Hüzünlü Kahveci

Geçen gün sokakta dalgýn dalgýn yürürken, köþede küçük bir kahve dükkâný gördüm. Daha önce hiç dikkat etmemiþ ve görmemiþtim. Dükkânýn camýnda “Hüzünlü Kahveci” yazýyordu. Ýlk önce þaþýrmadým deðil. Ýçeri girdiðinde, eski ahþap masalarýn etrafýnda sessizce oturan birkaç müþteri vardý. Selam verdim içeriye girdim. Kahveci, saçlarý yoktu benim gibi kel tarama özürlüydü, alnýnda derin çizgileri olan yaþlý bir adamdý. Masaya oturdum ve kahveciye baktým ona. “Neden ‘Hüzünlü’ diye adlandýrmýþsýnýz?” diye sordum. Kahveci bana hüzünle baktý, yanýma geldi iki bardak çayý masaya býraktý.

Kahveci bana gülümsedi. “Bu dükkân, insanlarýn içindeki hüzünleri paylaþmak için açýldý. Her bir fincan kahve, çay bir hayatý yaþanmýþlýklarý temsil eder.”

Merakla sordum, “Peki sizin hikâyeniz nedir?”

Kahveci gözlerini uzaklara dikti biraz suskun kaldý. “Bir zamanlar sevdiðim bir kadýn vardý. Her gün buraya gelir, kahvemi içer ve onun yuva hayalini kurardým. Ama o gitmek zorunda kaldý bir gün hakkýn emriyle. Þimdi buradayým, hüzünle dolu anýlarýmla burayý açtým ve hüzünlü olanlar gelir derdini anlatýr bir dostla konuþur rahatlar gider. Senin hüznün nedir evlat?”

-Uzun bir hikâye amca.

-Uzun olsun evlat sen anlat biz dinleriz.

Baþladým anlatmaya.

Küçük bir kasabanýn kenarýnda, eski bir kütüphane sessizce kitap okuyordum. Çok eski bir kütüphaneydi. Taþ duvarlarý yosun kaplýydý, camlarý yýllarýn tozundan matlaþmýþtý. Ýçerisi ise unutulmuþ anýlarla doluydu. O gün tüm yosunlarý temizledim dýþ cephesine mavi boya ile boyadým içerisini de tertemiz ederek camlarýný sildim, içim açýlmýþtý kütüphane gibi.

Ahþap zeminin altýnda hafifçe gýcýrdadýðýný duydum, içeriye yoldan yorgun gelen bir kadýn yolcu girdi. Ýçeri adým attýðýnda, eski kitap kokusu burun deliklerini doldurdu ve derinden bir “oh” çekti ve gülümsedi. Raflarýn arasýnda kaybolmuþ gibi hissetti kendisini. Her kitap, bir zaman yolculuðuna davet ediyordu.

. Gözleri kitaplarýn deðil hüzün sayfalarýnda kaybolmuþ gibiydi.  Bana gülümsedi. “Hoþ geldiniz” dedim. Burada unutulmuþ anýlar ve kayýp hikâyelerle dolu kütüphaneye geldiniz. Hangi sayfada kaybolmak için geldiniz?”

Gözüm, masaya býraktýðý deri cüzdanýn üzerine iliþti. Ýçinden bir siyah-beyaz fotoðraf vardý. Genç bir kadýn ve gülümseyen bir adam. Yaklaþtým ve fotoðrafa dokundum. Anýlar, genç kadýný çoktan sarýp sarmalamýþtý.

Ben siyah-beyaz fotoðrafý elimde tuttum. Genç kadýnýn gözleri, hala bir umut ýþýðý taþýyordu. Fotoðraftaki adam gülümsemesi ise hayatýn acýmasýzlýðýna meydan okuyan bir direniþ gibiydi. Ben ona “bu anýyý unutulmuþ bir kütüphanede bulmak için mi geldiniz?

Kadýn “Bilemiyorum, yola çýktým yolum buraya düþtü, siz kimsiniz”?

Ben “Kitap okuyarak zenginliði yani gönül zenginliðini arayan ve arayarak bulan birisiyim, bu arada adým Halit”

Kadýn ”Ben Selma, ikimizde arayan ben bulamayan siz bulansýnýz galiba?

Kahveci bana “O fotoðraf, burada kaybolan bir aþkýn hikâyesini anlatýyor. Genç kadýn, adýný bile hatýrlamadýðý bir askerin sevdiði kadýndý. Savaþýn gölgesinde, mektuplarla iletiþim kuruyorlardý. Ama bir gün mektuplar kesildi. Adam, savaþýn acýmasýzlýðýna yenik düþmüþtü.”

Ben “Nereden biliyorsunuz”?

Kahveci” O kadýn bizim buraya uðramýþtý, bak resim çektirmiþtik karþýda asýlý duruyor”

Sordum “Peki ya kadýn?”

Kahveci hüzünle gülümsedi. “Kadýn, yýllarca bekledi. Her gün bu buraya gelir o fotoðrafa bakardý. Ama sevdiði adam geri gelmedi. Anýlarý, burada yaþamaya devam etti.”

Bu kadýn resmi ona benzemiyordu yoksa benziyor muydu? Ben anlatmaya devam ettim.

Selma kütüphanenin köþesinde sessizce oturdu. Saçlarý beyaz, gözleri ise hüzünle doluydu. Her gün ayný masada oturmuþ, eski defterlerine bakar gibiydi. Defterler, içinde kaybolmuþ þiirlerin ve unutulmuþ duygularýn izini taþýrdý.

Selma, gözlerini kaldýrdý ve bana gülümsedi. “Ben Sema. Þairim. Burada kayýp kelimeleri arýyorum. Her satýrda bir aný, her dizede bir hüzün var biliyorum.”

Sordum merakla. “Neden burada? Neden bu kütüphanede?”

Selma, defterlerine dokundu. “Bir zamanlar sevdiðim bir adam vardý o fotoðrafta gördüðün. O da bir þairdi. Birlikte bu kütüphanede saatlerce oturur, þiirlerimizi paylaþýrdýk. Ama o gitmek zorunda kaldý. Þimdi buradayým, onun izini arýyorum.”

O an gözlerindeki hüznü gördüm. “Belki de onun gölgesi burada deðil, belki de o, senin içinde yaþýyor.”

Bana.

“Bir zamanlar umutlarýn en yükseklerde uçuþtuðu, sevgilerin en güzel masallara dönüþtüðü bir dünyada yaþamak hayalini kurmuþtum. Ama hayat, beklediðimiz gibi olmadý. Kýrgýnlýklarýn ve hüsranlarýn içinde buldum kendimi. Her adým attýðýmda, yüzümü yere eðen acý gerçekle hasret ile karþýlaþtým. Belki de hayatýn en büyük hüznü, umutlarla dolu baþladýðýmýz yolda, enkazlar la dolu bir köþelerde onu aramam oldu.”

Gözlerimden süzülen her damla, bir anýya düþtü, her bir damlasý ise hüzne karýþtý. Ýþte ondaki hüzün bana geçti o günden beri bu hüznü içimde taþýyorum.

Mehmet Aluç