Bu yazý kesinlikle Ýstanbul hakkýnda deðildir, konu Irak’týr. Irak’ta da bir zamanlar her þey çok güzel olacaktý, hem de nasýl!

Yazýya kýsa bir hatýrayla baþlayým. Yýllar önce sýnýfýmda Iraklý bir mülteci vardý, Avy Saleh. Avy, Irak’tan pek bahsetmezdi. Belli ki çok kötü anlýlarý vardý. Bahsettikleri arasýnda, babasýnýn Baas rejimi tarafýndan öldürüldüðüydü. Bahsettiði diðer þey ülke, Ýran-Irak savaþý öncesi çok zenginmiþ. Savaþ öncesi Irak’ta  elektrik, su, petrol, ilaç vs bedavaymýþ. Yiyecek, içecek vs beleþe yakýn ucuzmuþ. Savaþ baþladýktan sonra hayat müthiþ þekilde pahalanmýþ. Hayat pahalýlýðý yetmezmiþ gibi siyasi baskýlarda artmýþ.
 

Irak tarihini yazacak deðilim ama kýsaca deðinmeden de bir þey anlatýlamýyor. Bir zamanlar Orta-Doðunun zengin petrol ülkelerinden olan Irak, Saddam Hüseyin’in hayalleri yüzünden ilk önce Ýran’a saldýrmýþtý. Yýllarca süren savaþýn bilançosu sadece: katliam, kan, göz yaþý ve borç oldu. Petrol zengini Irak, fakir bir ülke haline geldi. Hayalperestliði býrakamayan Saddam, ilk savaþtaki zararlarý Kuveyt’i iþgal etmekle telafi etmek istedi. Sonuç daha beter oldu. Kýsa bir süre sonra Kuveyt iþgalden kurtarýldý. Savaþýn faturasý yine halka kesildi: Irak halký fakirlikten de öte aç kaldý! Batý, toptan ambargo uygadý. Ülkeye ilaç satmak bile yasaktý. Kodamanlar, aðalar, paþalar bu ambargodan da etkilenmemiþ olabilirler ama gariban vatandaþ  ilaç bile bulamadý.
 

Orta-Doðulularýn kara kaþýna, kara gözüne aþýk olan ABD’li yetkililerin, Irak halkýný diktatörden kurtarmaktan baþka hiç bir derdi yoktu. Her yönü denediler ama bir türlü olmadý. Son çare, beyaz yalana baþ vurmak zorundan kaldýlar. Olmayan kimyevi ve biyoleyik silah fabrikalarýný imha edebilmek, Irak halkýný despot birinden kurtarabilmek ve en önemlisi de Orta-Doðu’ya demokrasi, barýþ, huzur, refah ve her türlü özgürlükler getirmek için istemeye istemeye askeri bir operasyon yapýldý.
 

Bu operasyona Irak halký o kadar çok sevinmiþti ki: ne de olsa  zalim  gidecekti, zulüm bitecekti, her þey çok ama çok güzel olacaktý. Halk emindi: Saddam gitsinde kim gelirse gelsin, sonuçta her þey daha güzel olacaktý… Ne de olsa Sam emmi, neler getirecekti neler: demokrasi, özgürlük, barýþ, huzur en önemlisi bol bol dolar getirecekti… Despot rejimin yýkýlmasýna Iraklýlar çok sevinmiþlerdi, çýðlýklar atmýþlardý, sevinçten göz yaþý dökmüþlerdi, Conileri Baðdad sokaklarýnda görünce kendilerinden geçmiþlerdi….  Olup bitenler hayal gibiydi sanki

Iraklýlarýn sevinci çok sürmedi, kýsa bir zaman sonra  Saddam’ýn günleri mumla arar oldular. Detaylarý yazýp okuyucunun içini karartmak istemem ama baþlarýna gelen piþmiþ tavuðun baþýna gelmedi desem abartmýþ sayýlmam. Nihayetinde devlet parçalanmýþ, iki veya  üçe bölünmüþ, devlet gücü veya otoritesi denen bir þey kalmamýþ.  Irak,  günümüzde tam anlamýyla kim kime dum duma bir haldedir. Aslýnda Irak’a devlet demek bile çok lükstür, Daeþ denen çapulcular ordusu bile çok kýsa bir zamanda  Irak’ýn büyük bir bölümünü kýsa bir zamanda iþgal edip yapmadýk iþkence býrakmadý.  Ülkeyi yakýp yýktýklarý yetmezmiþ gibi istediklerini asýp istediklerini dilim dilim kesti daeþ denen çapulcu ordusu. Çok sayýda kadýn ve kýzý kaçýrýp köleleþtirdi ne-idiðü belirsizler! Evet,  diktatör gidince kesin her þey çok güzel olacaktý ama olmadý iþte… 

Neticeyi kelam, baþkalarýnýn ipiyle kuyuya inilirse:  “her þey çok güzel olacaktý” aðýdý yakýlýr…

Kan, gözyaþý, ýzdýrap, savaþ vb geri kalmýþ müslümanlarýn kaderidir diye düþünen  sarýþýn aþýklarýnýn dikkatini Ukrayna’ya çekmek istiyorum: bir zamanlar Ukrayna’da da:  “her þey çok güzel olacak!” diye þarkýlar söyleniyordu…

Abdulah konuksever