‘’Elimde, cennete yollamak istediðim tek kelime “çocukluðum” kalmýþtý.
Çocuk hep güler, anne hep dua ederdi.

Hayallerimle bile her þeyi sevilebilir, yaþanabilir ve ilgi çekici yapabilirdim.
Sonra birden ve hýzlýca, baþ edilemeyen saðanak bir yaðmur seli gibi büyüdüm.
Þimdi nereye baksam yabancý bir yüz, kirli bir dünya, kýrýlgan bir kalp, bir inþirah beklentisi…
Kim çocukluðunu bulursa onu kirlenmemiþ temiz bir kalpte saklasýn.
Çünkü ben, geleceði konuþmaya baþlayýp, büyüklerin masallarýna inandýðýmdan beri çocukluðumu terk ettim.’’(Alýntý)

Türbülans geçiren bir iklimdeyim, anne: tüketilmiþ seyyah imgelerin rüzgârýnda saklýyým bir de senin yüreðinde en derinde kasýtlý kasýtsýz öldürenlerin verdiði hükümde veremediðim bir mola gibi belki de hayatý aðýrdan alýp molla dedikleri kibirli bir düþ’ ün eteðine dolanan aþk gibi yalnýzlýðýmla kýyama durduðum bir düþ perisi misali tam da yüreðimden vurulduðum bir hikâyenin merkezinde alaþaðý edilmiþliðin öfkesi ile yaþýyorum ve sadece sensin sen dualarýnda hayat bulduðum mavi deniz misali gözlerinde kaybolduðum dünyanýn altýný üstüne getiriyorum.

Öncemsin sen ve de geleceðim.

Andaki mevcudiyetimde yanan bir meþale gibi içimi delen hüzün gibi ve sözcüklerin meþrebinde seken bir hece gibi ya da kör bir kurþun ve iþte kordan yüreðim kordon boyu yürüdüðüm þehrin sevdalýsý nazenin bir gül’ üm mademki nasýl ki insan ismiyle yaþarmýþ yeter ki yeþeren gözlerimden eksik etme þehla bakýþlarýný.

Yüreðimin külünden firar edeceðim az sonra.

Yalnýzlýðýmýn da söndü sönecekken feri.

Endamlý bir sevgiden de almýþken aðzýmýn payýný…

Ve iþte bir türlü r/eþit kýlamadýðým imgelerin nasýl ki dokunulmazlýðý da vardýr aþkýn mahrem rüyalarýn deðil taþkýnlara mahal veren acýlarýn ve sýrlarýn küpeþtesinde nöbet tutuyorum elbet tüm güzelliðin ve o muhteþem vasýflarýnda hali hazýrda bir çocuk gibi gülümsüyorum tüm masumiyetimle ve yalnýzlýðýmýn gölgesinde yeþeriyor sözcüklerim nasýl ki hem öncemsin hem tüm zamanlarýmýn sadýk neferi yeter ki terk eyleme baþucumdaki mahrem hüviyetini.

Yer gök ne zaman kavuþur ki birbirine?

Ne zaman diner süregelen bu zulüm ve ne zaman gülecektir tüm çocuklarýn ve mazlumlarýn yüzü?

Yüz görümü iken sözcükler…

Yüz yüze baktýðýmýz tüm insanlar çoktan terk etmiþken bizi.

Yüzümden düþen bin parça deðil hele ki sayende de yüzümde güller açtý mý…

Kasvetli bir havanýn daðýttýðý iki yakamýn nasýl ki bir araya gelmek gibi bir vasfý da yok iken sevdalandýðým þehrin iki yakasý ve iþte yakamdan düþmeyen sorular ve gizem dolu yüreðimin kayýp miðferi.

Aydýnlandýðýmsa yolunda aþkýn nihayetinde erdiðim Ýlahi Makamýn beni ezelden bu yana aralýksýz çaðýran sesi.

O minval ki anne, tepetaklak olduðum senin yokluðunda…

O sergüzeþt iklim ki: rüzgârýn dinmediði zemherinin aralýksýz zulmettiði ve kaknem gölgelerden uzak sensizlikle yoðrulan iç sesime tuzak mahiyetinde dilimin damaðýmýn kuruduðu kadar tadý damaðýmda kalmýþ çocukluk yýllarýmýn da bir benzerini yaþýyorum senin elini her tuttuðumda ve gözlerinde dalýp gittiðim rüyalarýn gerçeðe dönüþtüðü seninle yürüdüðümüz bu ortak yolda biliyorum ki: annem sen benim cennetimsin yüzünde yüreðinde otaðý kurduðum ve yerleþkesi duygularýn sair sözcükle aramda bir b/að kurduðum…

Yetilerim bazen solgun…

Yetim kalmýþlýðýmý dahi kabullendim senin her gidiþinde asla da ümidimi kesmedim geri döneceðine yürekten inandýðým kadar da eksik etmezken dualarýmý.

Ve iþte Ýlahi Ateþin sýcaklýðýnda Rabbime verdiðim sözün de arkasýndayým nasýl ki merhametlilerin merhametlisidir yüce Huda ve iþte o düþ meclisinde verilen hüküm ve verilen karar ertesi hem sen yeniden doðdun hem de tüm ihtiþamýnla beni defalarca doðurdun.

Çocukluðumun külliyesi.

Çocuk kalmanýn bir rivayet deðil bir asalet olduðuna dair inandýðým kývançla kendimi ve masumiyetimi bir kenarda saklayýp ait olmadýðým bu yalan dünyanýn verdiði her fetvada ben sadece inandým ben sadece yalvardým Rabbime ve tüm gidiþlerinin ertesi þükürler olsun ki Rabbim yarý yolda býrakmadý beni.

Rengim solgun deðil artýk.

Sözcüklerimse asýlý göðün tepesine.

Ve iþte O Ýlahi Rakým, asla kopamadýðým…

Aþkýn hicretinde doðan güneþin güleç yüzünde ve çocuk kalbimle sýrdaþým bildiðim kalemin yaz dediðinden de öte yazýlasý binlerce hikâyem ve þiirim var onlar bile yetmezken duyduðum þükre asla da dinmeyen bir nazým var ve nice niyazým: Rabbimin verdiði her ‘’ol’’ emrinde nasýl ki düþmez kalkmaz bir Allah ve iþte ruhumun cýngýlý iken Ýlahi Adalet ve iþte aþkýn merkezi bir huþu içerisinde serili kaldýðým o rahlenin her zerresinde de senin g/izin var, anne…

Telaþla yaþýyorum.

Telaþla yazýyorum.

Telaþla da soluyorum ama yeniden açacaðýma hükmeden Rabbim sayesinde güç kuvvet bulup kalktýðým yerden yeniden baþlayýp hayatý defalarca içime çekip nice hayat yaþýyorum tek bir bedende ruhumla ve yüreðimle hasbýhal ettiðim kadar da kalemle kayýp minvallerden sökün edip cenneti yaþýyorum.

‘’Çocuk hep güler, anne hep dua ederdi.’’

Þairin de vurguladýðý üzere beni yaþatandýr dualarýn…

Ve de senin de söylediðin gibi:

Sahi, seni yaþatan benim ettiðim dualarým mý?

Sevginin duayeni ve fýsýltýlarýn haykýrýþa döndüðü.

Kýrýk mýzrabýmýn sazýmýn tellerine vurup da sönmez ve dinmez iken kâinatýn bestesi nasýl ki sýrlardýr ve nasýl ki sevgidir dinmeyen huzurun da ayak sesinde kendimi sende bulduðum nihayetinde Rabbin Makamýna koþtuðum.