‘’Beni bir son bekliyor, az sonra orada olmam gerek
Provasý tamamlanmýþ yalnýzlýðýmýn
Üstüm ince ve örtük
Gözlerim, onlar, karabasan aðýrlayan bir rüya
Hayýr anlatmak istediðim bu deðildi çabasý
Artýk çok geç, herkes daðýldý
Aslýnda, aslýnda, aslýnda…
Böyle olmasýný istemezdim ama yanlýþtý’’(Alýntý)

Bir düþ’ e mahal veren sýradanlýðýn izbesinde saklý düþlemsel bir zeminde saklý kalan yarýmla eþleþen sonlanmayan acým.

Kasvetli bir rengin kýlavuzuyum göðünse kolluk kuvveti adeta içimde sarpa saran soluk yalnýzlýk ülkesi ve iþte baþþehri sevgi içimin her kýyýldýðýnda kalemle kýyama durduðum bir arpacý kumrusu müsveddesi.

Baðdaþ kurduðum satýrlarým var eriyen.

Bilumum rüzgârým ben içine ters esen.

Esefle söylenen hazan göðün bakracý.

Adaklar adadýðým sonumdan sonrasý solumdan kalktýðým günün ortasý:

Ben bir yýlký atýyým ama yetmez.

Bir yergi bir yargý baþ veren fidanda saklý soðuk ellerim içime kaçan bir kuþ gibi seken yüreðimden fazlasý haram bana ben en çok hüzünle beslenirim: besle kargayý oysun gözünü acýmla açan bir çiçek açamadýðýmda içine dönük bir lehçe ön sözü umut son sözü ölüm olan bilmece.

Hangi rengim?

Bilinmez.

Ufka bandýðým kesme þekerim: eri eri yüreðin de emir eri.

Her gün her gece.

Bayat ekmek tadýnda umut taze çýkmýþ fýrýndan sevgi bazense laçka olan bir sayaç.