Mutabýk olmakla eþ deðer fikrin uçuþan külüne sýðýnmýþ iken zikrim ve yerin göðün amblemi illa ki olmalý mademki sevgi.

Ýhya edilesi bir yürek bir düþ ile de örerken saçlarýný kaderin yakamozlarýn fýsýltýsýna eþlik eden iç sesim ve kalender kalemim.

Mýhlanýp kaldýðýmdý mademki dünde kalan senenin de çektiðim cefasý ve iþte sefasýný sürüyorum süreceðim de hayallerin ve umudun.

Diskalifiye edildiðim bir çan eðrisi.

Anda saklý mevcudiyetim ve an’ ý yaþamanýn da meali iken mutluluk.

Hizaya gelecek mi sahi yüreðim ve hep mi eriyecek tükenmek bilmeyen servetim?

Arzý günün.

Ar’ ý ömrün.

Bir arý misali peteklerine hayatýn da doldurduðum onca balý deðil mi ki özümsedim de aðzýma çalýnan bir parmak balý ve iþte kucakladýðým kadar kendimi meylettiðim yeni döngü ve yaðan rahmeti göðün bense bir kuþ bense bir koþu yakalamýþken içimden kaçan o yaralý yetim çocuðu.

Duru bir göl gibiyim bugün.

Muhtemel sevgimle muteber bir yarýný kaile almakla kaleme almak arasýndaki o ilinti ve de ve iþte yarama merhem oldu mu umut ve sevgi þerh düþülesi iman gücümde saklýyým ben ve hayli çelimsiz olsa da kollarým þevkle ve umutla sarýldým kendime.

Künyemdir benim külliyem.

Külliyen de yalan deðil iken tek servetim tek ziynetim.

Anne mizaçlý bir devran anne sevgisinden çýkýp da yola umudun salýnýmý ve sevginin sarmalýnda yankýsý duyuluyor iþte iç sesimin.

Ne aymazlýðý dünün.

Ne de ayracý döngünün.

Bazen bir imleç gibi yanýp sönen.

Kat izinde saklýyým mademki duygularýn ve kýrýþýk ruhumda gergin bir ipte yürümenin de mealidir çalýnan o þarký:

‘’Aþktan da üstün…’’

Muhtevasý sözcüklerin asla üstün körü bir sunum da deðil iken yaþam.

Muktedir kýlansa yüce Rabbim müdavimi olduðum kadar içimde sönmek bilmeyen o devasa ateþ ve iþte elimde devasa bir asa, kalemin körüklediði kaynakçam mademki içimde yeþeren bir doða ne nemine tutsaðým yaþlarýn ne de yas bilsem de kimi zaman yaþadýklarýmý varsa yoksa bir yasa mahiyetindedir hissettiklerim.

Umudun.

Ýnancýn.

Sevgiyi de þiar edindiði kadar kalemim.

Renkler coþkulu.

Çýkýmda saklý güneþ ve yaþama sevinci.

Azýðým helalinden.

Sunum ise bilinmedik bir söylem kâh içimden geçen kâh benim geçtiðim dik yokuþlarýn yollarýn da seyyah yolcusu iken kýblemde yaþanasý bir özgürlük bir servet bir hayal bir de tefrikasý dünün bilfiil taziyelerimi sunduðum maziye de duyduðum özlem ve hüzün yeter ki çýkýp gitsin yüreðimden.

Hangi hayalin duasýydý sýðýndýðým haresinde sözcüklerin ve kum torbamda saklý hatýralarým.

Meþk eylediðim sözcüklerse kutsalým bazen yamalý varlýðým bazen yaman yalnýzlýðýn bazense deþtiðim yaralardan þiirler derlediðim de doðrudur içimdeki izdihamý yok sayamadýðým kadar tekil hanemde tekil varlýðýmla tekelinde duygularýn tereddütsüz yazmalarýn rüzgârýnda salýnan göz kýrpan bir yýldýz gibi peþine takýldýðým mehtabýn sandukasýnda saklý sýrlarýn toplamýdýr kâh içimdeki yangýn kâh ayna misali sýr dolu mizacýmla sektiðim bir yýldan diðerine söktüðüm mintaným hicrinde cihanýn hicvimdir kendime kendimsiz bir iklime meylettiðim sarmalýnda gizemin methiyeler dizdiðim evrenin ve sevginin hem alaylýsý hem mekteplisi…

Muhtevasý döngünün nasýl ki nasýl ki bir dirhem sevgi tüm hüznü örtmekte…

Yitiminde eskinin.

Yýkýmýnda dünün.

Yâdý olsa olsa mazinin ve el-aman demeden el ele verip de baþ koyduðumuz yolda da saklý iken nidalarýmýz.

Bir düþ’ ün müdavimi:

Ey, sevgili kendim:

Düþün düþün nereye kadar?

Düþ özürlü cehalet dünde kalsýn gün yüzü görmeye meyyal arzularýmýz ve dualarýmýz.

Tecrit edilsek de döngüden ve iþte taziyelerimi sunmaktayým eski yýla hem da ta derinden ezelden.

Hasat zamaný geldi dünün gölgelere dahi razýyým.

Ütülüyorum iþte ruhumun tüm kýrýþýklýklarýný mademki hali hazýrda yüzüm de kýrýþmadýðý.

Kýt kanaat sevenlere b/akýyorum da sonra vazgeçip yeniden kendime odaklanýyorum.

Ne haris.

Ne hýrsýz.

Ne haset.

Çaðladýðým bir ömür ve ey, yüce aþk nasýl da umuda mutluluða varsýn ara sýra özleme hüzne delalet.

Çað atlamak filan da deðil mevzu bahis bilakis çýð gibi büyümeli insan varsýn olsun çýðýrýndan çýkanlarla ayný minvalde olmayalým yeter ki kendimizi bilelim varsýn olsun didikleyelim içimizi.

Hüznün zamlý tarifesi inkâr edemediðim kadar da kapý dýþarý ettim dün gece eski bir takvim daha çöpü boylarken ama yetmedi…

Þakýyan kalemim nasýl ki bülbül kesildi.

Nasýl ki dem buldum her yeni cümlede her yeni baþlýkta ve iþte kalemin sihirli d/okunuþunda nasýl ki ilham tecelli etmedi ve palas pandýras yazdýðým onca sayfayý tek tuþla uzay çöplüðüne gönderdim.

Ben, ben olmak adýna.

Nasýl ki birden fazla ben var içimde.

Renk körü aþk körü sevgi özürlü bir resmi deðil bilakis sonsuzluðun boþluðunu hoþ kýlmak zannýmca meziyet.

Bir eziyet olarak addedilse bile kaç cephede veriyorsam mücadelemi ben aslýnda kendimle ben aslýnda sefil nefsimle cenk etmekteyim.

Göðün kýrýk tamburundan dökülen gamlý notalar ve iþte bir avazda tehir ettim gamý acýyý.

Hurra, yeni sene.

Hüviyetimi yeniden tescil ettirdim ve içimin namelerini sundum altýn tepside nazým niyazýmla sevk ettiðim ruhum ve hayallerimle meþk eylemek benimkisi içimdeki çocukla.