Ölümü irdeleyen bir b/akýþtý gülümsemenden doðan güneþi heba ettiðim kadar ömrü hacizli ruhumdan arda kalan azap kuþlarý ve bir ekin tahrasý iken yaþam, mektebimden de hala mezun olamadýðým kadar adanmýþlýðým sevgiye ve bilgiye ve o kurusýkýda asýlý kaldýðým takriben bir asýr, meylettiðim zamanýn yasaklý yollarý.

Hüznüme muhalif idi Tanrý.

Hüznümü deðiþ tokuþ yapmak adýna yalnýzlýðýmsa mahlasý bir þiirden öte bir hikâyeden de ibaret deðilken asla varlýðým.

Hangi rengin muhtevasý idi o halde gülüþün ve hangi dik yokuþun vebali idi üstünü örtemediðim kadar sevginin ve iþte o Ýlahi týný baþým gözüm üstüne renklerin bahsi geçen yokuþta belime sarýlý gök kuþaðýnýn hicrinde tetiklenen hüzün katsayýmda saklý asaletim ve asi yüreðimle konduðum rahmetin beni uzaklardan çaðýran sesi.

Öfkem baskýn çýktýðýnda gerilediðim.

Piþman olup da eteklerine sarýldýðýmda aþk idi yenilediðim bir þifre gibi hasýlasý yeknesak fasýlasý günbegün büyüyen bir açýya denk düþen ve iþte o paralel evrenlerde yaþýyor yaþatýyordum ben gaipten gelen duygularýmý.

Adý yaþamak.

Haiz olduðum bir tefrika.

Adý yazmak.

Ýþtigal olduðum yalnýzlýðýmýn coðrafyasýnda saklý o kat izi her hecelediðimde ruhumdaki sözlüðü denk düþtüðümdü aþk ibaresi özlem ve devrik cümleler bir sayfadan diðerine sekerken asla da gizli olmayan yasaklý öznem…

Öyle ya:

Yasaklanmýþtým ben bir kere cihanda ve iteklediðim top arabasý yoksa yeniden mi fethedecektim ben sevdalý þehri Ýstanbul’u içime soktuðum kadar da solduðum sormadan savrulduðum hangi yakanýn özlemi vardý sahi içimde?

Kibirsiz.

Günahsýz.

Alabildiðine savruk duygularým.

Kanayan coðrafyalarda dinmeyen duam ve suretim ve eþlik eden surelerim.

Bir hicabýn eþiðine konduðum…

Belki de nazlý bebeðimi beþikte týngýr mýngýr salladýðým.

Hangi anne rest çekebilirdi ki evladýna?

Doðurmamýþtým ama defalarca doðmuþtum annemin bedeninden bir kere firar etmiþtim ya yüreðinden ya ruhundan?

Süreya’yý andýðým kadar:

Kaç kere öpüp kaç bin kere doðurmuþtu sahi beni, annem?

Refüze edilendim her þafak.

Refüze edilendim nasýl ki dayalýydý kalemim þakaðýma ve içi mermi dolu mealimdi olsa olsa yalnýzlýðýn dolgun baþaklar gibi nakþettiði.

Hüznün coðrafyasýnda insanlar ölürken mümkün müydü daha da hüzünlü olmak mümkün müydü seviyemi korumak ve iþte mümkündü de illa ki sevmek bir avazda bir batýnda da doðdu mu gün ve gece.

Hoyrattý kalemim içime estiðim.

Hazandý mahlasým bir solup bir çiçekler açtýðým.

Haiz olduðum revnak duygular ve gaipten gelen coþkum lakin bir kere nifak sokmuþtu iblis mutlulukla arama ve o aralýk kapýdan geçmesine müsaade etmediðim kadar da vardý kötülüðü ve kini nasýl ki def etmiþtim nidalarýmdan.

Tabiri caizse ayakta uyuduðum günler geride kalmýþtý yine de gözüm açýk gördüðüm rüyalarla besliyordum ben hem gerçekleri hem kalemimi.

Semirendi mevsim sömüren zalim.

Sevecendi yüreðim muadilim nasýl ki sevgi.

Þiarýmdý þiirler bir ömrü þiirsiz yaþadýðým kadar bir ömrü þiirlerle örülü hayallerle bilip bilmeden süslediðim.

Kaným çekilmiþti iþte þafaðým attýðýnda ve nöbete kaldýðým uzun yorgun gecelerin çetelesini tutuyordum bir baþýma…

Kaknem gölgeler itiraz etse de sevgiyle eþleþmeliydi yolu her insanýn ve aksini telaffuz etseler dahi ben çoktan razý gelmiþtim idam mangasýna.

Ýhale bana kalmýþtý madem ben elbet sevebilirdim baþkalarýnýn yerine ve rengim solarken ruhumdu beni savuran ve tutkunla özdeþ iken kalemin seðiren gözleri bir lütuf idi mademki bahþedilen görevim ve nasýl ki kýrmýzýçizgimdi kalemim ve ben tek kalemle çizdim üstünü sevginin tek kalemde de sildim dünümü göðün ricasý üzerine uçuþan yüreðimde saklý iken tek servetim ve gözüne soka soka da severken insanlarý karþýlýk bulmanýn mümkün olmadýðý bu yaralý ve damgalý coðrafyada huzuru bulduðum kadar bir surede sureti kati ölüm olsa da bu yolun sonu…