Þehri sen bildim þiiri ise kendim:

Kendim ettim kendim yazdým ve zil zurna sarhoþ sözcüklerim.

Kanayandýr ruhumda saklý bir vedanýn bin bir edasýný üstüme geçirdiðim yalnýzlýðýn doðan mehtabý kimseler de bilmez kýblemde nedir saklý.

Ýçimdeki izdihama þerh düþtüm madem günün erken saatlerinde uçuþan matem polenlerine tanýdýk bir çiçekten de yoktur farkým kayýp bir minvalde göðü tekmelerken iç sesim yerin kaç altýna gömülüdür bir bilseniz sonlanmayan esaretim.

Cesaretimi kuþandým düþtüm yollara ve cenk ettim sözcüklerin yaðan karýna zulmetse de karanlýk her kayýp minvalde bulduðum sýra dýþý bir varlýk.

Sessizlikle muhatabým kendimi bildim bileli:

Sefil ve soytarý bir sessizlik aþkýn namelerini bir bir diktiðim sözcüklerim sonlanmýþ madem bir kere mutluluðum hangi zarif çiçeðe küsmeliyim ki kýrýk dalýnda sekerken o yavru kuþun çelimsiz bacaklarýna savrulan bir baþka tekme aþkýn da yok sayýldýðý bir düzenekte aþikâr infilak edecek birazdan yüreðim ve iþte bu yüzden dile gelmeli içimde esen fýrtýna.

Fýtratýmýn gazabýnda.

Fiilen ölmediðim kadar ben aldým gardýmý:

Zemheride yaþamanýn da bedelidir olan biten ve zaaflarýmý teslim etti yerin dibine.

Kaç galon imgeyi saðlattým yaþlarýma esir düþtüðümün ertesi yasýmý söyle neyle avuttum bir yasa hükmünde iken hüzün þifresi solumdan baþladým saymaya nasýl ki bir nöbettir devraldýðým babamdan bir de tutuldu mu nutkum seyreyle o halde kalemin pes etmeyen sesini nefesini kýsamadýðým kadar kýsýp da gözlerimi daldýðým uzaklardan çaðýran sesin cevabýdýr yazdýklarým.

Sureler.

Bir de yalan suretler.

Ýzahý yok günün doðuþunun batýmýnda mutluluðun çýktýðým er meydanýnda nasýl ki ar bildim ben dürüstçe yaþayýp yazmayý ve ara namelerin esintisinde sus payý bir söylemde önce daðýldým sonra toparladým içimin daðýnýklýðý dalga dalga yükselen sesinde hüznün bazen safsata yüklenmiþken ahvalim açýk da vermediðim açmaza düþtüðüm kadar yalnýz bir o kadar ümidimi saklý tuttuðum kadar sevmeliydim.

Mademki bir cihattýr bu, baþ koyduðum.

Mademki sözcüklerin devriâlemi yan çizmeden.

Mademki öðütüldüðüm deðirmende sýkýþýp kaldý ruhum ve iþte efkârým ana kýta sözcüklerimse atlastan bir yorgan tüm hayallerimi gerçek kýlmak adýna baþ koyduðum yolda bilfiil saðaltmaktayým acýlarýmý.

Devir ahir zaman.

Devreleri bir kere atmýþ insanlýðýn.

Bazen girift bir yolculuk çok da girgin olmadýðým kadar bu yolculukta her gerildiðimde kaleme sarýldýðým ve sökün eden imgeler kâh baþkaldýrý kâh boyun eðdiðim kaderin yanan tütsüsünde saklýdýr benim masallarým.

Bir öðün daha atladým bu gün ve öðretilerin esintisinde daðlandý kalbim aðlayan surelerde soludum hidayeti ve Allah aþký ile yoðurdum ben içimdeki yalnýzlýðý.

Muhtýra veren mademki kader.

Mum misali eridiðim.

Halis munis olsam ne ki hakkaniyet ve adalet diye de peþine düþmüþken hayallerimin…

Terbiyeli bir acýyým ben açýsý dik iken güneþin baþýna buyruk bir sancýda bir hüzünde bulduðum ruh eþim.

Ýmla hatasý olmayandýr yalnýzlýðým ve imha ettiðim kadar kötülüðü nefreti kini ihbar ediyorum Tanrýya içimdeki yýkýk dökük sevgiyi hasreti.

Ulemasýyým da yerin göðün uluyan sesi ölümün ünlendiðim kadar mimlendiðim ve imgelerde sürdüðüm saltanatým aþkýn meþrebine uygun bir kalp gözü þifasý sevgi yaralý müzmin hayallerimin kimi insan olsa da don yaðý yaðan doluya Rabbime teslimiyetim.

Hýnca hýnç içimdeki rüzgâr daðýttý bak kara bulutlarý yandýðým kadar yakardýðým yeni bir ben varsýn olsun daim kýlsýn evren aþkýn teþrifinde mevsimin iþgalinde örtündüðüm gizin temennisi elbet yeniden kavuþmak kendime.

Ýcra yoluyla zimmetledim ben içimdeki isyaný dindirip ölü öfkesinde mevsimin soyutlandým bir bir renklerden gel gör ki:

En müþfik en vefalý rengin kýblemde beyazým kalbimde konuþlu kýrmýzý ve iþte dalgalanan bayraðýma asýlý gözlerim aþkla men ettiðim tüm hüzün tüm acý uzak dursun yeter ki memleketimden.

Dünümü üfürdüm.

Günümü güdüledim.

Yarýnlardan ümidim tanýklýðýnda meleklerin ziyaret ettiðim içimdeki kubbe ve türbe aþkla yaslandýðým Ulu Çýnar elbet sevmektir insanýn olmazsa olmazý tek marifeti çýnlayan kulaklarýmda çalarken çanlar idamesidir hayatým yazdýðým kadar kendime kavuþtuðum yandýðým kadar yazdýðým ve derin bir boþlukta saklýdýr sarnýcým.

Kuyudur gözleri evrenin.

Koyudur gözleri yârimin.

Yâd ellerde mahsur kalan bir yetim güfte ki þiirlerle bezeli hayallerim yola çýkýp da kendimden asla çekip gidemediðim.