Ýki aya yakýn zamandýr boþ duran daireye nihayet birileri gelmiþti.

Umrunda bile deðildi, kendini düþündüren sabaha tekrar süpürüp yýkayacak olmasýydý, üstüne üstlük yeni gelenler en üst kata taþýnmýþlardý. 

Nihal Haným'ýn tenezzül etmediði balýklarla karnýný doyurup, televizyon dinlediði sýra sabahýn malzemesini hazýrlamaya baþladý.

El kadar kartonun üzerine üç adet yorgan iðnesi sapladýktan sonra bir paket dikiþ iðnesini kartonun altýna dikkatlice yapýþtýrýyordu.

Bu sýrada aklýna  satmak için nasýl baðýrdýðý geldi

Ablalarým bacýlarým, üç adet yorgan iðnesi, yirmi beþ adet dikiþ iðnesi bir lira bir lira…

Ýyi para kazandýrýyordu bu iþ ama daha iyisi pastel boya kalemiydi, fakat onun da sezonu vardý ve yaðmurlu havalarda asla satýlamazdý.

Yeni gelenler kimdi acaba?

Bir ara o daire de oturanlar kör kapýcý istemiyoruz diye tutturmuþlardý ama þutlanan kendileri olmuþtu.

Pastel boya kalemi iþi Eylül ayýnda baþlayacaktý.

Toptan da alsa acaba kutusuna ne kadar zam gelecekti?

Ev öylesine rutubetliydi ki, zam gelmeden her gün biraz biraz alýp þimdiden biriktirse, sezonu gelince harika para býrakýrdý ama rutubet boya kutularýný periþan eder tamamý elinde kalýrdý.

Vazgeçmek üzereyken aklýna Oðuz geldi, bir danýþsa, o belki hal çaresi bulabilirdi.

Öyle ya, dükkanýnýn ardiyesi bile vardý. Ertesi gün iþ bitiminin ardýndan arkadaþýna uðramaya karar verip, hýrsla iðne kakalamaya devam etti.  

Doðal gaz malzemesi satan maðazada oturmuþ sohbet ederken konuyu açýnca Oðuz “Benim mekanda rutubet falan yok, bak sana ne diyeceðim. Elimde üç aylýk çek var ve çok saðlam. Þimdi senin kalemciyle pazarlýk yapalým eðer anlaþabilirsek o çekle kalem alalým, sen bana haftadan haftaya taksitle öde, ne dersin?”

“Allah derim fakat kabul edemem.” 

“Niye lan, aramýzda üç, beþ kuruþun lafý mý olur. Sana tüm samimiyetimle söylüyorum, þimdi benim sezonum, para çuvalla girip çýkýyor. Kýþ olsa asla teklif edemem.”

“Hýyarlaþma, biliyorsun ben körüm, baþýma her an bir þey gelebilir. 

Saat tutmadý lakin Oðuz’un küfür senfonisinin asgari yirmi dakika sürdüðünden emin, kalemciyi aradý.

Sonuçta Eylül baþýndan Kasým ortalarýna kadar sürecek kalem sezonunun tüm malzemesini almýþ üstüne üstlük adamý sarhoþ yakaladýklarý için, ikiþer de bira ýsmarlatmýþlardý.

Ardiyenin de en kuru noktasýna mallarý yýðýp, iþlerini bitirdiklerinde Oðuz’a sarýlmayý ihmal etmedi.

Oðuz uzaktan bakýldýðýnda her ne kadar yaban öküzü intibasýný verse de gayet duygusal bir insandý ve bu davranýþý semte beraber gidip, birahanede zýkkýmlanmaya baþlama nedeniydi.

“Herifin dediðine inanýrsak, kutu baþýna kýrk kuruþ fazla kapacaksýn.”

“Öyle Oðuz, Cemal abi bana lolo yapmaz.  Hele bir de petro-kimya maddelerinin fiyatý artarsa bu lirayý dahi bulabilir.”

“Lüfer ile rakýmý günü saati gelince isterim, iþ adamýyýz oðlum arkadaþ da olsak faizimi alýrým.”

Tam oðuza okkalý bir küfür edecekti ki “Merhaba Osman abi, bira takýlýyoruz ha.”

Ne sesi tanýdý ne de karaltýnýn þeklini. Oðuz’un da aval aval baktýðýný hissedince “Çýkaramadým birader, tanýþýyoruz ama nereden?”

