‘’Kendimi iyi ve güçlü hissederdim. Çapkýn hayallerin çirkin ördeðiydim ben orada. Öyle çok mutlu oldum ve öyle çok acý çektim ki özgeçmiþ falan hikâye, benim orada geçirdiðim üç yýlda en özlü geçmiþim saklý. Bir insanýn hayatýndaki en özlü þeyin, delirmek olduðunu fark ettim ben orada.

Tam artýk hayattan istifa edip, kendimi hepten asil sanacaðým sýrada oradan taþýndým. Taþýnmam gerekti. Kapýya kimin olduðunu bilmediðim þu iki dizeyi kurþunkalemle yazdým: "Irmaðýmda baþýmýn döndüðü yýllardý / geçtiðim her yerde benden bir þeyler kaldý"(Didem Madak)

Hayallerim tartaklandý, sevgili Didem ve içinde bil ki sen vardýn…

Bir kompliman ise yazmak adak adadým ben þiirlerime ve þiirsel bir ritim ile çarpýyor kalbim yoksa tekliyor mu demeliyim ne de olsa Ýbrahim Tatlýses’in sevdiðim o ‘’Tek tek’’ þarkýsýnda tekil kimliðimden sýyrýlýp çoðul olmaya özeniyor ve öykünüyorum…

Ruhumun arka ayaklarý bazen bir çocuk gibi yerimden zýpladýðým…

Bazense verdiðim selamýn geri dönümü yokken gerisin geri gidiyor ayaklarým ve iþte kapaklanýyorum sözcüklere mevsimse her nedense binlerce kere telaffuz ediyor adýmý…

Adýmladýðým þu yol yok mu, sevgili Didem?

Sen anneni özlerken ben de her gün mutluluðun ve sevginin yolunu gözlüyorum ve içimden gözleme yapmak geçiyor ki çok da yemiþliðim yoktur en azýndan yem atýyorum kaleme ve ruhun girdabýndan bir þekilde firar ediyorum.

Söyleyeceðim o kadar çok þey var ki, hangisini anlatsam ki?

Öznemle senin ben.

Önsezilerimle sekiyorum yüreðinde.

Ayný jenerasyon olmamýz mý seni bana yakýn kýlan yoksa söyleyeceklerimizin feryadý ve coþkusu mu?

Tebessümlerime eþlik eder misin sahiden? Ne de olsa yaþayan insanlardan ümidimi kestim ben…

Nadasa aldýðým ruhum yine firar etti.

Methiyeler dizdiðim insanlýk ve sevgi ise…

Geri tepti ve yüzümde patladý o silah bilemediðim içinde son bir kurþun olduðunu hem her kuþun da eti yenmez madem sadece kuþ olmam da iþe yaramadý dünya denen teranede.

Aðzýmla tuttuðum kuþlar ise en yakýn arkadaþlarým mademki insanlar beni sevsin ve anlasýn diye düþtüðüm bu yolda hep yalnýz býrakýldým…

Hiç olmadýðým kadar yalnýzým, Didem ve oturduðum evi su basmadý çünkü su sesi bile rahatsýz etmekte insanlarý: tecrübe ile sabit zaten pýlýmý pýrtýmý topladým ve terk ettim oturduðum o evi hele ki manzarasý ve konumu ile öylesine ayrýcalýklýydý ki kaderin buyurduðuna karþý gelmedim ve benim hikâyem asýl o günden sonra baþladý.

Renk rengim týpký evim gibi.

Alacalý bulacalý deðil ama rengimi de saklý tutmam ben ve içimde büyüyen o yalnýzlýk aðacýný kalem-kakan hüviyetimle gagalýyorum artýk ruhum beni hangi kovuða taþýrsa ve ümidi de kesmiyorum illa ki yeni günden ve iþte soytarý bir sessizlik eþlik ediyor ruhuma bense çok-sesli sever ve yaþarken azat edilmediðim bir zindan benimki ve her gün önüme bir tabak dolusu sözcük ve imge koyuyorlar ve büyük bir iþtahla tabaðýmdaki kelimeleri bitiriyorum ve sanýyorum ki hikâyem tam olarak da þimdi bitti… Demiyorum artýk çünkü her yeni gün ve her yeni aldýðým darbe ile tabak tabak dalýyorum içine içimde uçuþan sözlüðün sessizliðine de kanmýþken bir ömür son dokuz yýldýr tüm gýdamý Edebiyattan alýyorum bazen bir adým sonrasý fiyasko olsa da acýyla besleniyorum ben ve yazýmý yazýp üstüne de bir bardak su içtim mi ama dinmiyor açlýðým dinmiyor iþte ne de olsa açlýkla imtihan ettiðim bedenim son zamanlarda isyan ediyor ve dünyam öyle bir dönüyor ki, sevgili Didem…

