Hangi rengin daha solgun ve hangisinin daha gösteriþli olduðunu seçme hakký tanýnmadý bana ve kim bilir daha nice insana…

Kýz çocuðu olarak dünyaya gelmesi insanýn ve iþte temelin o gün o an atýldýðý.

Takriben bir ömür bir o kadar tecrit edildiði kadar insanýn…

Soluduðumuz hava ve de: ah, ne kýymetliymiþ nefes almak ve aldýðýn nefesi geri vermek bir o kadar nefsiyle ve sevdikleriyle sýnanýrken insanýn.

Tayin olma þansým tanýnsaydý bana en ücra köþesine atanmak isterdim güzel ülkemin nadide köylerinden birinde bir köy öðretmeni olmayý çok ama çok isterdim ve istedim ama…

Kanunda ansýzýn yapýlan bir deðiþiklikle asil öðretmen olarak atanma þansýmý ne yazýk ki kaybetmiþtim bundan seneler çok seneler önce ki…

Sene desem de asýr desem de bin yaþýnda deðilim bir o kadar içimde saklý çocukla hali hazýrda koþturabilirim de bir sýnýftan diðerine gelin görün ki: son bir yýldýr özellikle o hastane senin bu hastane benim gidip geliyorum mekik dokuyorum ve ben hala annemin küçük kýz çocuðuyum.

Nefes almakla eþ deðer bir hazine imiþ meðer yaþamak ve annem son zamanlarda hele ki nefes alýp verme problemi yaþarken ve de daha nicesi sýkýntý ile sýnanýrken ki…

Tek sýnanan annem deðil ben de sýnavda en ön sýrada elimde kalem önümde boþ bir sayfa oturmaktayým hani derler ya:

‘’Sýnýfýn ineði…’’

Sýfatlar ve daha nicesi adýnýzýn baþýna eklenen ve ben hala lisedeki o genç kýzým ve yaþ aldýðým kadar o günden beri ne çok da yas eklendi ismimin baþýna arada uçuþan zanlarý bertaraf etsem bile hayat sizden illa ki bir þeyler çalmakta ve hayat annemi benden çalmasýn diye gecem gündüzüm onunla dolu ve ettiðim dualarla.

Mükemmel bir insan olmak adýna bir ömür çaba sarf ettim ve de iyi bir insan olmak adýna ve son bir yýldýr benim inancýmý son bir yýldýr benim evlatlýk vazifelerimi nasýl da sorgulamakta hem de en yakýnlarým…

En yakýnlarým dediðime de bakmayýn hani bir elin beþ parmaðýndan bile az bu baðlamda içimdeki sevgi daðý erimiyor ama hüzün daðým eriyip yaþlarýmý da çaðlamasýna vesile.

Bayramýn ilk günü.

Merak etmeyin: dert yanmayacaðým çünkü alacaðým son darbeyi ben daha dünden almýþken.

Edebiyatýn ne ile sýnýrlý olduðunu kestirmek bazen zor bazen de imkânsýz hani en özelini ifþa etmek ve etik olarak neye denk düþtüðümü bilmeden iç sesim yaz, dediði için de akýp gidiyor sözcüklerim.

Nefes alýp vermede büyük problem yaþarken annem ayrýca yorgun vücudunda alarm da verirken en baþta kalbi doktorlarýn hakkýný ben nasýl öderim iþte bayramýn ilk günü sadece bir dakika görebilmek adýna annemin kaç saat beklemiþ olmamýn asla bir önemi yok çünkü annem hali hazýrda beni beklerken ve beni asla bekletmezken net olan bir þey var ki:

Ben bir ömür ben bin asýr annemi sýrtýmda taþýsam ödeyemem hakkýný elbette her anne asil elbette her anne evlatlarýna düþkün ve ben ne öðrendiðimse annemden öðrendiðim için minnettarým ona.

Duygularýmýn izi mi?

Taviz vermediklerim mi?

Ýnanýn ki: þu saatten sonra hiçbir þeyin önemi yok çünkü aile mefhumuna kimin ne anlam yüklediðinden de öte kendi egosu ve bencilliði ile mutlu mesut yaþayabilirken insanlar ve de en baþta yakýnlarýmýn nezdinde ben ve annem yok sayýlmýþken anladým ki kan baðý bir numaralý etken deðil/miþ insan hayatýnda ve iþte bu zor zamanlarýmda beni yalnýz býrakmayan nice güzel insan sayýlarý az ama özünde güzellik saklý insanlar sayesinde ayaktayým elbet gücümü Allah’tan aldýðým da tek gerçek.

Kim neyin derdinde kimi insan ise insanlara can olabilmekte hayatýný kurtarabilmekte hele ki doktorlarýmýzýn canla baþla çalýþtýðý hastanelerde ben nasýl öderim hakkýný asil doktorlarýmýzýn?

Annemi ambulansla hastaneye götürdüðüm gece bir de üstüne kalbi beþ dakika durmuþken nasýl saçlarým bir gecede aðarmaz?

Sözcüklerim hür.

Ruhum hür.

Ýnsanlara duyduðum saygý sonsuz ve bu çerçevede zorlanarak yazýyorum da bu yazýmý çünkü adeta ihanet ediyormuþçasýna beni yarý yolda býrakanlara da ben insan olarak elimden geldiðimi ardýma koymazken þu da bir gerçek ki: annemin ölme ihtimalini saklý tutsa da doktorlar onu hayata döndürmek adýna nasýl da çabalýyorlar son bir aydýr.

