Online Üye
Online Ziyaretçi
Denizin kendine has bir kokusu olur. Denizi hiç görmemiş olanlara ya da denizin varlığını idrak edememiş kimselere o kokuyu duyuramazsınız. Bahsettiğim herhangi bir yosun kokusu veyahut insana sıkıntı veren daha farklı kokular değil. Onları burnu olan herkes fark eder. Bu koku çok başka, çok farklı ve çok özel... İşte şimdi yoldayım. Motoru yağ yakan -şoför öyle söyledi, o sebeple yavaş gidiyormuşuz- eski sayılabilecek bir otobüsün çatlak yan camından dışarıyı seyrederken nedendir bilmem bir kaç bir şey yazmak geldi içimden. Sonunu düşünmeden çıktığım bu yolculukta görmeyi arzuladığım tek bir şey var, deniz. Hatta görmesem de olur, yalnızca kokusunu duymak istiyorum. Hani o herkesin fark edemediği, denizin kendine has kokusunu... Dalgaların kıyıya vurduğunda çıkardığı o hışırtılı sesi içmek istiyorum kulaklarımla.
Güneş tam tepemizde… Artık iyiden iyiye bozuk olan satıhta otobüs seke seke ilerlerken yazımın da düzgün olmasına uğraşıyorum. Sol taraftan üzerimize gölgesini örten dağ, sağ tarafımızda yol boyunca bizi yutacak gibi hazır kıta bekleyen uçurumun içimde oluşturduğu dehşet verici heyecan sanki her saniye daha da artıyor. En fazla ölürüz biliyorum ama hemen arkamdaki koltukta anne ve babasıyla seyahat eden ve tüm gece boyunca ağlayarak uykumun içine eden tatlı veledin başına bir şey gelmesini istemiyorum. Tam bir yaramaz. Ama çok sevimli.
Tuhaf duygular dolduruyor sadrımı, hüzün, hasret, keder, özlem, heyecan... Hepsi bir arada. Sabırsızlanıyorum. Deniz, sana geliyorum.'
- Ne kadar kaldı?
Aynı soruyu onuncu kere duyan muavin artık sıkılmış olacak ki önce soğuk bir bakış attı Kevser'in yüzüne. Kızcağız muavini sinirlendirdiğini biliyordu ama içindeki sabırsızlık artık dayanılmaz bir hâl almıştı. Elindeki defteri kapatıp çantasına koyarken muavin soğuk bir ses tonuyla cevaplandırdı sorusunu.
- Daha iki saatlik yol var abla. Yarım saatte bir soruyosun zaten, ona göre hesabını yaparsın.
Kevser bu soğuk ve serzenişli cevaba kırık bir tebessümle karşılık vererek saatine baktı. Delikanlı haklıydı. Yol onu da yormuştu belli ki. Acaba biraz uyusa mıydı? Gece boyunca da uyumamıştı zaten. Ne zaman gözü uykuya dalsa hemen arka koltuktaki çocuk keskin sesiyle uykusunu bölüyordu. Kevser henüz 1,5 - 2 yaşlarındaki bu çocuğun nasıl olup da böyle kurnaz davranabildiğine şaşırıyordu. Çocuk annesi ne zaman uyuklasa ve onunla ilgilenmese hemen ağıdı basıyordu. Ya da babası istediği oyuncağı vermekte biraz gecikse, meyve suyunu istediği şekilde içirmese hemen ortalığı inletiyordu. -Serçe parmağını kaldırarak tutmasını istiyordu meyve suyu kutusunu babasının- Bu kadar küçükken bile etrafındaki herkesi kendisine pervane eden bu yaramazın büyüyünce çok daha kurnaz ve yaramaz olacağı belliydi.
Yarı uykulu yarı uyanık bir halde ne kadar daha yol gittiklerini kestiremedi. Kendisi gibi sabırsız birkaç yolcunun önce muavinle sonra da otobüsün şoförüyle yaşadıkları tartışmaları yarım yamalak anımsayabiliyordu. Muavinin yılgın sesiyle kendisine geldi.
- - Son durak. Araçta kimse kalmasın.
Boynu tutulmuştu. Eliyle ensesini ovalayarak kalktı yerinden. Çantasını üst raftan aldıktan sonra uyuşan bacaklarının onu sendeletmesine izin vermemeye çalışarak indi otobüsten. İşte gelmişti. O deniz kokulu şehir ayaklarının altındaydı. Ama denize ne zaman gideceğini bilmiyordu. Daha doğrusu şimdi nereye gideceğini de pek anımsayamıyordu. Bu şehirde yaşayan birkaç akrabası vardı ama böyle habersiz giderse bunun yakışık almayacağını düşünerek onlara gitmekten en başta vazgeçti. Nasıl olsa şehirde olduğundan haberleri olmazdı. Hem haberleri olsa da bir iki cümlelik serzenişten sonra her şeyi unuturlardı.