“Abi henüz tanýþmýyoruz, ben yeni komþunum hani geçen gün seni kolundan tutup yardým etmeye çalýþan avanak.”

Hatýrladý, sesi de tanýdý ve “Merhaba birader þimdi sesini tanýdým. Önce semte þimdi de masamýza hoþ geldin. Ben tanýdýðýn gibi kapýcýn Osman, karþýmda duran þu yarý kel de, çocukluk arkadaþým Oðuz.”

“Abi ben de Kartal ama bildiðin uçanýndan deðil, yerde sürüneninden. Lütfen bir daha bana kapýcýn gibi kelimeler kullanma. Benim için önce insan gelir ve yaptýðýn iþ ise, küçümsenecek deðil, haysiyet duyulacak bir iþ.”

Birden Kartal’a kanýnýn ýsýndýðýný hissederek “Hadi fazla tatava yapma da otur” derken kýçýný yandaki sandalyeye taþýdý.

Oðuz ve Kartal birbirlerini tanýmaya çalýþýrken de ne kadar þanslý gününde olduðunu hesaplýyordu.

Yuttuðu biranýn damarlarýndaki devri alemi hýzlandýkça, endiþesi de artmaya baþladý.

Ya bu herif de Nihal Haným gibi meraklý turþuculardan ise ya da çok iyi bildiði meyhane muhabbetinin ardýndan tanýmazlarý oynarsa, kýrýlabilirdi.

Esasýnda pek de ehemmiyeti yoktu, körlüðe alýþtýk, küçük bir madiðe mi alýþamayacaðýz üstelik masamýza o damladý ben yanaþmadým.

Bunlarý kafasýnýn bir yerlerindeki koruma duvarýndan geçirdiði sýra Kartal otuz yaþýnda ve hala tek dersten üniversitede bilerek süründüðünü sebebinin þu anda çalýþtýðý firmanýn iþlerinin baþýndan aþkýn olduðunu eðer bilgisayar mühendisi olup diplomayý eline alýrsa, askere gideceðin için firmanýn allak bullak olacaðýndan dem vurup, kendini savunuyordu.

Oðuz’da bilgisayar iþine merak sarmýþ kendi maðazasýndaki tüm mallarýn envanterini belgelemek için neler yapýlabileceðini sorup duruyor bu arada ikisinin koyulaþan muhabbetinden kendini taça atýlmýþ gibi hissediyordu.

Nihayetinde beklediði soru geldi!

“Osman abi, gözlerinin açýlma þansý yok mu?”

Top ayaðýna geldiði için sevinmeli miydi yoksa  niye ben, tabi ki sen felsefesinin gereðini yapmalý mýydý?

“Tanýdýðýn iyi bir göz doktoru mu var?”

Oðuz’un geri çekilip, aþýrý irkildiðini, Kartal’ýn da bir anda kargaya dönüþtüðünü fark etmemek için gerçek düþünce körü olmak lazýmdý ve devirdiði çamý da gene kendisi ayaða kaldýrmalýydý.

Söze “Kartal kusuruma bakma, o sorduðun sorudan nefret ediyorum” cümlesiyle baþlayýp tabiî ki sen kelimelerini dili döndüðünce anlatmaya çalýþtý ve ikisinin de gözlerinin üzerinde olduðunu bile bile bekledi.

“Sorduðum soru gerçekten de salakçaydý ve aynen dediðin gibi üstü kapalý bal gibi tabi ki sen kurgusunu aba altýndan sopa gösterir gibi vurgulamaktaydý.”

Oðuz: “Yok caným fazla büyütüyorsun.”

Kartal: “Hayýr abi, ben askere gitmemek için sað elinin tetik parmaðýný, satýrla kesenini tanýyorum ama hiç kimse isteyerek kör yaþamayý kabullenemez. Tabi Osman abi de baþýný vurmadýðý doktor býrakmamýþtýr, iþte ben bunu düþünemedim, abim haklý benim yaþýmda ve kültürümdeki kiþiye yakýþmadý.”

Oðuz: “O halde son biralar senden kültürsüz adam.”

Namussuz herif, ortalýðý yumuþatmayý nasýl da biliyordu.  

Odasýndan adýmýný içeri atar atmaz, arkadaþýna olan borcunu düþündü ve yedek iðneleri de devreye sokmaya karar verip, çalýþmaya baþladý.

