ý iþte bu cehennemden korumak için karýsý ile birlikte doðaya kaçmýþtý Asým. Karýsý ölünce Fazýl’ý kendisi büyütmeye çalýþtý. Baþarmýþtý da. Fazýl 10 yaþýna gelmiþti.

Þimdi Fazýl için korkuyordu. En çok da onun kalbini almak isteyeceklerinden korkuyordu. Çünkü doðada özgürce yetiþen Asým gibi bir çocuðun kalbinin bir yetiþkini en az 30 sene idare edebileceðini biliyordu. Oðluna baktý. Uyuyordu. Yanýna uzandý…

…

Kalbi teklemeye baþladýðýnda koþmayý býraktý. Ýlk bulduðu yere çöktü ve nefes almaya çalýþtý. Daralýyordu. Kullanmayý istemiyordu ama artýk üstündeki kalbin eskidiðinin farkýndaydý. Ýstemeye istemeye çantasýndaki yedek kalbi çýkardý. Derin bir nefes aldýktan sonra göðsünü açýp eskiyen kalbi çýkardý ve taze kalbi içeri yerleþtirip tekrardan göðsünü kapattý. Bir dakika hiç kýpýrdamadan oturmasý gerekiyordu. Rahatlayýnca tekrar ayaða kalktý. 

'Bunlara dünyanýn parasýný veriyorum ama yine de yetmiyor. Çocuk kalbi almam gerekecek sanýrým.' 

'Haklýsýnýz efendim. Bedene uyumu açýsýndan yetiþkin kalbi daha iyi, bir dakikada uyum saðlýyor ama çocuk kalbi sizi hiç deðilse 5 sene rahat ettirecektir.'

Yanýndaki adamýna sinirle baktý. Ona göre söylemesi kolaydý. Çocuk kalbi onun hayal bile edemeyeceði kadar pahalýydý. Yetiþkin kalbi yýllýktý ama dikkatli kullanýrsa iki yýl idare edebiliyordu. En iyisi ucuza halledebileceði taze bir çocuk kalbi bulmaktý. 

'Arabayý yarýna hazýr et. Biraz uzun bir yolculuða gidiyoruz.'

'Emredersiniz efendim. Neresi tam olarak?’

'Gidince görürsün. Her ihtimale karþýlýk bir tane daha yedek kalp al.’

'Baþ üstüne efendim.'

Yüzüne pis bir sýrýtýþ yayýldý. Geçen ay arazisinde yakaladýðý avcýdan öðrendiði bilginin iþe yarama zamanýydý artýk. Çok az da olsa þehirlerden uzakta avcýlardan kaçarak hayatlarýný sürdüren aileler ve onlarýn tamamen doðada yetiþmiþ çocuklarý olduðunu biliyordu ama bu insanlarýn yerleri tespit edilemiyordu. Ancak avcý ona ormanlýk arazide bir adam gördüðünü söylemiþti. Eðer adamýn bir çocuðu varsa ve doðada yetiþmiþ bu çocuðun kalbini alabilirse bu onu en az 10 sene daha idare ederdi. Belki de daha fazla… Ýþtahla dudaklarýný yaladý. Hem þehirden uzakta olduðu için bu kalbe parasýz sahip olmasýnýn bir sakýncasý da olmazdý, nasýl olsa þirket durumdan haberdar olmayacaktý. Belki þirketin baþkanýna el altýndan bu kalbi satabilirdi de. Çünkü baþkanýn hastalýðý yüzünden doðada yaþayan bir çocuk kalbi aradýðýný biliyordu. Keyfi yerine gelerek koþusuna devam etti.

…

Asým uyanýp da Fazýl’ýn gözyaþlarý içinde yanýnda beklediðini görünce korkudan dehþete kapýldý. Hemen oðlunu alýp elini göðsünde gezdirdi. Kalbinin yerinde olduðunu görünce rahatladý.

