‘bir hiçlik adeta bendeki çýðlýðýmý duymayan sizlere

söylenmezken ölümüm radyoda 

kalbimdeki söküðü teðellemeye kelimeler yetmez

dün gece kara bir kefen gibi üzerime giydiðim 

allý pullu sen, yýldýzlara konu olan sen, gölgeme çelme takan sen 

yaþýyorum san diye, 

gördüðüm rüyadan kendimi cimcikliyerek uyandýrdýðým ben 

hiçlikte buluþalým ben ki o zaman taþýrým ahrazlara seni

karþýmdaki masada seni görürken ben 

dostumun gözlerinde mutlu olurken hüzünlendim bir seher vakti

ölüm ki keyiflidir, 

ölmesini bilene…’’(Alýntý)

Düþ tekkem, sevgili bayým…

Hani, hani sevgisizliðin üstünü atlas yüreðimle örttüðüm bir muamma gibi üstüne üstük zimmetli iken sözcüklere zanlarýn arifesinde hali hazýrda savunma makamýyým madem bir avuntudan ziyade savunulasý yüreðimde saklý iken düþlerim ve düþlemsel mizacýmla nasýl da dip dibeyim.

Ölümmüþ meðer duyulmayan o çýðlýk.

Ölümüne sevdiðim sevdiklerim.

Kanamalý yüreðimin yarýsýný b/öldüðüm annemle bir düþ sepetinde yaþarken ikimiz dip dibe.

Frapan bir yansýmasý var bulutlarýn ben ki:

Þiirlerle soluklandýðým ve þiir yiyip þiir içtiðim kadarým.

Rakýmým belli.

Rabýtasýyým aþkýn.

Rengim beyaz ve saklý tutulasý masumiyetim peyda olan ansýzýn o ilham dolu bulutlarýn saðanaðýna yakalandýðým izini sürdüðüm o gizem; t/aþkýn hecelerinde ilhamýn yana yakýla sevdiðim yazdýðým kadarým madem…

Ah, yüreðimde tüten o matem ve annemin dualarýnda yükümü hafifleten Mevla’ma minnettarým sadece.

Minnet etmediðim bir Allah’ýn kulu.

Meylettiðim o yol ki: aþkýn ufku.

Mealim sevgi içim dýþým taþkýn solumdaki vurgun hali hazýrda þaþkýn mizacým, umuda ve hayallere yakalandýðým.

Bilinmezin ta kendisi iken hayat.

Basmakalýp sorulardan baþýmý aldýðým kadarým.

Bir radarým da eþ minvalde elbet yüreðin atarý acýnýn saltanatý eþlik ederken bana yattýðým dünya denen kabirde.

Tabiri caizse ölüm yakýn duran.

Tabiri caizse umudun peçesinde saklandýðým.

Uçuþan tül perdenin yýrtýðýnda ve sökülen dikiþleri hüzünlü yüreðimin minvalinde sadece Allah aþký ile sadece mevsim ile sadece umut ile s/özlendiðim ve yüreðimden atamadýðým rüzgârýn üþüttüðü rengimle kâh solduðum kâh açtýðým nasýl ki Hünkârým yüce Mevla nasýl ki O’nun Hükümranlýðýnda adýmlarým cenneti…

Öksüz kalmamak adýna tüm duam.

Öksüz ve yetim: ikisini bir arada kaldýramam.

Bir kaldýraç ise kalem.

Bir de bilmediðim kalibresi þakaðýma dayalý namlunun ucundan firar eden mermiler deðil mermerden aðýr deyimler ve saf tuttuðum s/afiyet yüklü bir mecrada Ala çatýsýnda hüznün dem tuttuðum yaldýzlý yýldýzlý geçmiþimin yolculuðunda belki de Cunda adasýdýr terk ettiðim kimliðim inzivada geçen ömrüm ve seferisi olduðum iklim.

Bir þatafatlý yalnýzlýktýr ki benimkisi.

Alý al moru mor.

Bir hengâmede doðan þiirin tecellisi ve iþte teselli bulduðum huzurun peþinde bir iklimden diðerine seken Kaldýrým Serçesi.

Hazzýn deðil.

Haiz olduklarýmýn neticesi.

Yetinmeyi bildiðim kadar yetemediðim insanlarýn acý dolu hikâyesi.

Açýða alýnmýþ bir memur gibi belki de ya da…

Bakaya kalan bir askerin üniformasý.

Sökülen yüreðimden dökülen dikiþ izleri d/iþlediðim kalemin hicvi ve hicreti:

Gök gözlü annemin varlýðýndan doðan umudun güneþin resmini çizmek bir anlamda benimkisi.

Beni bana sunan evrenin hikâyesi ve ikamesi.

Þairin de dediði gibi hem:

‘’ Ölüm ki keyiflidir

Ölmesini bilene…’’

Ön sözü umut olan hayatýn dairesinde saklý o son halka yeter ki sevdiklerimin acýsýný yaþatmasýn bana Huda: ben ki ölmeye dünden razý üstüne üstük defalarca ölebilmenin mealinde saklý iken hikâyem ve hayatým dibini gördüðüm kadar da yaþamýn…