MONOLOG                                     

Hayatýn bu bitmek bilmez hengâmesinde en büyük dert kendini yalnýz hissetmek olmalý. Dünya’ya yeni gözlerini açtýðýnda herkes sever seni herkes öpmek kucaklamak ister ama yaþ aldýkça hepsi kaçar senden biraz planlý biraz spontane. Sense sevmezsin kimseyi þehir þehir gezersin yeni insanlar tanýrsýn ama daha ileri gitmezsin sadece tanýrsýn sevmeye çalýþmazsýn bile . 

Zaman geçer günler geçmez derken atalar ilacý zamanda aramamýþ mý ? Sende kaptýrýrsýn kendini uçsuz bucaksýz zamanda ya kaybolursun ya da yek pare kalýrsýn hiç istemediðin bir anda. Kitaplar okur þiirler yazarsýn ünlenir bir sair olursun ama seni tatmin eden ne þan nede þöhrettir. Sen var olmak istersin bir lale yapraðýnda, gül kokusunda belki de bir bülbülün gagasýnda … Tek istediðin bu seni sen yapan deðerleri hiçe saymadan belli zamana sýkýþmýþ olmak ve sen olmak istersin. Lakin ne bu zaman var nede seni sen yapmaya yetecek gücün. Önce karnýný doyurman lazým bu doyumsuz çarkýn sonra ne olacaðýna o kendisi karar verir.