SAYIN ÂDEM HOCAMIN SON ÞÝÝRÝNE NAZÝRE…

VAR OLUNUZ

''Rüzgârýna âþýk

Fýrtýnasýna sevdalý…'' (Âdem Efiloðlu)

Makberin izinde; aþkýn indinde ve sarmalýnda yerkürenin sema denen aþkýn hulasasý sonsuzluðun teninde saklý duygularým.

Renklerden coþkum suskun bense Ýlahi Rakýmda saklý Aþký içime çektim öncemde deðil iken reþit sevdalar ve iþte bayraðýmý en tepeye diktim.

Bir sanrý ertesi sancýlandýðým.

Aþkýn ertesi b/ölündüðüm ve iþte:

Bir b/ölü iki iken aþkýn yolunda hoyrat rüzgârýn da peþinde.

Kolluk kuvvetim iken bir imgeyi saðaltýp da…

Göç mevsimine ermeden sözcükler iken kelamýn yitiminde ansýzýn neþreden gözümün her seðirdiðinde andýklarým yüreðim her sektiðinde namým bilip de sevgiden nemalandýklarým.

Kýrlangýcýn kýrýk kanadý serçelerin naif varlýklarý bense aþka aþ eren bir beþer insan olmanýn vaktinde varsa yoksa altýna imzamý attýðým Ýlahi Aþkýn akdinde.

Göz pýnarlarým…

Ah, leylim:

Ah, sevdam…

Mahcup yüreðimden sökemediðim o son v/edam.

Günlerden aydýnlýk bir ilkbahar sabahý gecenin üstünü örttüðüm atla ruhumun sökülen dikiþleri misali arz ettiðim sessiz nidalarýn ve dualarýmýn da olur Ýnþallah bir kabul vakti.

Temkinle yaþarken.

Tevazu yüklü mabedimde uçuþan saçlarýmýn her telinde konan kelebek misali hüznüme ördüðüm saçlarý hüzün ekip aþk biçip de cümlelerden ruhuma inen ýþýk misali.

Hörgücüm yok ama bir heybem var.

Azýmsansam da gözümden düþmeyen sevdam var.

Bir artýk yýl iken Þubatýn peþrevinde saklý otuz güne ermeden yirmi dokuzuncu günün faslý ve nazlý yârim ve mahþeri sessizliðin bekasý ansýzýn doðacakmýþçasýna gün ve gece…

Bir solduðum bir açtýðým camý kýrýk pencere.

Mealimde uçuþan tomurcuklar bazen yakalandýðým rüzgâr ve eðer ki bir cellatsa kalem ölmeye deðer nice dinmeyen v/edalarým var.

Ar bildiðim.

Arz ettiðim.

Aþ erdiðim…

Aksanlý dilinde aþkýn arþý alaya çýkan þaþkýn kalemin izinde.

Bir giz olabilir içimdeki kavruk yürek ya da diz dize yaþadýðým dizelerden ördüðüm o hüzünden yelek.

Mihrabý da yerinde hani solumun ve saðým sancýlandýðý kadar kalem iken saðdýcým miski amber kokan annemin varlýðýnda dualarýmý eksik etmediðim beþ vakitten de fazlasýna duyduðum ihtiyacýn ve aþkýn nüansý ile…

Kimi zaman savsaklansam da cihanýn gölgesine düþen bir kordan acý.

Kimi zaman sevdalansam da karþýlýðý var ya da yok: gülüp geçtiðim içimdeki dev/asa sancý, sýzý.

Sýzan yaþýn.

Sýzan rahmetin.

Sývazladýðý kadar Ýlahi Gücün ayrýlmadýðým mabedim.

Muhabbet ehli bir yakarýþ ve iþte tek Dostum Ýlahi Makamýn beni aralýksýz çaðýrdýðý.

Külliyemde külümde.

Künyemde külliyen doðru bildiklerimin nezdinde.

Kusurumla ve günahýmla ve sevabýmla yaþadýðým cennet annemin ayaklarýnýn altýna serili bazense çaresizliðin peþrevi ve Piþekâr gölgeler ve piþkin yürekler bense piþtikçe yandýðým yandýkça çoðaldýðým oysaki haizi olduðum o tek zerrenin sonsuzluðun nezdinde yürüdüðü ufuk ve umudun sarkacý unutamadýðým unutmaktan kaçýndýðým kadar annemin yüzü ve annemin sesi, cihanýn cennet bahçesine serili varsa yoksa SEVGÝNÝN nesri ve neþri.

Mýntýkam.

Mizacým.

Miracým.

Minvalinde aþkýn köpüren denizin ve bentleri aþtýðým kadar da Ýlahi Aþkýn peþinde sükûnet dilediðim ömrün son perdesi bense gökte saklý uzandýðým o hasreti ve umudu içime çektiðim kadar vereceðim son nefesin öncesinde nefsime attýðým tokadýn da ertesi…

Varsýn celladým olsun kalem.

Varsýn varmamayým meçhul sona.

Vakitli vakitsiz sevdiklerim ve iþte na’þýma eþlik eden diri bir ruh dingin bir yürek ve tükenmezken de kalemin diviti…

Kaybolmaya müsait kaybetmediðim kadar umudumu kabaran yüreðimi huzurla eþleþtiren varsa yoksa ektiðim tohumlarýn baþ verdiði ve de dolgun baþak taneleri kadar boynum nasýl ki kýldan ince Allah katýnda ve iþte sonlanmayan sevdam kimine göre bir serap bense günahýmla sevabýmla eþlik ettiðim bu manevi hazzýn da bilincinde baþ koyduðum kadar maneviyata asla da silik addedilmeyecektir parmak izim ve kalemin mührü ile müridi olduðum Ýlahi Sevginin anbean eþliðinde…