Otogarın şehrin manzarasına hâkim olan çıkışına doğru yürüdü. Yüksek katlı binalar arasında sıkışıp kalmış, solgun, yorgun ve küskün gecekondu evlerinin bacalarından yükselen siyah-gri dumanlar kapalı havanın metalik rengini birkaç ton koyulaştırıyor ve bu hiç tanımadığı şehre ayrı bir gizem katıyordu. Sağına soluna bakındı. Bir taksi görmeyi umut ediyordu. Ama ortalıkta görünen hiç taksi yoktu. Tam o anda omzunda bir el hissetti. Ürperdi. Hızla arkasını döndü.
- - Hoş geldin. Seni bekliyordum.
- - Sen de kimsin?
- -Tanımadın mı?
- -Tanımadım. Hem benim buraya geleceğimi nereden biliyorsun da beni bekliyorsun?
- - Benim, Deniz.
- - Deniz mi?
- - Evet. Burada seni bekliyordum. Hem sen de öyle yazmadın mı defterine? ‘Deniz, sana geliyorum.’ Diye.
Kevser şaşkınlıktan ne diyeceğini bilemedi. Dizlerinin bağı çözüldü. Olduğu yere çöktü kaldı. Hemen önünde dikilen bu uzunca boylu ve heybetli adamın nasıl olup da tüm bunları bilebildiğine bir anlam veremiyordu. Adama bakmaktan alamadı kendisini. Nispeten uzun, sık ve düz saçlarını geriye taramış, hafif kirli sakallı ve oldukça yakışıklı bir adamdı bu. Boyunlu gri bir kazak üzerine siyah bir kaban giyinmişti. Beline kadar uzanan kabanın altında yine gri renkli, iyi ütülenmiş mat bir kumaş pantolon ve yeni boyanıp cilalanmış kışlık ayakkabılar. Kimdi bu adam? Kevser’i nasıl ve nereden tanıyordu? Buraya neden geldiğini ve defterine yazdıklarını nereden biliyordu?
- - Korkma. Sen de beni tanıyorsun. Sadece anımsayamıyorsun şu anda. Denizin sesini ve kokusunu duymaya geldin değil mi?
Kevser zar zor ayağa kalktı. Nedense tanımadığı bu adamın sesinde bir güven hissediyordu. Sanki her konuştuğunda sesi geçmişine dokunuyor, zihninin kaybetmeye çalıştığı anılarını yeniden canlandırıyordu. Kevser daha fazla direnmeden tanımadığı bu adama teslim olmuştu.
- - Evet. Senin de mi adın Deniz?
- Güldü Deniz. Hafif bir tebessümle. Kevser onun böyle ne kadar da sıcak ve içten göründüğünü fark etti. Ona daha da fazla ısındı.
- Doğru. Adım Deniz. Tekrar hoş geldin.
- - Hoş buldum. Ne yapacağız şimdi?
- - Yürümeye ne dersin?
- - Nereye?
- - Denize… En dalgalı ve en güzel kokan kıyısına… Tıpkı istediğin gibi...
-
Kevser'in gözleri doldu. Yüreği sanki göğsünde iki kat büyüyüp kanatlarını açan bir kuş gibi pır pır etmeye başladı. Deniz'e aşık olmuştu bile.
- Hadi, götür beni oraya.
- - Tut elimden.
Kevser Deniz’in elinden sımsıkı tuttu. Evet, bu oydu, Deniz. Onu tanıyordu. Her yerde aradığı, hep tanıdığı ama yıllardır hiç görmediğiydi. Hayatta ona inanan tek insan oydu. Onu gerçekten seven tek insan yine oydu. Tamamen koluna girdi Deniz’in. Başını omzuna yasladı. Vücudunun yaydığı ısı Kevser'in yüreğine işliyordu. Deniz onun dünüydü, bugünüydü, yarınıydı. Bunu hissedebiliyordu. Onun kolunda, onun yanında olmak... Evet, bu bambaşka güzellikte bir duyguydu. Birlikte denize doğru yürüyorlardı.