Ve bir o kadar yoðun bakýmda yaþama savaþý veren nice hasta ve benim gibi nice hasta yakýný.

Hal böyleyken kimisi annemin helvasýný kavurdu bile daha da beteri…

Kadýn ölmeden deðil onu sevmek çoktan topraða gömmüþken bazýlarý.

Allah’tan ümit nasýl ki kesilmez ve ben annem iyi olsun diye dua edip beklerken her þeyden ümidimi kesmemi söyleyenler ve bu sefer umudumun dirayetimin sýnandýðý ve insan kendin kaybetme noktasýna da geldi mi lakin…

Ben þükürler olsun ki ayaktayým ve baþým dik annemin yanýndayým.

Bu, bizim ilk hastane maceramýz deðil ve yüce Rabbim her seferinde yardým etti bize annemin nefes alamamasý bile bir engel teþkil etmiyor doktorlarýn nezdinde çünkü onlar Hipokrat yemini etmiþ mesleðine âþýk insanlar…

Yazýmýn baþýnda da belirttiðim gibi:

Ben de mesleðime âþýk olmuþtum.

Yetmedi baþka mesleklere yönelip bu aþký çoðaltmýþtým çünkü yaþamak sevgiyle ve umutla ve iman gücü ile deðer kazanýyor ve iþte mutluluðun temeli de tam olarak bu…

Her halükarda sýnandýðým kadar her an da her þey olabilir yine de ben tüm benliðimle annemin yaþamasýný istiyorum ve ona bakmak benim için bir þereftir hasta yataðýnda onu bir baþýna býrakan kimse artýk benim için bir yýkým olsa da öncesinde bir þeyleri aþtýðým için daha da dirayetli metanetle bekliyorum hayatýn sürprizi iyi olsun diye de için için Rabbime yalvarýyorum.

Bu gün Bayram, sevgili dostlar.

Evet, bu gün bayram ve hayatýn ne olduðunu en çok da güvendiðim insanlar gözüme soka soka gösterdiler hele ki dün ve bu gün.

Kafka’yý kýskandýðým doðrudur nasýl ki Kafka, edebiyattan ibaret ve iþte bu aforizma benim için çok þeye eþdeðer ve ekliyorum bir sözcük daha:

Ben edebiyattan ve hüzünden ibaretim.

Hüznümle kafa bulanlar hali hazýrda þu satýrlarý okuyorlarsa eðer biliyorum ki bayram iþte bu andýr bu cümlenin sökün ettiði yüreðimde saklý daha da nice duygu barýnmakta:

Elbet en baþta sevgi.

Ýnanç ve umut ve iþte bu üçgenin minvalinde yazma aþkýma eklenen binlerce duygu ve sözcük hal hazýrda kýskandýðým tek bir yazar da yok hani Kafka dýþýnda bir o kadar kalemimi derinlemesine sorgulamak da birincil vazifem iken mazur görünüz eksiklerimi þimdilik bir yandan bir þeyler eksilirken bir yandan da büyüyen nice duygu saklý içimde kendimle dost olmayý baþarmakla iþtigal ve ben bir ömür Allah rýzasý için yaþayýp da insanlarý baþýmda taþýmýþken ve iþte…

Þimdi sýra kendime geldi belki de çok geç ya da deðil bunu sadece Allah bilir ama ben görevlerimi layýkýyla yapmak adýna gücümü Rabbimden alýyorum.

Duygularýn radarýna takýlan bir cümle daha yazmak isterdim ama bu cümleyi sarf eden kiþi mutlu olmasýn diye o cümleyi yazmýyorum zaten de görmezden geliyorum karanlýk varlýðýný kimse artýk kimsesizliðimle mutlu mesut bir bayram geçirirken.

Her þeye hazýrlýklý olmam sürekli empoze edilirken ben ümidimi asla kesmiyorum Rabbimden ve sadece dua edip bekliyorum…

Bayramlar hep hüzün vermiþtir hele ki babamdan sonra ama bu bayram baþka bir hüzün seyrinde sýnandýðým kadar da sahip olduklarýma þükrettiðim ve annem bana yeter aile anlamýnda.

Özgür býraktým bu gün kalemimi ve iþte bir bir döþedim sayfayý belki aklýma eser uzay çöplüðüne gömerim bu yazýmý belki de bir baþkasýný yazarým yine ve elbette ama sözcükler efsunlu oldu mu tutkum da büyürken günbegün ve ben hamt ettiðim kadar niyaz eyliyorum bu bayram günü.

Bayramýnýz mübarek olsun, sevgili dostlarým ve sevdiklerinizin kýymetini bilin asla da baþ koyduðunuz insanlýk yolundan geri dönmeyin.

Günümüzde sevginin de dostluðun da genelde maddiyatla ölçülüp biçildiði bir dünyada þu son on yýldýr yazdýklarýmý yok sayan bunca insandan ben daha ne beklerim ki?

Yine de böyle olsun istemezdim çünkü ben onlarýn her birini Allah dostu belledim kan baðýmdan da önce…

Mutlu bayramlar.

Mutlu kalýn ve sevdiklerinizle hayatýn tadýný çýkarýn lütfen…