Öðretmen Okulu’nda okurken her davranýþýmýz ve giyim kuþamýmýz mercek altýndaydý. Bir ara saçým birazcýk uzamýþtý. Dersteyken öðretmenimiz ensemi tutarak, “yarýn öðretmen olacaksýn þu saçýnýn haline bak, neredeyse örülecek” diyerek uyarmýþtý. Öðle arasýnda soluðu okul berberinin yanýnda yerinde aldým. Üç numaraya yakýn þekilde kýsalttý. Berbere gittiðimizde tarife gerek yoktu zaten. O, öðrenci týraþýnýn nasýl olacaðýný çok iyi bilirdi.

Giyim kuþamýmýz da itinalýydý. Okulun devasa bir ütü hanesi vardý. Ütüsüz giyimle boyasýz ayakkabý ile gezemezdiniz. Hele bir üst sýnýf öðrencisinin yanýndan geçerken selam vermezseniz, ya da eliniz cebinizdeyse tokadý yerdiniz.

Anlayacaðýnýz tüm hayatýmýz “iyi, örnek bir öðretmen olabilme” üzerine kuruluydu. Diyeceksiniz ki kýlýk kýyafetle mi? Hayýr, bilgi ve beceride, davranýþlarda, kiþilik kazanmakta, sevgi ve saygýda da bu gayret ve itina vardý.

 O yüzden en ufak bir ihmalimiz, mutlaka birileri tarafýndan uyarýlýrdý. Üçüncü sýnýftayken Ýzmirli bir arkadaþýmýz yaz tatili dönüþü, “Ýspanyol paça” bir pantolonla gelmiþti okula. O’nu hayranlýkla, imrenerek izlememiz bir gün sürmüþtü. Derste bir öðretmenimiz bunu fark etti. “Bir daha böyle görünürsen valizini toplarsýn. Ya paçasýný düzelt ya da bir daha giyme” diye sert þekilde uyardý. Ýspanyol paçayý bir daha göremedik.

Diyeceðim, altý yýl yatýlý öðretmen okulunda, her anýmýz denetlenerek okuduk. Her halimizle “örnek öðretmen” olmaya gayret ettik. Ýlkten yadýrgadýðýmýz kurallarýn zamanla temsilcisi olduk. Benimsedik ve içselleþtirdik.

Son sýnýfta diplomalarýmýzý alýrken okul müdürümüz de uzun ve anlamlý bir nasihat konuþmasý yapmýþtý. Örneðin; “köy çeþmesine kendiniz su almaya gitmeyin. Hatta duruma göre köyde fazla fiyakalý ve süslü elbiselerle gezmeyin. Yanlýþ anlaþýlýrsýnýz, köy gençleri ile aranýz açýlýr” vb. gibilerden ilginç örnekler vermiþti.

Anlattýðým 1972 li yýllardý. O yýllarda geçerli olan birçok tutum ve davranýþ zamanla deðiþti doðal olarak. Fakat öðretmenlik mesleðini yýllarca deðerli kýlan þeylerden biri de; “öðretmenlerin giyim kuþamýndaki tertip, düzen, sadelik ve þýklýk” olmuþtur belki de. Bizim insanýmýz hala giyim kuþama farklý ve daha bir deðer verir ve önemser.

Bu yüzden yýllarca öðretmenlerimiz çevresinin insanlarýna, velilere ve biricik öðrencilerine, hep imrenilecek özende imaj sergilemiþtir. Belki kýlýk kýyafet mevzuatýnýn kimi sýkýcý yönleri de zaman zaman can sýkmýþtýr. Örneðin, saç uzunluðunun gömlek yakasýný geçemeyeceði, býyýklarýn ölçütleri vb. gibi detaylar.

Ancak öðretmenlerimiz, özellikle de; “Köy Enstitüsü” ve “Öðretmen Okulu” öðretmenleri okuldan aldýklarý kaliteli eðitim ve büyük bir sorumlulukla, “mesleklerinin saygýnlýðýný” arzuyla, azimle, titizlikle yerine getirmiþler, aranan, özlenen eðitimciler olmuþlardýr..