Üç saatte yüz takýmý satabildiðine göre neden yedi, sekiz saat çalýþmýyordu ki!

Oðuz bu dünyada dalavere çeviremeyeceði birkaç kiþiden biriydi ve en baþta geleniydi. Arkadaþlara yapýlan eþek þakalarý dýþýnda hiç kimseye de dalavere çevirmemiþti ya, her neyse.

Yediðine içtiðine de dikkat etmesi, savurganlýk yapmamasý, her gün otobüsten bir durak erken inerek yiyicilerinden de kurtulmasý gerekiyordu ve öyle de yapacaktý.

Ýki hafta boyunca kimselere görünmeden, canýný diþine takarak çalýþtý ve Oðuz’a ilk taksiti götürüp masanýn üzerine býraktýðýnda arkadaþýnýn gözleri yuvalarýndan çýkacakmýþ gibi büyüdüðünü hissetti.

“Ne yaptýn lan, geceleri E5'e mi çýktýn?”

“Salaklaþma, üzerine para vereceðim desem de bana kimse yanaþmaz.”

“Þaka yapma, nasýl buldun bu miktarý?”  

“Basit, günde asgari on saat çalýþarak.”

Oðuz gerçekten de fena kýzmýþ, oturduðu koltuðun üzerinde dört dönüp, aðzýndan köpükler saçarak “Ulan sana öde dedim, kýçýný mý yýrt dedim” derken boða gibi soluyordu.

Kendi kýzgýnlýðýný belli etmemek için önce sýrýttý ama ardýndan da patladý “Ne diyorsun be, ulan para kazanmanýn, ayakta durmanýn zevkine vardým. Bundan sonra bir iþportacý gibi deðil, iþ adamý gibi çalýþacaðým.”

“Demek iþ adamý olacaksýn.” 

“Evet, bundan böyle sadece karnýmý doyurmak için deðil, yarýnlarýmý düþünerek kendi çapýnda iþ adamý kafasýyla çalýþacaðým.”

“Biliyor musun þu anda karþýmda askerden önceki Osman’ý görüyorum.”

Sadece eyvallah yanýtýný verip sustu.

Aradan iki hafta daha geçmiþ, borcu hatýrý sayýlýr þekilde azalmýþtý ama vücudu neredeyse beyaz bayrak çekecek hale gelmiþ, son saatleri geçirirken bacak aðrýlarýndan muzdarip olmaya baþlamýþtý ama bunu hamlýða baðlýyor ve zamanla aþacaðýný biliyordu.

Evde kartonlara iðne geçirirken kapýnýn vurulmasýyla irkilip gir derken de toparlandý.

Ýçeriye kafasýný uzatan Kartal “Abi müsait misin” dediðinde adamý haftalardýr düþünmediðini hatýrlayýp biraz utandý ve ne demek zýpla derken de ayaða kalktý.

“En azýndan dört kere geldim ama her seferinde kapý duvar. Sabah bakýyorum apartman tertemiz ama Osman aðabeyi koyduysan bul; nerelerdesin abi?”

Kendisi ile arkadaþlýk yapmayý arzulayan adama neden ortalarda görünmediðini anlatmalýydý ve Oðuz’a olan borcundan baþlayýp esas neden ve niçinleri anlattý.

“Abi harikasýn, ben de iki duble parlatýrýz umuduyla gelmiþtim fakat görüyorum ki havamý alacaðým.”

“Ne alaka, rakým da var peynirim de, gel keyfimize bakalým. Müessesemizde daima dostlar haklýdýr.” 

Gerçekten de içki olmasa bile biraz gevezeliðe ihtiyacý vardý ve Kartal tam zamanýnda gelmiþti.

Çay bardaklarý dolup boþalýrken laf döndü dolaþtý kasete okuduðu romanýna geldi.

Kartal kitap taslaðýný çok merak ettiði için teypi çýkartýp ilk kaseti koydu ve birlikte dinlediler.

Ýkinci kaseti dinlemeyeceðinden emin sordu “Ýkinciyi koyayým mý?”

Uzun zaman ses çýkartmayan Kartal “Abi gerek yok, sana bilgisayar lazým, kullanmayý biliyor musun?”

“Kitabý beðenmedin mi?”

