‘’Bakmayın çevremi kuşatanlara

Hüznün, yalnızlığın şairiyim ben

Issız ovaların nehriyim ben

İçimde işliyor derin bir yara

Aşkın öldürmeyen zehriyim ben

Bakmayın çevremi kuşatanlara

Hüznün, yalnızlığın şairiyim ben.’’(Alıntı)

Tutuşan etekleri yeryüzünün

Üzgün olmanın yanı sıra ölümün…

Ah, ölümsüzlüğün çırpınışıdır içimdeki teyakkuzda

Saklı bir sır gibi belki resim

Recim edildiğim mevsimin

Solgun neferiyim

Yüreğimde kâh hazan kâh hüzün kâh sevda

Kanaviçeler örülü hece hece

Sektiğim yürekten seken bir kurşun misali.

Yalnız uçan bir kartalım ben

Belki de saka kuşu

Titrek kanatlarında saklı doğanın duası

Duvarlar ördüğüm ne ki?

Duayeni olduğum sevginin ta kendisi

İşte dizelerimle diz dize

Dizdiğim binlerce cümleden arda kalansa.

Maviden mintanım

Pembe yüzlü sakar bir seyyahım ben

Karanlığı dahi deler geçer gözlerim

İçimi kurutanlara tek hediyem

Sevgiyle makbulüm ben

Muktedir olduğumsa sadece sevdiğim

Münasip bir dille söylediğim söylemediğin

Nice beyit ve asılı kaldığım

O izlek

Aşkın şadırvanı işte yerleşkem.

Göğün rotası

Gönlümün tam ortası

Gözlerimde ışıltılar

İbaresi mevsimin

Yaz kış en çok yağmuru sevdiğim

Hazanda saklı minvalim

Hüzün ise sadık sevgilim

En sevdiğim koştuğum Rabbim

Ve sessizce yaşarken

Yasımla yasa bildiğim göğün da sayacı

İçimde devinen bir yelkovan ve akrep

Zehirsizdir lakin d/okunuşu…

D/okuduğum her hecede

Rüyalarımla örtüşen

O gaipten gelen coşkum

Saydam varlığımla

Bazense katık yaptığım gizem

Şeklen insan

Manen devinen bir yel değirmeni misali:

Duygularım öğüttüğüm

Aşkı övdüğüm

Yalnızlığımsa kıymete binen.

Cennetim iç dünyam

Cehenneme dönen kimi zaman

Hangi hikmetse kordan heceler

Kör noktası yalnızlığın

Ve aşk körü nice insan

Bir nazım bir beyit bir niyet

İçime yerleşik İlahi düzen

İlla ki İlahi Sırdaşım beni bana sevdiren…