‘Fazýl, ne oldu oðlum? Neden aðlýyorsun?’

Fazýl avucunda tuttuðu küçük uður böceðini gösterdi. Sesi de eli gibi titriyordu.

‘Yanlýþlýkla üstüne bastým baba. Öldü. Benim yüzümden öldü.’

Asým oðluna baktý. Bu çocuðun kalbindeki duygu merhametten baþkasý olamazdý. Merhamet… O öldürüldükten sonra dünya tam bir cehenneme dönmüþtü ama iþte Fazýl’ýn gözyaþlarýnda saklý olan duygu tam da merhametti. Eðer onun kalbindeki merhameti keþfederlerse kalbini almadan onu öldürürlerdi. Buradan gitmelilerdi.

‘Hazýrlan hemen. Buradan gidiyoruz.’

‘Nereye gidiyoruz baba?’

‘Bir sürü yeni uðurböceði bulabileceðin bir yere. Hadi.’

Kýsa sürede çantalarýna biraz yiyecek ve su koyduktan sonra içinde saklandýklarý aðaç kovuðundan çýktýlar. Güneþin keskin ýþýðý bir süre gözlerini açmalarýna engel oldu. Asým tam oðlunun elinden tutup adýmýný atmýþtý ki duyduðu ses ile neye uðradýðýný þaþýrdý.

‘Hey sen. Dur orada!’

Arkasýný döndüðünde eli silahlý bir adamýn kendilerine doðru yürüdüðünü gördü. Kaçmaya yeltendi.

‘Dur yoksa çocuðu vururum!’

Çaresiz söyleneni yaptý. Fazýl’ýn ölmesi merhametin de tamamen ölmesi demek olabilirdi. Ama ya çocuðun kalbini almak isterdiyse adam? O zaman merhamet yine ölmez miydi? Derin bir ikilem içindeydi. Adam silahlý olarak geldiði için kesin Fazýl’ýn peþindeydi. Asým bu adam tarafýndan öldürüleceðinden emindi. Tek isteði Fazýl’ýn þehirdeki o cehennemin içine götürülmemesiydi.

‘Arkaný dön. Çocuðu bana doðru gönder.’

‘Baba! Kim bu adam?’

‘Korkma oðlum, yürü hadi! Lütfen, son bir isteðim var. Onu þehre götürme. Ne alacaksan al ama bizi ayýrma.’

‘Merak etme, benim de niyetim yok zaten. Yanýmda bir tane yedek kalp var. Çocuk kalbi deðil ama oðlunu hayatta tutacaktýr. Ben ise onunkini alýp buradan gideceðim. Sizi öldürmeyeceðim. Çocuk korkarsa kalbi bir iþime yaramaz.’

Asým baþýný salladý. Yapabileceði bir þey yoktu. Oðlunun kalbinin çýkarýlmasýný görmemek için gözlerini kapadý. Bir dakika sonra oðlu kendisine doðru yürüyordu. Gözleri ise sanki baþka bakýyordu. Adam hýzla biraz uzakta bekleyen arabasýna doðru koþtu ve arabaya atlayýp gözden kayboldu. Asým baþka bir kalp taþýyan oðluna bakarak ne yapacaðýný düþünüyordu.

…

‘Efendim bir adam sizinle görüþmek istediðini söylüyor.’

‘Kimmiþ?’

‘Eski bir tanýdýðýnýzmýþ efendim. Öyle söylememizi istedi.’

‘Peki, gelsin bakalým.’

Küresel Organ Þirketinin sahibi Bahri bey karþýsýnda yýllar önce kaçak olarak onlarca kalp sattýðý Deniz’i görünce þaþýrdý. Deniz’in kalbi saðlýklý olduðu için yedek kalp almasýna izin verilmemiþti ama o sýralar Küresel Organ Þirketinin pazarlama müdürü olan Bahri bey ona el altýndan onlarca kalp satmýþtý. Bu kalpler biraz saðlýksýz insanlardan alýnmýþ kalplerdi ve ona saðlýklý insanlardan alýnmýþ kalpler diye kakalamýþtý. Sonrasýnda Deniz’in hastalandýðýnda bu kalpleri baþka bir organ tüccarýna saðlýklý 5 kalp ve üste biraz para karþýlýðý sattýðýný öðrenmiþti. Þimdi de elinde bir kalp çantasý ile önündeydi.

