Ilýman bir iklim olabilirdim meylettiðim huzurun dökümlü eteklerinden dökülen taþlar misali taçlandýðým kadar aþkýn hikmeti ve rahmeti ile.

Usuldan ölebilirdim de sessizliðin gürültüsünde duyduðum ilk ses iken annemin dudaklarýndan dökülen ninninin dokusunda.

Yangýným ben.

Yaralý bir mýzrap göðün kýrýk tamburunda eþlik ederken þarkýlar ve asýlý olduðum þahikanýn kanadýna doðan güneþim, yaðan karým: meczup bir iklimim ya da bir derviþin zikrinde saklý fikrine eþlik ederken umudun ve hayalin tekerlek izinde saklý ölü bir kuþum ölgün kanatlarýnda aþkýn kayrasýnda yalnýzlýðýn süt-liman bir denize öykündüðüm kadarým gel gör ki: en hoyrat en deliþmen dalgayý en çok da kendimle dalga geçtiðim yoksa…

Yoksa bir dalgakýran mýyým kýrýk kanatlarýmda saklý iken solungaçlarým ve sitemim düþ fakiri insanlardan yana çünkü ben en çok düþlere denk düþerim ara ara aþka düþtüðüm yetmedi yere kapaklanýp dizlerimin bazense dizelerimin üstüne düþtüðüm kadarým ve üþüdüðümden de öte üþüten aklýmda saklý iken feryadým ve soðuk ellerime en iyi gelendir annemin dokunuþunda saklý iken annemin eksik etmediði dualarýn sayesinde ayaktayým.

Ben bir kýtayým:

Asya ya da Afrika.

Ben binlerce kýtayým bazen konduðum Özdemir Asaf bazen Atilla Ýlhan ve aþkýn gözyaþýyým.

Umudum ben umurunda olmasam da insanlarýn.

Uðurumsa ruhumdaki kat izi ve sevginin meali.

Utkumda saklý tutulan nutkum ve ufkun bitiminde yeniden doðarým yeniden ölmeye meylettiðim her gün batýmýnda þevkle ve kývançla karþýlarým geceyi…

Ben geceyim de hem de en karasýndan geçinemediðim kadar kendimle geçkin bir þarký ya da geçkin bir kadýn deðilim çünkü bin yaþýma erdiðimin ertesi sürüklediðim kadar da çocuk kalbimi içinde yürüdüðüm o dehlizde yanan bir Yýldýzým, yakaran aþkla Rabbine: kâh gülüm kâh bülbülüm ve ismimin ferinde yaþattýðým kadar aþka meylettiðim o beþinci mevsimi hedefinden vurduðum kadar da yüreðimi bazen ýskalasam da hayatý en çok da mutluluðu…

Göðün küpeþtesiyim.

Rabbimin kuluyum.

Sevginin kölesiyim ve aþkýn alýn teri çünkü sevmeyi bana ilk öðreten idi annem ve de en çok sevdiðim ve sevincim bazen içimde kalan ukdenin nefsime darp ettiði kadar nefesim kesilene deðin koþtuðum s/onsuzluðun koþu bandýnda bazen bozulan fabrika ayarlarýma iþtirak ederken hayallerim ve iþte buðusuyum gölün ve iþte buhranýyým melankolinin ve iþte büyüsü yaþamýn ve gözümde büyüttüðümden de fazlasý iken hayallerimden bana yansýyan.

Uyuyan Prensesim ve alnýma konan masum busenin eþliðinde en çok da þu son bir yýldýr ansýzýn uyandýðým güzellik uykumdan arda kalan bir arbedeyim.

Ben bir hikâyeyim aslýnda binlercesi.

Þiirden öte yaþadýðým ömürdür bir bilmece babýnda her günüme eþlik ederken de yazacaðým þiirlerin büyülü kalemiyim varlýðýndan bana yansýyanla daha da büyüttüðüm bir yangýn iken Ýlahi Ateþin her bir kývýlcýmýnda yetmedi çakan þimþeklerin nazarýnda ve göðün çatýsýnda saklý yavru bir kuþum kuþ kadar yüreðimde saklý iken devasa kâinat ve iþte elimde dev asam ve iþte kalemim ve iþte matemim ve iþte þerh düþülesi duygularýmýn buklesinden sýzarken heceler hýzmasýyým yalnýzlýðýn ve Sýrça Köþkümde saklandýðým kadar aþkla ve iman güzümle aklandýðým kadar barýndýrdýðým sonsuzluðun hicvinde saklý güneþim:

Asla batmayan.

Asla balçýkla sývanmayan…

Aslýnda annemin de neþesiyim aþkýn ihbar ettiði kâh gül kâh bülbül meftunu olduðum kadar sevginin müteþekkir olduðum kadar Rabbime þükürler olsun ki annemdir bana sevmeyi öðreten ve karþýlýksýz seven tek insan…

Huda’mýn izinde.

Hüsranýmýn gizinde.

Baþ koyduðum yoldan da dönmeyeceðim kadar ant içmiþken Kutsal Kitabýn üstüne…