Havaya aðýr bir sis eþlik ediyordu. Bulutlar yaðmuru taþýmakta zorlanýyordu sanki. Caddede aðýr aðýr yürüyen insanlar yaðmurun baþlayacaðýný fark ettikçe adýmlarýný hýzlandýrmaya baþlamýþtý. O caddede ki insanlardan biride Mehtap’tý. Üzerinde bir kýrmýzý bluz, altýnda ise siyah bir etek vardý. Sýrtýnda ise sevdiði çocuktan yadigâr bir ceket vardý. Yine böyle yaðmurlu bir gündü üniversiteden çýkmýþlardý. Yanýnda sevdiði çocuk Cihat vardý. Duraða doðru sohbet ederek yürüyorlardý. Heyecanlarý yüzlerinden okunuyordu. Onlar konuþurken rüzgâr þiddetini arttýrmýþtý. Mehtap üþümeye baþlamýþtý þimdiden. Cihat dayanamadý. Çýkardý ceketi mehtaba giydirdi. Ýki aþýk el ele tutuþtular. Mehtap içinden bir gün Cihat olmazsa ne yaparým diye düþünürken cihat hep yanýmda ol hayatýma ýþýk gibi süzüldün bu günler hiç bitmesin zaman dursun mehtap demez mi. Mehtap o gün anlamýþtý sevginin aþkýn kýymetini o da onu kaybetmek istemiyordu.

         Mehtapla Cihat Türk dili edebiyatý okuyordu üniversitede þiirler üzerine çalýþmalar yapýyorlardý. Türk edebiyatý dünya edebiyatý üzerine. O sýrada Ferit geldi. Sýnýfýn en itici en zevzek kimseyle düzgün iletiþim kuramayan çocuðuydu. Mehtap’a yanýktý ama Mehtap’tan hiç yüz bulamýyordu. Çünkü o Cihat’ý seviyordu. Cihat’ta onu seviyordu tabi. Ferit düzgün durmuyordu. Ferit hýnç doluydu. Sevdiði kýz Cihat’ý seviyordu Ferit çok rahatsýzdý gün þiirleri inceledikleri derste Cihat Mehtap’ýn kulaðýnýn arkasýna bahçeden kopardýðý papatyayý taktý mehtap çok þaþýrmýþtý çok mutluydu aný onun için tarif etmek imkansýzdý. Yanaklarý çoktan al al olmuþtu. Yerinde duramýyordu dilinden þu sözcükler dökülüverdi.

- Beni çok sevecek misin Cihat

*Zaten seviyorum biliyorsun Mehtap söylememe gerek yok bence

-Bende seni çok seviyorum

*O zaman bu aný ölümsüzleþtirelim.

Birlikte yan yana el ele diz dize fotoðraflar çekildiler onlarýn aþký da herkesin aþký gibi ölümsüz olsun istiyorlardý.

        Ferit onlarý her gördüðünde kýskanýyordu. Adeta bu durumu çekemiyordu. bir gün Cihat’a zarar vermeyi düþündü. Cihat kantinde otururken usulca yanaþtý onu tuvalete çaðýrdý. Ferit tuvalette biri var mý diye kolaçan etti kimse yoktu. Yanýnda çalýntý bir silah vardý. Cihat’a doðrulttu ve söyledi

-ya buralardan çekip gidersin ya da ölürsün. Mehtap’ý ben seviyorum

Cihat korkmuþtu ne söyleyeceðini bilmiyordu ama aþký için ölümü göze alamadý. Bir kaç gün içinde valizini topladý ve üniversiteyi terk etti. Mehtapta o acýya dayanamadý Ferit’i de elinin tersiyle itti.

      Ýþte o sisli ve yaðmurlu havada hýzlý adýmlarla yürüyen mehtap o yeni hayatý kurduðu þehir olan muðladaydý. yaðmurdan kaçýyordu. Sokaktan sola döner dönmez Cihat’ý gördü onu sol yanaðýndaki beninden tanýmýþtý. Þok olmuþtu yýllar önce onu yarý yolda býrakan adam karþýsýndaydý. Cihat onu görünce afalladý. Adým adým yaklaþýyorlardý birbirlerine. karþý karþýya geldiler. Mehtap’ýn baþýna kaynar sular dökülmüþtü. Cihat’ýn yanýnda 6 yaþlarýnda bir erkek çocuðu vardý evlenmiþti oðluyla Muðla’ya tatile gelmiþlerdi gezerken de mehtap karþýlarýna çýkmýþtý. Cihat konuþtu.

-merhaba mehtap

*Selam cihat

-Þimdi neler yapýyorsun mehtap

*Edebiyat öðretmeni oldum Muðla'ya atandým çalýþýyorum ya sen

-Ben de ilk kitabýmý çýkardým yanýmda seni gördüðüm iyi oldu ilgini çekeceðini düþünüyorum.

Cihat kitabýný uzattý mehtap arka kapaðýný çevirdi. Baþladý okumaya

          Ýlk aþk derler ya o da benim ilk aþkýmdý o yaðmurlu günde ceketimi verdiðim kýz oydu adý mehtap ilk aþk iþte…

Cihat’ýn gözü mehtabýn ceketine takýldý o ceket dedi bu ceket…

EEE cihat ilk aþk iþte…