‘’Ben iyi deðilim 

Kendime, söyleyecek söz býrakmadým. Kuvvetimi büyütmüþüm gözümde.

Þimdi her satýrý, “bu satýrý da neden yazdým?” diyerek öfkeyle bir öncekine ekliyorum. Aziz varlýðýmý son dakikasýna kadar ayný görüþle ayakta tutmak gibi bir görevim olduðunu hissediyorum.

Oysa sevgili Bilge, aziz varlýðýmý artýk ara sýra kaybettiðim oluyor. Fakat yaralý aklým, henüz gidecek bir ülke bulamadýðý için bana dönüyor þimdilik. Biliyorum ki, bu akýl beni bütünüyle terk edinceye kadar gidip gelen aziz varlýk masalýna kimse inanmayacaktýr.

Ben ölmek istemiyorum. Yaþamak ve herkesin burnundan getirmek istiyorum.

Bu nedenle, sevgili Bilge, mutlak bir yalnýzlýða mahkûm edildim.’’(Oðuz Atay)

Uzun uzadýya sevmek isterdim ama sadece kendimi:

Telkin ettiðim kadar kendime kendimden kopmakla iþtigal sönük gecenin ferinde yola düþmüþ bir seyyah yabancý saklý içimde aralýksýz içtimada ve gel-geç sevgilere ateþ püskürdüðü kadar da düþman kendine.

Yelloz rüzgârla içli dýþlý þehir ise aralýksýz nöbette týpký benim gibi iflah olmaz varlýðýndan haz etmediði kadar insanlara düþkün bir o kadar insanlar þehre düþkün.

Düþkün kollarýndayým aþkýn, ihbar ettiðim kadar ele güne.

Düþmez kalkmaz bir Allah ve her gün soðuk duþ alýp düþlerime takýlý aklýmla seviþiyorum yabani bir hayvan gibi ve yeme-içme ihtiyacýndan çok ötesine iliþiyorum aslýnda içimi boþaltmakla eþ deðer mideme tek lokma girmesine dahi tahammülüm yok.

Göðün uzantýsý iken þehrin kubbesi.

Hýrlayan sesi ölümün uzaklardan beni çaðýran.

Bense afaki bir nöbette ömrü nöbette geçmiþ bir asker gibi siperimdeyim ve gözlerim açýk dikili iken önüme lades demesin diye düþman, teyakkuzda iç ve dýþ mihraklardan soyutlanmak adýna yalnýzlýðým nasýl da kesirli bir sayýya denk geliyor ve ben yokuþ aþaðý yuvarlýyorum iç sesimi en baþta sýfýra tüm ondalýk düzen hükmünü kaybetmiþken sonsuzluk az sonra infilak edecekken açýyorum gözlerimi.

Gözüm açýk göreceðim rüyalarýn beklentisi içindeyim.

Ýçimde mýrýldayan bir kedi misali týrnaklarýmý geçiriyorum önümde serili o boþ ve bakir ve beyaz sayfaya.

Parmak izim solmadan.

Sükseli heyecanlarým sonlanmadan.

Peyda olan gün ýþýðýna dahi öfkeli.

Kukumav kuþlarý ölmeden.

Gözlerimden süzülecek her yaþa duacý bir çocuk gibi sadece susup bekliyorum doðru zamaný.

Doðrudan kasýt ne ise artýk ve ben gibilerim benim gibi bitimsiz duygularý ile hayatý bir þölene dönüþtürme isteðine yenilip de kuram dýþý vasýflarý ile yaþayanlarýn yolunu gözlüyorum.

Afaki olan her uðraþ benim minvalimde.

Ýzafi olan her duygu istiþare ettiðim evrenin ve insanlarýn bana taktýðý kulpun endamýnda bana yol gösteriyor ve ölüme yürüdüðüm kadar geçen zamanýn en sadýk yolcusuyum terk edilmiþliðin ummanýnda kayýtlý sarhoþ bir ayyaþ gibi kibirli insanlarý nakavt etmek adýna telkin ettiðim kadar iyi niyetime tavaf ediyorum ruhumun çorak coðrafyalarýný.

Bitimsiz bir sevgiye meylettiðim çocukluðumun eseri ve esiri iken yüreðim…

Kasýtlý kasýtsýz sevdiðim insanlar benden alabildiðine uzak iken içine düþtüðüm tuzaðýn yenik en devrik cümlesi ve imgesiyim bir þiire daha pay verdiðim þarkýlarýn sesinde ruhumun dans ettiði çocukluk günlerimden hem uzak hem de yakýným içimdeki çocuðun sesine.

Rýza göstermediði kadar ulema.

Razý gelmediðim kadar söylenen yalanlara.

Düzenbaz cihanýn rütbesini söktüðüm kadar.

