Renkler yorgun, yollar uzun günse kasvetli.

Bir rengin daha istilasý ve tütün kokan gecelerden arda kalan yalnýzlýðýn ikbali ve ihmali.

Demindeyim ömrün ve ne çok þeyin de derdinde ve iþte an itibari ile saat tutuyorum kaç kelime hýzýnda ise yolculuðum günüm her ne kadar müspet ve yorgun olsa da diri bir tebessümle tavaf ediyorum evreni.

Bahsetmek istediðim çok þey yok da hani ne de olsa sulak bir arazi addedilen yüreðimde sele kapýldý en çok da þu son iki ayým ve parmak hesabý yapýyorum dualarýmý ederken mademki tespihim de koptu ve dünde kaldý…

Çiçekler yok artýk sözlüðümde.

Dikenler filan da iltimas geçmiyor çiçek bedenime.

Gözün gördüðüne itibar ederken insanlar görmezden gelinmeyi diliyorum þu þen sesimde saklý hüznü de ezip geçerken.

Temkinliyim hem de nasýl.

Aralýksýz teftiþ ediyorum önümü ve arkamý.

Babadan tembihli ve artýk yormuyorum da kelamý.

Çivisi çýkmýþ düzene diyeceðimi dedim hem beyan ettiðim sessizliðimle ne çok kapý kapanmýþken yüzüme sözcüklerin umresinde havsalamdan taþanlarý demet bildim ve kim bilir kaç bin dalya siteminde insanlarýn dediklerine göre papara yedim.

Hükmedene duacýyým.

Kaderime razý gelin görün ki çabaladýðým kadar da gönlüm ferah.

Bir bilinmeze tekabül etmiþken ansýzýn bilindik tüm teoriler tozlu kitap raflarýnda kaldý.

Genç yaþlý ölüm ayýrt etmiyor.

Genç yaþlý sabýr illa ki meyvesini veriyor.

Cenk ettiðim hava sahasý ve iþte içtimada yoklamam alýnýyor.

Burnu Kaf daðýnda yaþayanlarýn af dilemesi gerekirken yüce Mevla’dan ve bildiðim her þeyi unutup sýfýrdan baþlýyorum hayata gerçi bir öncesinde bir sýfýr önde baþlamýþken mutlak deðerli rakamlar ve teoriler günbegün geçerliliðini yitiriyor.

Bir yandan da yiyip bitiriyorum kendimi en çok da ruhun halvetine takýlmýþken gözleri kederin.

Haþmetli bir yolculuk duygularýn asla posta koymadýðý.

Ýtibar ettiðim bilgi ve saygý ve sevgi.

Ýhtiva edense kýrýk yüreðim ve ardý arkasý kesilmeyen yenilgilerim yine de yine de…

Dedim ya: þu son iki ay; hastane ile ev arasýnda mekik dokuduðum ve dost kapýlarý çalýp da açýlmadýlar mý yüzüme…

Gönlümde esen rüzgâr nemli.

Yüreðimdeki burukluk pek bir kesif.

Azat edilesi ruhumsa hala kiracý bedenimde.

Ve soyutlandýðým kadar da sömürüldüðüm en çok da yüreðimden taviz vermem beklenirken ve iþte açýk ara farkla kendime olan uzaklýðým ya da yakýnlýðým.

Dünya tatlýsý bir ergenle yolum kesiþmiþken hastane odasýnda ve demez mi bana?

‘’Bayýlýyorum hem de nasýl kendime.’’

Kamp kurmuþ bir sevgiyi sunuyor bana altýn tepside ve devamý geliyor tespitlerinin:

‘’Yoksa bir insan nasýl sever diðerlerini?’’

Alý al moru mor bir nüans.

Ýyi de ben kendimi azýcýk sevip de koca kâinatý sevgiyle kucaklamýþken ikimiz birbirimize ters düþüyoruz ne de olsa illa ki birilerinin beni sevmesini beklemiþken ve acýyla beslendiðim kadar kendime de acýmadýðým o kadar aþikâr ki.

Sözcükler ve sevgi benim tek lüksüm.

Acýmla piþen bir kahve gibi telvesinde saklýyým imgelerin.

Sürtük bir ünlem.

Devasa bir ayraç.

Esen hoyrat rüzgâr ve de…

Nöbet tuttuðum gecelerin yerini artýk sabahýn erken saatleri almýþken ve iþte tespit ediyorum alacak verecek çizelgesini.

Postu serdiðim nasýl da aþikâr.

Pas vermediðim dünyada pes etmekle etmemek arasýnda gidip geldiðim ve günbegün büyüyen yalnýzlýðýma eþlik eden yüce Rabbim ve iþte beni iþte bizi asla terk etmeyen.

Kimsem yok, demenin muadili olsa ne ki kalemin tefriþi?

Ne fark eder açýk ara farkla soyutlanmýþken en çok da kendimden.

Ve son iki aydýr ahkâm kesenler:

Ne yani, bir tek siz misiniz Rabbin varlýðýna vakýf olan ve bir tek siz misiniz dua eden Rabbini tek bilen.

Annem hastanede canýyla boðuþurken beni canýmdan ve hayattan ve hatta dinden soðutmaya çalýþan sözde inançlý insanlar hatta üç beþ tek insan.

Tekleyen kalbime bakýyorum da…

Ruhuma üþüþen alýcý kuþlarla da aram iyi iken.

Ötenazi istediðim de bir gerçek en baþta ruhuma en baþta sevgime ve tek servetim kalemime baðdaþýk yaþarken þimdi de bu mu sorgulanýyor?

Ne yani; ben iyi bir kul deðilim de bunun cezasýný neden annem çekmekte?

Varsayýmlar.

Ve nice veryansýn.

Ýçtimada sözcükler.

Ýkbali ömrün.

Ýhtimal dahi veremezken en emin olduðum insanlarýn yan tutup da beni diskalifiye etmelerine…

Tükenmesi gereken sabrým had safhaya ulaþmýþken.

Tükenmiþ benliðim hali hazýrda sevgiyi baþköþede aðýrlarken.

Eh, be kardeþim: bir izin vermediniz kendimi doya doya sevmeme.

Bir de bastýbacak kalemim benim soytarý hikâyem ve kelamýn sonlanmadýðý.

Renklerden pembe.

Ruhum uçuþkan.

Bedenim olmasý gerektiði gibi.

Sevgim emsalsiz ki ben en çok sevmeyi sevmedim mi?

Arz edilesi ne var ne yok talep görmeyen ve iþte yangýnýn büyüdüðü yüreðimi ve yüce Rabbim en sýcak günde bile rahmetini sunmuþken üstüme ben nasýl sevmem güzel Rabbimi ve ben nasýl baðdaþ kurmam yere göðe ve her yerde O ve her seste ve her acýmda sonlansýn diye beklediðim her üzgün hikâyede yine O, beni seven beni sevdiren.

Kývançla attýðým nutuk.

Ve evet, þimdi de gecikmiþ baharýný yaþýyorum 2023 senesinin ve yeni doðum tarihi annemin ki yüreðimde ve yanýmda ve eli elimde…

En çok da ben yeniden kavuþma ve sevme ihtimalini sevmedim mi kaderin ve iþte dualarým bana yoldaþ ve kalemimle dans etmenin güzergâhýnda güzelleþen bir dünya annemin varlýðýyla yeniden can bulduðum…