‘’Bir kiþi bile deðilim yalnýzlýktan
Gözlerim ormanlara asýlý
Aðaçlar, kýrlar ve þehirler geçiyor kaputumdan
O kadar geçiyorlar ki, sadece duruyorum
Bir an bir yerde ölümü tanýmazlýðýmdan.

Ben bu kadar deðilim
Kýþlada ölü bir zaman.’’(Edip Cansever)

Çoðaltýlmýþ imgelerin bir de yeni yazacaðým þiirin dumaný üstünde, mirim ruhumsa komünist bir yenilgi göðün tutamaðý iken sözcüklerle seviþen ilham perim bir de dumura uðradým mý bir akþam vakti…

Ah, mavi çivit gözlerinde annemin kendimi bulduðum oysaki ben deðil miydim sürgün edildiðim acýlarda yediðim vurgun tadýnda b/atýl bir alfabe: hani, o soluk yirmi dokuz cinsiyetsiz harfin tesellisi tecelli etti mi de demlediðim çayýn tortusunda ve o silik izim deðil coþkulu gizimdir yansýyan benliðimden ne tortusu diner yalnýzlýðýn ne de bültenlere alt yazý geçen cebbar varlýðým.

Ben bu kadar deðilim, efendiler:

Yangýnda ilk kurtardýðým iken çekincelerim varsýn býçkýn bir çekirge gibi bir duygudan diðerine sekeyim.

Hamdým halen de.

Hamt ettiðim kadar olgunlaþýrken yüreðimin ham meyveleri varsýn koparsýn her bir beþer yandan çarklý çingene vapuru gibi de uðradýðým her liman her köþe baþý:

Aþký aforoz eden bir derviþ misali uyumsuz þeceremden sökün ederken bir fikrim bir de zikrim eþleþen ve cebelleþtiðim evren ve iç sesimle büyüyen bir yangýným ben:

Þiirlerimse birer kývýlcým mahiyetinde ve b/akýnýz omuzlarýmda saklý o ihtiþamlý apolete:

Ne o, göremediniz mi?

Seyyah sözcükler iken þairin küpünü doldurduðu ve mademki anlamadýnýz ne dediðimi öfkem iken köpüren denizin denizaltýsý yoksa sair denizatý mýdýr kýyýya vuran?

Bir serpinti.

Bir de esinti.

Dolmayan miadýn gece yarýsýný vurduðu ve vurgulandýðý üzere ruhumun geride býraktýðý izi sakýn ha, silmeyiniz ve her yanýlgýmla yenildiðimi de düþünmeyiniz, efendiler!

Ben ki; aþkýn ve zamanýn sarkacý.

Ben ki: sözcüklerin sarnýcý.

Görmez misiniz onca kýyamet alametini mi?

Denizler donmuþken Antarktika’da…

Çehreler solmuþken güneþin kýzýþtýðýnda.

Zanlar ve o esaret ve iþte bulduðum kadar cesaret yazýyorum harbiden yazýyorum mezun olduðum Harp mektebinden de öte ben ki: asker adýmlarýnda yalnýzlýðýn her dem zan altýnda ve de arkasýnda durduðum kadar mazlumlarýn ulu orta sevdiðimi de söyleyemem elbet kimse burnundan kýl aldýrmayan ve de yerleþkesi iken Kafdaðý:

Aþkýn da mektebidir þiir…

Ah, þiir seninle olan geç tanýþýklýðým ve feryadým ve isyaným sökün ederken içimin rahlesinde arzý endam eden her duygudan yansýyandýr mizacým.

Bir milat iken þiirle yolumun kesiþtiði ve ilerlediðim o minvalde sanmayýn ki: söyleyeceklerim bunlardan ibaret…

Siz bilmezsiniz benim mazimi sorun ya da sormayýn sadece ýþýk tutun ve iþte karanlýðý delen kalp gözümle hunharca bir hayattan geri durduðum kadar yaðýz bir delikanlýdýr benim kalemim:

Alabildiðine býçkýn ve de hýrçýn bir rüzgârým da mademki.

Marifet olansa susmak ben çoktan yerimi aldým Saðýr Sultanýn safýnda ve þunun þurasýnda kaç zamandýr þiir yazýyorum ki ve iþte tutulan nutkuma ses olan soluk veren solmadýðým kadar da sönmeyen bir balondur ruhum ve tutunduðum umut ve iþte ufkunda kâinatýn umarsýzca kimse ruhumu katleden ben hepten âþýk iken celladýma ve sürgün edildiðim kýtalardan esen Poyrazým belki de Karayel ve þafaðýn taþlandýðý minvalde þakaðýma dayalý kalemimle hasbýhal etmemin nesi yanlýþ, sorarým size, efendiler…

Ben bu kadar mýyým, sanýrsýnýz?

Sadece þiirden mi ibaretim?

Ya, dünümde yatan yüzlerce hikâyem ve de nesri iken her biri bir þiire daha gebe esintinin nefesinde þakýrken iç sesim.

Saçýma yaðan kar…

Þunun þurasýnda kaç zamandýr esir kaldýmsa yaðmura kara kýþa?

Seçimlerimse afaki.

Sözcüklerim kývýlcým.

Yangýn öncesi döktüm mü de benzini o boþ ve bakir beyaz sayfaya…

Tüketilmiþ deðildir ruhumun cumhuriyeti: ne faþist ne anarþist tüm derdim kendimle tüm darboðazlardan geçebilmemin de tek þartý iken iman gücü ve þiir.

Debdebeli söylemlere takýlý kalmadýðým kadar ak alnýmdan terim yaðar bir bir sözcüklere ve alýn terimle yaþadýðým yaþattýðým kadar da hayallerimi ve umudumu saf tuttuðum Ýman Denizinde köpüren her dalgadýr ufkum ve utkum.

Ziyadesiyle narin.

Ziyadesiyle talepkâr.

Ziyadesiyle sevgi dolu.

Bir o kadar hýrçýn genelde sakin addedilse de mizacým.

Belki de sýr küpü:

Ben sadece bunlardan ibaret olmadýðým kadar elbet bu kadar da deðilim.

Ömrüm kýþlada geçmemiþ olsa bile tabi tutulduðum kadar emir-komuta zincirine ve Hitlerin rüzgârýný yaþatan yasaklarla babamýn emir ve baskýlarýyla yaþadýðým kadar da içimde saklýdýr hali hazýrda bana sunulan tüm yasaklar ve emirler ve o Nazi kampý iken alelade bir sýradanlýðýn dýþýnda sýra dýþý ruhumla ve kendime yaptýðým baský ile de tüter þiirlerimin üzerinde duman.

Özneme sadýk.

Özlemimle sabýr yüklü.

Özverimle iþtigal.

Ön sözü de söylediðim kadar…

Ben bu kadar deðilim elbet ta ki son sözü söyleyene deðin kader…