Düþlerim idi fevri bir isyana kapý açan ve o münzevi bulutlar bir de öznem, sevgili Kafka özverimi kucakladýðým ve senin yorgun kalbini ve yaþ almamýþ hasta bedenini.

Gölgemdir en yakýn dostum bir o kadar düþman b/ellediðim ve kalemimdir itibarým ve isyaným ve inkâr etmediðim.

Münferit bir hecede saklý iken sanrýlarýn yaðmaladýðý.

Ve…

Mütereddit yüreðimde asýlý iken aþk bense aþikâr olduðum kadar aþina sözlerin kabrimdeki lanetine.

Doðan gün.

Söken þafak.

Sökülen diþlerim ve tebessüm ektiðim o lahza.

Sensizlik ile iþtigal olduðumu sanma çünkü çýkmayansýn aklýmdan hele ki yok mu yok mu onca veryansýn eden insan bir zindan bir de cihan bir de özlemini duyduðum o iki çift kelam ve sefil selamýmý deðil almak deðil karþýlýk vermek kuyumu kazan.

Bir raptiye battý az evvel þu bakir boþ sevdalý sayfaya ve kanadým ve kandým ve kardým iç sesimi.

Duymazdan gelenler mi istersin çamur deryasýnda bulamak isteyenler mi bense alabildiðine ýþýk saçan üstüme bulaþan balçýktan yüksünmediðim kadar güneþ olduðum kadar kýblemde saklý ve yandýðým kadar Rabbime sadýk ve iþte batmayacak sönmeyecek mahiyette güneþim balçýkla ve zalimle ve nefretle iþi gücü olmayan.

Duyumlar saklý kulak zarýmda.

Çýtlatan Saðýr Sultan.

Uyuya kalanlar var bahtýmda: adý aþk adý hüzün adý özlem adý hiçlik adý sonsuzluk olan.

Bir batýnda doðan günden deðil geceden hiç deðil aslýnda doðmayacak çocuklarýn rahmetine sadýk bir neferim de ben.

Ferim sonsuz.

Gözlerim asla uykulu deðil ve iþte uydusu olduðum kalemim ve yazma sevdam.

Ýlk fýrsat bulduðumda sana döneceðimin sinyalini vermiþti ilham perim hem az insan da kafa bulmadý deðil benimle: neymiþ efendim hem hüznüm hem karþýlýksýz sevgimle eþleþen Kafka’nýn ruhu.

Bedenim bir de belleðim.

Kullanmadýðým nöronlarýmý aktif hale getirmek adýn mücadele verdiðim ve iþte beynin kullanýlmayan kýsmýný harekete geçirdiðim mi infilak ediyor yüreðim.

Gölgemle dolaþtým bu gün.

Gölge edenleri deðil gövde gösterisinde bulunanlarý hiç deðil sadece insan olmayý becerenlere kucak açmak adýna ve boþ kalan kullarým ve kýrýk mýzrabým kýrgýn kalbim küskünlüðüm.

Ýç ve dýþ mihraklar nasýl da alengirli mahlas ve yaftalarla süzülüyorlar nasýl da deþiyorlar yaramý ve ben her birine müteþekkirim.

Hüznümün katsayýsý ve hüviyetim ve çiçek kimliðim:

Varsýn olsun uyumsuz sýra dýþý addedileyim.

Kýlavuzum karga deðil bülbül.

Aslýnda bir çiçeðe ulaþma ihtiyacý da gütmüyorum ve çiçek kimliðimle devam ediyorum yolculuðuma.

Sözcükler benim alyansým:

Ne tek taþ ne de baþýma atýlan taþlar ne de olsa ben babamýn kýzýyým kimseden tek kuruþ talep etmediðim gibi aklýma dahi gelmezken ve iþte kendi yaðýmla kavrulduðum ve iþte ucu yanýk ucu kýrýk kalemim iken genlerimden miras kalan.

Sözcükler hükümsüz týpký senin gibi, Kafka.

Her gecenin sabahý ve yoksunluðun fýtratý.

Komplimanlar sunuyor insanlar birbirine ve her cahil kendi bacaðýndan asýlýyor ve önemli olan þu ki: bilginin gücü hiçbir þeyde yok ve de sevginin güvenle kesiþen yolu.

