.

Rahmetli Turgut Özal zamanýnda þahlanan tekstil sektörü Ecevit iktidarýnda diðer sektörlerde olduðu gibi çöküþe geçmiþti. Firmalar iþçi çýkartýyor, çalýþmaya devam edenleri yarý maaþla çalýþtýrýyorlardý. Ben de gelir seviyemi düþürmemek adýna, daha iyi durumda bulunan inþaat sektörüne geçtim mecburen.
 
Muhasebe ve finansman müdürü olduðum için baþýmý kaþýmaya vakit bulamýyordum. Patronumuz sabah diðer þirketine gider, öðleden sonra da bizim þirkete gelirdi. O yokken bütün yük benim omuzlarýma binerdi. Muhasebenin yaný sýra ithalat, ihracat, pazarlama, perakende satýþ, personel, depo, kasa, çek, senet, bankalar, resmi kurumlar, müþteriler, satýcýlar, akla gelebilecek her türlü sorunla ben muhatap olurdum. Gerçi patronumuz þirkete geldikten sonra da pek bir þey deðiþmezdi lâkin hiç þikâyetçi deðildim. Çünkü tam bir iþkoliktim.
 
Bunca iþ güç arasýnda akla hayale gelmeyen bir sorun çýktý karþýma.
 
Bir kýþ sabahý þirketin kapýsýnýn önünde arabamdan inerken, yandaki seramik, kalebodur deposu bölümünden cýlýz bir köpek sesi duydum. O tarafa yönelince semtin çocuklarýnýn cocker cinsi, yavru bir köpeði taþladýklarýna þahit oldum. Hemen müdahale ettim tabii.
 
Çocuklar daðýlýp köpeðin yanýna gittiðimde ne göreyim? Üzerinde neredeyse hiç tüy kalmamýþ, yara bere içerisinde tir tir titriyordu hayvancaðýz. Aðýr bir uyuz vakasýydý.  Ýçim ezildi. Depoda çalýþanlara “Bu köpek ne zamandýr burada” diye sordum. Bir hafta önce geldiðini, ara sýra yemek ve su verdiklerini söylediler.
 
Þirkete girip çalýþmaya baþladým ama aklým hep zavallý köpekteydi. Ne yapabilirim de bu minik caný kurtarabilirim diye düþünüyordum. Fýrsat bulduðum anda, kedilerimi götürdüðüm veterinere telefon açtým. Akþam saat yediden sonra köpeði getireceðimi, beni beklemelerini söyleyip telefonu kapattým.
 
Ýþ çýkýþýmda arabamýn arka koltuðuna gazete sererek köpeði koyup veterinerin yolunu tuttum. Veteriner, köpeðin yaralarýna merhem sürerek uyuz iðnesi yaptý. Bir hafta sonra ikinci iðne için tekrar getirmemi söyledi. Kedilere onlarca kez iðne yaptýðým için bu konuda tecrübem vardý. Sonraki iðneyi kendim yapmak üzere enjektöre çektirdim. Üþümesin diye de üstü kýrmýzý deri, içi miflon kumaþ kaplý bir köpek elbisesi satýn alýp giydirdim yavruya. Gece bizim eve misafir oldu.
 
Ertesi günü, deponun korunaklý bir yerinde, evden getirdiðim koca bir minderin üstünde ona yer yaptým. Aþçý hanýma yemek ve su vermesini tembihledim.
Ýkinci iðnenin akabinde yaralarý hýzla kapandý; kýsa süre sonra da kahverengi, uzun, parlak, ipeksi tüyleriyle göz kamaþtýrmaya baþladý. Evdeki renkli boncuklardan yaptýðým bir kolyeyi boynuna takmamdan ilhamla, adýný Boncuk koyduk. Öyle sevimliydi ki bir anda herkesin sevgilisi olmuþtu. Çocuklar artýk onu taþlamýyor, aksine sevme yarýþýna giriyordu.
 
Boncuk, tamamen iyileþtiðinde depoyu sahiplendi ve içgüdüsel bir þekilde gece bekçiliði yapmaya baþladý. Geceleri ne zaman yabancý biri yaklaþsa, küçücük boyuna bakmadan havlayýp, korkutarak uzaklaþtýrýyordu. Þakayla karýþýk “Baþýmýza bir de köpek getirdin.” diye homurdanan patronum da bu bekçilikten oldukça memnun kalmýþtý. Çünkü ufak tefek hýrsýzlýklar artýk son bulmuþtu.
 
Boncuk’un Bodur’la tanýþmasý ve hayret edeceðiniz hikâyesi gelecek bölümde.
 
Mücella Pakdemir