Baþýmýn dönmesi nedir ki bu boyutsuzluk ile kâh kucakladýðým yalnýzlýk kâh kurduðum alarm kâh boy ölçüþemediðim devasa dalgalar ve lenduha gölgeler ve iþte geceden ihbar ediyorum iç sesimi ve her ne kadar baskýn çýksa da dýþ ses sonlanmýyor iç sesimin cýzýrtýlý frekansý: adeta ‘’arkasý yarýn’’ benim hayatým ve kalemim ve arsýz kuþlar kafamý gagalarken ben de beynimin kullanmadýðým atýl kapasitesini devreye sokuyorum.

Ýnsanüstü bir uðraþ benimki belki de diðer insanlarýn gözünde aykýrý addedildiðim çünkü doðaçlama seviyor ve yazýyorum ben týpký bir ömür doðaçlama yaþamýþken ve asla da engel olamýyorum iç sesime derken sýnýrlar aþýlýyor ve yüreðim bir þekilde iþgale uðruyor, sevgili Didem ve ben: ya yazmalýyým ya yazmalýyým.

Tayin edebildiðim duygular deðil benimki sadece ansýzýn gelip de kapýmý çalan ve seken bir kör kurþun ama kalemin bir tarafýndan girip ucundan çýkan ve kývýlcýmlar saçan bir ateþ demek oluyor ki ben bu aþka fazlasýyla tutuldum ve inkâr da edemezken…

Sessizlik ise iki boyutlu bir güzergâh:

Seslerin inkâr etmediði duygular genelde nefret dolu iken kulaðýma çalýnan ve ben tüm iyi niyetimle ve saflýðýmla görmezden geliyorum insanlarý aslýnda sevdiðim kadar da göze alýyorum canýmýn daha çok yanmasýný gerçi umurunda olmadýðým çok insan var da yine de eþlik ediyorum yeniden dinlediðim artýk kaçýncý tekrarý ise o þarkýnýn ve nakaratý da hep ayný:

Ya yazmalýyým ya yazmalý…

Farklý olan þeyler de yok deðil hani bense ince bir fanila geçiþtiriyorum üstüne kalemin aslýnda yaþlarýný silmek de kolay olmuyor ve annem diðer odadan sesleniyor: ‘’üzme kendini.’’

Öncesinde pes etmememi öneren annem de farkýnda olup bitenin gerçi çok ses etmemeye çalýþýyorum ama…

Çok ses asla etmesem de kalemin ince ve minik dokunuþlarý bir þekilde kulaðýna gidiyor insanlarýn bense gözlerine soka soka umut ediyorum güzel olmasýný beklediðim bir günün gecesine sarktýðým kadar da kalemimin penceresinden…

Þiirler ve de.

Þirin bir tezahürat yüreðimde tüten ve senin gibi hayatý ve zorluklarý alt etmek ve tüm dünyayý da sýrtlanmýþken elimde olmadan þiirler yazýyorum bir o kadar kendimi þair olarak görmüyorum ama sözcüklerle þiir örmek beni çok mutlu ediyor ve asla vakti saati de yok iken yazmanýn dur durak bilmeden yazmak içimden gelen týpký þehrin daðlarýna yaðan kar gibi güvendiðim o kadar çok daða kar yaðdý ki, Didem…

‘’Bütün bu karýþýklýðýn üstesinden gelmek için þiir yazýyorum. Benim gibi saðý solu belli olmayan biri için ve bir göçebe için þiir iyi bir yol arkadaþýdýr. Yerin yedi kat dibine de gitsen, göðün yedi kat üstüne de çýksan seninle gelir. Þiir imkânsýz bir þeydir, mümkün deðildir, çaresizdir. Bunu hissediyorum ben hep onda kendi umutsuzluðumu buluyorum.’’(Alýntý)

Senden ufak birkaç alýntý yapmama müsaade ettiðin için teþekkür ederim ama bil de yazdýklarýmýn ve sevgimin ve hayallerimin çalýntý olmadýðýný…

Üstelik sen canýmý asla yakmazsýn sevgili Didem týpký babamý öldükten sonra daha çok sevdiðim gibi ölüler asla canýmý yakmazken en azýndan ben hiçbir canlýnýn canýný yakmazken…