İnsanların kendisine tuhaf tuhaf bakmalarını umursamadı Kevser. Deniz onu korurdu. Daha evvel hiç gelmediği bu şehirde artık güvendeydi. Herkese gülücükler dağıtmayı sürdürdü. Martıların ahenkli sesleri kulaklarına değdiğinde denize yaklaştıklarını anladı.
- - Az kaldı değil mi?
- - Evet.
- - Sen de denizin kokusunu merak ediyor musun?
- - Nasıl koktuğunu biliyorum.
- - Nasıl kokuyor?
- - Çok güzel. Tıpkı esen bir rüzgâra karşı tuz serpmişsin gibi. Ferah ve yakıcı...
- - Ya sesi?
- - Hiç görmediği sevdiğine kavuşan bir kadının sevinçten döktüğü gözyaşları gibi…
- - Ah… Bu sensin. Seni seviyorum Deniz.
- - Ben de Kevser, ben de seni…
Kevser hiç olmadığı kadar mutlu hissediyordu. Şimdi hatırlıyordu. Deniz’e yıllar önce haber vermişti buraya geleceğini. Demek ki Deniz onu öyle çok seviyordu ki bunca senedir onu beklemişti. Deniz gerçekti. Yaşıyordu. Ona dokunabiliyor, onu koklayabiliyor, onu duyabiliyordu. Deniz aynı kıyısında durduğu bu deniz gibiydi.
Hafiften serpmeye başlayan yağmur küçük damlalarıyla yüzünü okşuyordu sanki. Bu damlaların lezzeti çok başkaydı. Rüzgârın da etkisiyle deniz kabarmıştı. Büyük bir aşk ve özlemle sarılıyordu kıyıya. Dalgaların kıyıya dokunduğunda çıkan bu ses… Ah, ne lezzetli ve ne dayanılmazdı. Hele rüzgârın içinde saklı bu ferah koku… Evet, bu, bu denizin kokusuydu. Kolundan ayrıldı Deniz’in. Kıyıdaki kayaların üzerine çıktı. Kayalara vuran dalgaların taşıdığı sularla ıslandı. Ve ağlamaya başladı. Artık Deniz’e kavuşmuştu.
- - Kızımın durumu nasıl doktor bey?
- - Merak etmeyin. Sadece uzun süre suya ve rüzgâra maruz kaldığı için biraz ciddi üşütmüş. Bir müddet müşahede altında olacak. Siz annesi misiniz?
- - Evet.
- - Kızınızı zaman kaybetmeden ruh ve sinir hastalıkları hastanesine sevk etmemiz gerektiğini biliyorsunuz değil mi?
- - Biliyorum. Nerede bulmuşlar onu?
- - Deniz kıyısında, kayaların üstünde bulunmuş. Birkaç vatandaş otogar civarında kendi kendisine konuşup tuhaf davranışlar sergileyen bir kadın görüp ihbar ettiklerinde polis sizin kızınız için yaptığınız kayıp ihbarıyla ilgili olabileceğini düşünüp olay yerine intikal etmiş. Sonrasını biliyorsunuz.
- - Kızımı görebilir miyim?
- - Tabii ki. Ancak şu an derin uykuda. Hâlâ ona bunu yaşatan halisünasyonların tesirinde olabilir. Saldırganlaşabilir. Uyandırmamaya dikkat edin.
- - Dikkat ederim,merak etmeyin. Her şey için teşekkür ederim doktor bey.
Hülya hanım kapıyı yavaşça açıp odaya girdi. Kevser uyuyordu. Gözleri doldu. Artık yapabileceği bir şey kalmadığını biliyordu. Kevser’i Deniz’den koparamayacaktı. Başucuna koydukları yarı ıslak günlüğe baktı. Yolculuk yaparken yazdıkları yarı silik - yarı okunabilir haldeydi Kevser'in. Kızının nişan fotoğrafını çıkardı çantasından ve hafifçe avucuna yerleştirdi, onu uyandırmadan. Aynı anda Kevser sayıklamaya başladı tekrardan.
- - Deniz, Deniz…
Son kez fotoğrafa baktı Hülya Hanım. Kızı son kez gülüyordu bu fotoğrafta. Uzunca boylu, heybetli, nispeten uzun, sık ve düz saçlarını geriye taramış, hafif kirli sakallı ve oldukça yakışıklı bir delikanlının, Deniz’in kollarında... Başını omzuna yaslamış, gülücükler saçıyor etrafındakilere. Henüz o, denizde boğulup ölmemişken...
Mahmut UZUN
Yazarın
Önceki Yazısı