Senin bana güven telkin ettiðin kadar ve evet, ben de yüzlerce sayfa yazdýðým þiirleri tüm düz yazýlarý ne de kolay uðurladým çöplüðe.

Bir aldatý deðil bir alýntý deðil çalýntý asla.

Yine de benden kötüsü yok.

Unvanlar.

Sözcükler.

Lakaplarsa en sevmediðim.

Bir mahlasým da yok madem ve bir eksik bir fazla varlýðýmýn da önemi yok elbet insanlarýn nezdinde lakin kalemimin nidalarý sonlanmayacak yaþadýðým sürece.

Seninle iþtigal bir gün bir gece bir uzam bir ayrýntý:

Sahi, ben senin nereni sevdim?

Edebiyata baðdaþ kuran yüreðinden akan kan misal.

Alnýmýn akýnda saklý hilal misal.

Buyur ettiðim ilham ve evet, aslýnda ben deðilim kýrgýn olan varsa yoksa kalemim yazýlasý okunasý ve botoks ya da detoks uygulayan kalemlerden alabildiðine uzak çünkü kalemim sadece bana özel ve hüznümle dahi yargýlanabilirken af ola, ey cihan ve Edebiyat dünyasý gölgemle ve gözümün üstündeki kaþýmla deðil ruhumla yüreðimle sorgulayýn beni ya da sevin ya da…

Koþulsuz insanlar acýma duygularýndan muaf olduðu için mutluyum ki nefreti yeðlerim acýma duygusu yerine gel gör ki söz konusu mazlumlar ve çocuklar oldu mu en çok benim içim acýyor daha doðrusu sadece benim içim acýyor.

Dünya savaþa dursun.

Nefrete odaklý olsun cihan ve de beþi bir yerde maskeler takýlý iken yüzlerde ve iþte çýkýþ noktam elbet baþkalarý yerine de sevebilirim hatta sadece beni deðil içimde saklý onlarca ben iken kýlavuzum.

Rengim beyaz.

Rengin uçuk pembe.

Makyajý sevmesem de pembe bir tonda vurulabilirim ben güneþe ve hayata.

Ya da bir anda ölebilirim ve bundan asla hicap duymam.

Kanamalý bir ömrün kanatýcý darbelerini de aldýktan sonra hem neyin ya da kimin yasýný tutarým ki sevmeyi unutmuþ canlýlarýn çoktan sonlanmýþken yürek hazneleri bense sevgiyi bir hazine bilip de…

Gülüp geçiyorum artýk her þeye herkese.

Hatta yazmaya yeni baþladýðým yýllarda yazdýðým onca yalýn duru ve kýsa ve sevgi dolu özdeyiþleri anlamakta zorlanan insanlara defalarca ayna tutmuþ olsam da iþte anlamaktan aciz deðil bilakis anlayýp da anlamamýþ gibi yapanlarýn tuttuðum aynayý kýrmasý ve iþte aynanýn sýrlarý arasýnda sýkýþýp kalmalarýnýn ertesi biliyorum ki en aydýnlatan aynadýr iç sesim üstelik baskýn dýþ sese aldýrýþ dahi etmeden illa ki içime tutulan nice ayna nice insan.

Sonlanmasýný isterdim ben de an itibari ile hayatýmýn.

Sonlanmasýný isterdim dünya genelinde süregelen zulmün ve ihanetin.

Rabbine þirk koþanlarý ise görmezden geldiðim kadar nasýl da göreceli imiþ insanlarýn nefsi.

Sözcükler koðuþunda bir günümü bir yazýmý daha tamamladým sevgili Kafka ve alabildiðine senin hüznüne bandým yüreðimi.

Seni sevdiðim için de af ola…

En azýndan huzurlu uyu diyedir ettiðim dualar ve huzur bulmaktýr tek emelim adýna hayat denen bu çarkýn sonlanmasý ise an meselesi bense çoktan sonlandýrmýþken insanlara duyduðum güveni:

Sessizliðin sana yoldaþ olsun, sevgili yazarým.

Kalemimse bana mezar olsun…