Duruyorum

Duruyorum hayaller kuruyorum, hayallerim kaçýyor daha zamaný deðil boþuna olma benimle diyor. Þaþkýným! Þaþkýnlýkta ters ters bakýyor boþuna bataryamý bitirme daha zamaným gelmedi, kala kala sessizliðimle kalýyorum. Sessizliðimde yan gözlerle bakýyor, mevsiminse deðilim zamansýz beni yeþertme diye sitem dolu sözlerle beni terk ediyor.

Terk etmek yanýna çaðýrýyor buyur gel misafirim ol diyor bu defa ben kaçýyorum baðýrýyor bana ”bir gün yolun düþecek bana unutma” Duygularým yönlerini kaybetmiþ benim gibi þaþkýn ve üzgün. Ýleride bir genç kýz geliyor eli yüzü düzgün lakin üzgün. Yýllar bu genç yaþýnda ihtiyarlýk yýllarýna götürmüþ sanki orada býrakmýþ ve terk ederek gitmiþ lakin genç kýz bir daha gençlik yýllarýna dönememiþ gibi, bitkin, yorgun… Yaklaþtým, baktý gözlerime hüznümü okudu sanki.

-Sende benim gibi kurudun mu?

-Hayýr vuruldum…

Diyorum

-Bir çift göz tarafýnda sonra, unutuldum.

-Ýkisi de ayný deðil mi?

-Diðerinde kurdun mu en ufak esintide savrulur gidersin, unutulunca unutulduðun yerde çivilenmiþ gibi kalýr, bir ömür umutla beklersin.

Vah vah diye baþýný sallayarak yanýmdan uzaklaþtý gitti. Oysa ýlýk bakýþlarýyla bana bakmasýný üzülme elbet buda geçer sen yeni denizlere yelken aç demesini bekliyordum ne bileyim. Tüm sahiller limanlar yýkýlmýþ gideceðim bekleyeceðim bir sahil liman kalmamýþtý. Kalmasýn dedim kendi kendime, bir koy bulurum kendime neden olmasýn, orasý da iþgal edilmemiþtir elbette.

Mehmet Aluç