İçime Bir Bahar Sal Desem
Yüzüme çarpar geçmişin yâdıyla bugünüm
Geçmişin sayfasını kapattım artık özgürüm
Bugünümde elime kalan birkaç damla gözyaşı
Tutunduğum kurumuş ağacın dibine döktüm
Dar vakitte düştüğüm çukur artık mekânım
Yormasın beni başkasındaki umut kaçanım
Kekeleyip duruyorum imdadı boşa anladım
Düştüğüm çukurda keyfim yerinde ben çıkarım
Kalbimi düşlere kurmuyorum bırakıyorum
Vitesi boşa verdim ara gazına ihtiyaç yok
Ne duygu ne his gereksiz sanki duyan yok
Duymayanların sınıfına katılayım yaşayım şok
Yüreğimde yanan ateş küle dönsün sönsün
Yaktıkça söndüren yok kimseler yok ki görsün
İlk çığlığım yalnızlığımla kaybolmakla sürsün
Sürüne sürüne kalkarım kalkan yiğit görülsün
Upuzun suskunluğum başlasın artık susayım
Yüreğime bahar gelmeyecek kışımı yaşayım
Bu umutsuzluk değil değer kıymet iline kaçayım
Kaçayım da her yer aynı mağarada saklanayım
Susturmakta nedir çığlıklarımı cinnet geçiremem
Dehlizlerde yankılansın insana söz geçiremem
Gözlerim gönlümle buzul çağına yürüsün üşümem
Girdaba düşünce ne tutan var ne de halden soran
İçime bir bahar sal desem o yâre boranı salacak
E sevenim hakkım bu mu olacak hep mi kaçacak
Herkes böyle kifayetsizlikler hiç son bulmayacak
Varsın olan olsun zaten olacak sancısı hep olacak
Sancısız dünya olmuyor imtihanımız bizi bulacak
Mehmet Aluç
Not: Sami kardeşim şiirlere çok mana anlam yüklüyoruz
deyince bence haklıda, bende böyle bir şiir yazayım dedim acaba
oldu mu?