‘Ne istiyorsun?’

‘Hoþ geldin demek yok mu Bahriciðim?’

‘Hoþ geldin, ne istiyorsun?’

‘Ticaret. Hatýrlýyor musun yýllar önce bana el altýndan saðlýklý diyerek hasta kalpler satmýþtýn.’

‘Ee, ne olmuþ yani?’

‘Duyduðuma göre þimdi sen de hastaymýþsýn ve taze bir çocuk kalbine ihtiyacýn varmýþ.’

‘Sana ne bundan be adam?’

‘Elimde tam senlik bir kalp var. Tamamen doðada ve doðal olarak beslenmiþ bir çocuðun kalbi, 10 yaþýnda.’

‘Sen ciddi misin?’

Deniz elindeki çantayý açýp kalbi gösterdiðinde Bahri’nin gözleri heyecanla açýldý. Bu kalp onu en az 30 sene idare edebilirdi. Deniz’in bunu bilip bilmediðinden emin deðildi.

‘Karþýlýðýnda ne istiyorsun?’

‘Kalp ve tabii ki para. 5 tane çocuk kalbi isterim. Beni en az 25 sene idare etmeli.’

‘Tamam. Sana 5 çocuk kalbi ile birlikte bu kalpler bittiðinde yenilerini alabileceðin bir de çek vereceðim. Yeterli mi?’

‘Evet. Doðrusunu istersen bu taze kalbi ben takmak isterdim ama

Þirketin beni hemen yakalayacaðýný biliyorum.’

‘Doðru tahmin, yasa dýþý organ kullananlarý anýnda tespit edebiliriz.’

‘Ya sen?’

‘Sen beni dert etme. Ben þirketin sahibiyim. Kalbi masaya býrak. Çekini al ve git.’

Deniz daha fazla orada kalmak istemiyordu zaten. Söylenileni yaptý. Bahri ise çantayý tekrar açarak içindeki kalbi avucuna aldý ve büyük bir iþtahla baktý ona. Bu kalp ona belki 30 yýldan çok daha yeterdi. Göðsünü açtý. Ýçindeki kalbi çýkarýp Fazýl’ýn kalbini büyük bir dikkatle yerine yerleþtirdi. Þimdi uzunca süre uyumalýydý. Olduðu yere uzanýp uykuya daldý.

Uyandýðýnda yüreðinin sýzladýðýný hissetti Bahri. Sahip olduðu þirketin yaptýklarýna inanýlmaz bir tahammülsüzle ve piþmanlýkla bakýyordu. Aklý her þeyin olmasý gerektiði gibi olduðunu söylese de kalbi buna karþý koyuyordu. Ýnsanlarý çiftliklerde tutmak, hele de çocuklarý ve organlarýný almak. Zenginler rahat yaþasýnlar diye fakirlerin her þeyini sömürmek. Üstelik bunu sorgulamasýnlar, isyan etmesinler diye beyinlerini internetle, sosyal medyayla, ucuza alýþveriþ ve eðlence ile köreltmek… Bunlar artýk ona çok canice geliyordu. Böyle devam etmemeliydi… Merhametin Öldürülmesi üzerinden yýllar geçmiþti. Merhamet dirilmeliydi. O dirilirse arkadaþlýk da, ahlak da, sadakat de yeniden hayat bulabilirdi. Bahri’nin kalbi böyle istiyordu. Ýlk emrini verdi.

‘Fakirleri serbest býrakýn!’

Mahmut UZUN