Rengi deðiþken mizaçlarýn küfrüne eþlik eden sözüm ona kültürlerine de pay vermeden aralýksýz eþeliyorum topraðý.

Bir maden iþçisi gibi bazen.

Bazen bir denizci.

Boþalan kum saatinde saklandýðýmdan da öte.

Kumdan kalelerimin rüzgârda yere serildiði.

Z/amansýz gidiþlerin duayeni ölümün seferi yolcusu ve içimde kalan ukdelerin ufkuna bandýðým iken kederin esef yüklü sesinde kaderime razý gelmekten ötesi de gelmez iken elimden…

Akýl melekelerim yerli yerinde olsa da aklýmýn uzamýnda sonsuzluðun coþkusunda zýlgýt yiyen ufak bir çocuðun tek isteði iken oyuncaklarýný baþkalarýna kaptýrmamak bense çoksa kaptýrmýþken yüreðimi þüheda aþklara sür-git o müzmin duygumla ve özlemimle çað atlýyorum sözüm ona çýtasý yükseldiði kadar sevmelerin ve o tok sesinde kaderin içimden geçenleri alt yazýsý bellediðim kadar hayatýn, sevmelere doyamýyorum yazmalara da en çok da kendimden hem feragat hem firar etmenin umuduyla þaþtýðým kadar düzene arkamý dahi kollamadan biteviye adýmlar atýyorum.

Soytarý bir mim sanatçýsýnýn özlemi misal.

Tedarik edebildiðim kadar savunma mekanizmam da çökmeden biliyorum aslýnda her þeyin ve de yazdýklarýmýn bir avuntu bir kandýrmaca olduðunu aralýksýz sorgularken iç sesimi ve dýþ sesin baskýn tezahüratýnda soytarý alfabenin harfleri ile de yetinmeyip sadece kendimi aþma kendimi geçme telaþý ile sessizliðin ve hüznün ve yalnýzlýðýn inþa ettiði o alfabede kendimce þakýyorum bir bülbül gibi yetmedi çiçek kimliðimle kendime dönük iken sitemim, serzeniþim biliyorum da insanlarý nasýl oluyor da gözümde büyüttüðümü.

Bir araz.

Bir azýk.

Bir de azap.

Sarýklý hocanýn söylemlerinde kaybolurken.

Cübbemin de eteklerine basýp yere devrilirken.

Toplayýp da pýlýmý pýrtýmý gidemezken kendimden söküklerin en usta terzisi olsam bile salkým saçak s/alýnýyorum yorgun ruhumun devasa çorak coðrafyasýnda biteviye afallýyorum da yalnýzlýðýn onulmaz v/edasýnda baþým dik gururla yaþamanýn imkân dâhilinde olup da baþarma duygusuna en yakýn olduðum kadar biliyorum da aslýnda hayat okulunda sýnýfta kaldýðýmý:

Alaylý olmadýðým kadar da alayýna maruz iken alaylarýn.

Mektepli kimliðimle kaç bin kitap eskitmiþken.

Manen yaralý madden çökük mihrabý yerinde olsa da içimin telaþýnda döküyorum eteðimdeki taþlarý.

Bir yenilginin odaðýndayým.

Yanýlgý yüklü olduðum kadar en çok da kendimi yeriyorum.

Bir kompliman ise sevmek.

Bir kaos iken yaþamak.

Yaratýlarýn en endamlýsý ve akýllýsý ve donanýmlý olanlardan olsam da izini sürüyorum bilginin ve ifa ediyorum duygularýmý aslýnda ifþa ediyorum iç dünyamý.

Tercihte bulunmadýðým kadar da tercih ediliyor varlýðým.

Bir hümayun.

Bir Anka kuþu.

Bir kýrlangýç

En basitinden zora giden yolda deðil zor olandan baþlayýp da hiçliðimi savunduðum açlýk-tokluk mekanizmasýnda soluklanan ruhum gibi, bedenimi hýrpaladýðým kadar beden dilimden yansýyan her mimik ve ruh iklimim iken dirlik düzen içinde yaþýyor olmanýn albenisine kapýlýp da sadece ve sadece huzurun peþinde olduðum peþim sýra sürüklenen sözcüklerin de bitmeyen vardiyasýnda gönüllü bir yürek iþçisiyim ben yüreðimle yaþadýðým, sevdiðim ve yazdýðýmdan da ötesi yok iken her ne kadar ötekileþtirilmiþ olsam da Yaratandan dolayý illa ki yaratýlan her canlýyý kolaylýkla içtenlikle sevdiðim…

Ve olan biten her þeye raðmen, sevgili Oðuz Atay’ýn da vurguladýðý üzere:

‘’Ben mutlak bir yalnýzlýða mahkûm edildim.’’