Þimdilerde bazý öðretmen sendikalarýnýn aldýðý karar mucibince, okullarda uzun süredir “kýlýk kýyafet yönetmeliði” kurallarýna uyulmamaktadýr. Öðretmenler bu uygulamadan memnun gözüküyor. Ancak getiri ve götürülerinin de incelenmesi gerekir.

Sendikalarýn elbette ki haklý ve yerinde talepleri olacaktýr. Yönetimin bu talepleri dikkate almasý, yerinde ve güzel bir düþüncedir. Ancak sendikalarýn, öðretmenlerin; “rahatsýz olduklarý hususlarý bizzat bildirerek, mevzuatta uzlaþý ile bir düzenleme yapýlmasý daha isabetli olurdu.”

Oysa þu anda kýlýk kýyafet yönetmeliði tamamen devre dýþý býrakýlmýþtýr. Herkes kendi zevkine ve tercihine göre giyinmektedir. Yarýn bir yönetici bir öðretmene “mevzuata uymayan kýyafetinden ötürü” ceza verirse, Bakanlýðýn tavrý kimden yana olacaktýr?

Hangi konuda olursa olsun; “dayanaksýz ve sonsuz bir özgürlük” zamanla sýkýntý olur ve baþka sorunlar doðurur. Sýnýrlarý belli olmayan bir uygulama her zaman sýkýntýlýdýr. Umarým bu uygulama can sýkýcý olaylara sebep olmaz. Az da olsa birileri tahriklere sebep olan aþýrý uç giyim kuþamý ile bu serbestliði suiistimal etmez.

Sevgili öðrencilerimize, her okul idaresinin, forma giyme kuralý koyduðu bir ortamda, acaba öðretmenlerimiz, okul yönetimi, kendi okullarýnda öðrencilerine yönelik olarak; “Bizim giyim kuþamýmýzdan memnun musunuz? Bizi nasýl görmek istersiniz?” Diye bir anket uyguladýlar mý?

Diyeceðim o ki, deðerli öðretmenlerimiz; velilerinin, sevgili öðrencilerinin çevrenin ve toplumun deðer yargýlarýný, beklentilerini, duygu ve düþüncelerini görmezden gelmemelidir. Çünkü öðretmenin giyim kuþamýndaki tercihi öðrencilerini de ilgilendirmektedir diye düþünmekteyim.

Zira bazý öðretmenlerin “aykýrý ve aþýrý giyim kuþam tercihlerinden” rahatsýz olan öðrenci, veli ve eðitim çevreleri var. Bu husus önemsenmeli ve göz ardý edilmemelidir. Burada somut örnekler vererek konuyu özelleþtirip þahýslarý incitmek istemem. Konu þahýslar deðil, öðretmenlik mesleðidir.

Özgürlükler çok önemlidir elbette. Öðrencilerimizin sevgisini, saygýsýný ve beðenisini kazanmak da bir o kadar önemlidir. Þurasý da da kaçýnýlmaz bir gerçek ki, “þýklýk ve zarafet” saygýnlýðýn da ön koþuludur.

Yürürlükte olduðu halde uyulmayan bir mevzuat vardýr. Bir zamanlar Yalova’da kýyafetinden ötürü Serkan öðretmenimize reva görülen çirkin muamele hayatýna mal olmuþtu. Yasal dayanaðý olmayan bu kýlýk kýyafet serbestliðine, bir makam sahibi yine can sýkýcý müdahalelerde bulunup, öðretmenlerimizi üzebilir.

Yapýlmasý gereken, bu uygulamanýn uzlaþý ile bir an önce mevzuata baðlanmasýdýr.  O zaman kimse de bir sürprizle karþýlaþmaz. 

Sevgiyle kalýn.

                                                                                            Seyfettin KARAMIZRAK