“saltanata gerek yok

geleceðim bir gün Allah’ým

“seni seviyorum” demeye

sevgilerimi emanete býraktým

acýlarýmla Allah’ým”(Alýntý)

Ölü iklimlerden topladým seni:

Ýnadýna bunca sevgisizliðin bir yenilgi

Mahiyetinde de deðil ömür ve sevgi

Ýç cebimden firar eden imgeler misali

Dýþ cephesi þiir olmuþ bir kere evrenin

Haletiruhiyemde misafir ettiðim

Bunca duyguyu ve gizi

Kulaðýma da küpe atalarýmýn söyledikleri…

Açým hem de hiç olmadýðým kadar aç ve aciz.

Acýmla þekilleniyor yazdýklarým yanmaya müsait yâdý dünün yârim de yarenim de içimde saklý.

Seslendiklerim ve de ve nicesi:

Kâh hafýz.

Kâh bayým.

Kâh muallim.

Ve iþte o diri temennim ben olmaya dair sen dediðim kadar da siz demekten kendimi alýkoyamadýðým bir o kadar biz olmayý beceremediðim içimde yanan ateþi baþlatan kývýlcýma sevdalandýðým bazen susturulduðum bin bir edayla sorgulandýðým veda edemediðim bir sarkaç.

Ruhumun izdihamýndan sýyrýlan bir o kadar içime batan o delici kýymýk bir cinnete mahal verecekmiþçesine gecenin çekincesinde içime çektiðim karanlýðýn büyüten büyülü türküsü.

Týrnaklarýmý geçirdiðim ve doldurulmayý bekleyen o A4 kâðýdýnda izini sürdüðüm aslýnda kendim bir o kadar kendimden kaçtýðým kanlý coðrafya ne zamanki bir þiire deðil de boþluða tamah edeyim.

Öykülerimden arda kalan bir t-tablosu ve ruhumun çizelgesi telaffuz etmekten öte tecrit edildiðim bir ütopya belki de içimin kaknem sesi.

Rengimle muþtalandýðým.

Beyaz tenimde doðacakmýþçasýna güneþ arada bir savsaklandýðým.

Güneþin kýzýyým.

Annemim kýzýyým.

Rüzgârýn kýzý ve hýzý içimde kokan naftalin adeta böceklenmesin diye bir kenara attýðým anýlarým küf yerine naftalin kokarken nafile olduðunu bile bile yazdýðým yüzlerce binlerce sayfadan ibaret bir kompliman filan da deðil asla imece usulü içimi kâðýda serdiðim.

Günden bozma bir zaman bombasý ve ruhumun mayýn tarlasý.

Þehla gözlerinde þehrin iflah olmaz bir martý edasýyla uçuyorum sokaklarý mesken bildiðim ruhumu kendi ellerimle bilip bilmeden darp ettiðim.

Ýçimdeki o isyankâr muhafýz:

Hani, hani sevdalandýðým.

Kuþpalazý düþ palasý.

Sözcüklerle evcilik oynadýðým düþlerin yanýlgýsý gerçeklerin kýrýntýsý ve taziyelerimi sunduðum þüheda mazim her farkýndalýkta kendime yüklendiðim her aralýk kapýdan içeri girdiðim ve kovulduðum.

Deðil günüm günüme uymazken dakikam da uymazken dakikama bense münferit bir hecenin peþinde:

Kâh aþk bildiðim.

Kâh aþ erdiðim.

Kâh gam yüklü.

Kâh gem vurduðum…

Açýk ara farkla sobeleniyorum ve kaderin baskýcý gücünde afallýyorum sözcükler cirit atýyor beynimde alt belleðim ise infilak ediyor ve nihayetinde o boþ beyaz A4 kâðýdý doluyor ve deviniyor bense dizelerimi dövüyorum kalem suskunluða büründüðünde gücüm kendime yetiyor ne de olsa nemalandýðým bir duygunun arifesinde kâh þiir soluyorum kâh hikâye kâh deneme ve pürü pak sevdamla uçuþa geçiyorum geri dönmemek üzere.