Bir deniz kenarýnda oturdum gece yine,

Anýlar sarmalýnda, dalýp gittim engine.

Cezir vakti olmalý, mekân mahzun ve garip,

Sükûtun kollarýna sýðýnmýþ bir mustarip.

Ne þen yýldýzlar vardý ne mehtap aydýnlýðý,

Örtünmüþ perde perde, gökyüzü karanlýðý.

Dalgalar bitap düþmüþ, býrakmýþ çýrpýnmayý,

Vuslata ermek için beyhude yýrtýnmayý.

Yakamozlar gizlenmiþ, ýþýmaktan hevessiz,

Üstüne hüzün çökmüþ; martýlar bile sessiz.

Mücrim gölgeler gibi, taþlar yerine sinmiþ,

Sanki üzerlerine matem havasý sinmiþ.

Hafiften esen rüzgâr, yitirmiþ mecalini,

Arz ediyor sulara, yorgun, bitap halini.

Uzakta hayal meyal, bir gemi silueti,

Hareketsiz duruyor, bozmuyor ritüeli.

Mekânýn gergefine, iþlenmiþ ilmek ilmek,

Nedendir bu bezginlik, mümkün deðil ki bilmek.

Aynasý mý ruhumun, yoksa aynýsý mýdýr?

Ya da kýrýk gönlümün, garip yansýsý mýdýr?