Diþil bir yangýna mazhar olabilir iki düþ’ ün arasý o ince yol ve acýlar nasýl ki yüreðin mafyasý.

Tekbir getiren güneþe saygým izdihamdan doðan gün gibi.

Maviden teni göðün:

Bir buluta öykündüðüm ne ki

Ben zaten boyasýz bir bulut olma özlemi ile

Serildiðim kadere serzeniþim:

Akça pakça göðün bekâreti

O ki

Bulutlarla hemhal eden her damla

Köhne olmayan bir düþün her saniyesi seninle dolu.

Gitmemeliydin þimdilik gitmedin de:

Ya, yarýn?

Ya, öbür gün?

Kalmakla gitmek arasýnda devasa bir kancada

Salýndýðýndan da öte

Sarmalýnda evrenin sabrýmdan son damla

Þükrümü koruduðum kadar

Þefkat filan da dilemezken insanlardan

Gün yorgunluðu deðil önem arz eden

Yýllarýn tozunu dumana katan naif bedenin

Gök mavisi gözlerinde saklý deðilken artýk ýþýltýlar

Gidip gelmelerin devriâlemi

Soyut ve devasa bir matem

Mabedimin kýrýk duvarlarýndan esen meltem

Aslýna rücu etti mi de insan

Farazi bir iklim

Söylemekten imtina ettiðim

Saðdan sola deðil yukarýdan aþaðýya

Gökten zembille inen hüzne veryansýn ettiðim

Meðerse kimsem yokmuþ, anne:

Senden baþkasý bana þefkat göstermeyecek

Dün gibi gün gibi

Yarýnlar ne ki?

Sensizliðe meyletti mi de kader

Deliþmen yüreðimden kopan her parça

Daðýnýk zihnimin usulca göç ettiði

Þiarýnda sevgi olmalý hem insanýn

Güç deðil lakin

Gücümün de çalýndýðý…