“Abi tek kaset dinledim, bu kadarýndan bir þey anlayamam ama düþün hele tek kasetlik yer kaplasa da bilgisayarda olsa bir fikir verebilir. Eðer istersen sana çok ucuza bilgisayar toplar ve kullanmayý da öðretirim.”

O kadar da cahil deðildi ve özel programlar olmadýkça bir körün bilgisayar kullanmasý da imkansýzdý.

Kartal ihtimal boþa düþmüþ olmalýydý. 

“Birader o dediðini kullanmasýný bilmem ama özel kör programý olmadan bilgisayarýn hiç iþe yaramayacaðýný biliyorum.”

“Minareyi çalan, kýlýfýný hazýrlar abi.”

“Ýyi niyetinden hiç þüphem yok Kartal fakat sen de takdir edersin ki verdiðim mücadelede bilgisayara ayýracak zamaným da pek yok. Az önce sana evde fazla bulunmayýþýmýn sebebini de anlattým. Dikkatini çekmiþtir sanýrým, geldiðinde yarýn sabahýn malýný yetiþtirmeye çalýþýyordum ve bu adam sabah altýda kalkýp bir de bina temizleyecek. Beni anlýyor musun?”

“Büyük ihtimal, düþüncelerimi naklettikten sonra, benim ile görüþmek istemeyeceksin ama ben dürüst biri olmaya çalýþtýðýmdan sana gördüklerimi ve düþüncelerimi aynen nakledeceðim. Abi sen, sokakta kalma, aç kalma paranoyasýndan hala kendini kurtaramamýþsýn; hepsi bu.” 

Nedense hiç kýzmadý, öfkelenmedi. Sadece Vezneciler'deki polisin davranýþ biçimiyle kýrýlan kalbi, þimdi suratýna tokat gibi patlayan sözlerle ayný derece de kýrýlmasa da ona yakýn seyirdeydi veya ilk dalganýn yarattýðý þok ile öyle hissetmiþ olmalýydý. 

“Kartal ben kendi çapýnda iþ adamý olmaya çalýþtýðýmý sanýyordum; hepsi bu.”

 “Yetersiz, kitap yazmaya bile yeltenen ve tam on yedi kaset dolduran kiþi eðer zamaný öne sürebiliyorsa, baþka korkularýn pençesinden kurtulamamýþ demektir. Oðuz abiye borcunu nasýl kiþilik meselesi yaptýysan, yatana kadar aval aval televizyonlarda telefon reklamý seyredeceðine, bilgisayar üzerinde çalýþmayý da kiþilik meselesi yapabilirsin; hepsi bu.”

“Oðuz’a borcumu bitirmeden senin dediðin þey asla olmaz. Bana bak öyle bedava raký yok, hadi kaybettirdiðin vakit karþýlýðý þu kartonlara beraber el atalým da sabah müþterinin yüzüne bakabileyim.” 

O gece tüm nezaketine, saygýsýna raðmen Kartal’ýn dediðini yaptýran bir þahsiyet olduðuna kanaat getirdi. Hele belki de benim ile artýk görüþmezsin resti, tamamen zeka ürünü, harika bir davranýþtý.

Yalnýz gittikten sonra masayý toplamaya yeltendiðinde, fark ettiði ikinci þiþe biraz zoruna gitti ve çaktýrmadan odaya nasýl soktuðunu uzun süre düþünse de bulamadý; demek ki kafayý bulup filozof olmuþtu.  

Ertesi gün sað elinde baston diðerinde bir tomar iðne, ablalarým kardeþlerim... diye baðýrýrken hala þiþeyi nasýl da fark edemediðini düþünüyordu.

Ayný gün Oðuz’un yanýna taksit ödemeye gidip, yeni bilgisayarý fark edince, Kartal’ýn bu dükkana da uðradýðýný anlayýp, geceyi teferruatýyla anlattý.

“Oðlum Kartal haklý, dangalaklýk yapma. Amacýn ne olursa olsun bilgisayar öðrenmen harika bir þey. Borcun da bitti bitecek, bana bak bilgisayarýnýn monitörü benden hediye, sakýn karþý çýkma, imdat tecavüz ediyorlar diye baðýrýr bütün esnafý baþýmýza toplar adýný sübyancýya çýkartýrým, zaten çevre esnaf iki de bir, bu kim, neden sýk sýk gelmeye baþladý yoksa sana mý sarkýyor diye sorup duruyor.”

“Yani sen þimdi sübyan mýsýn, yuh ulan yuh be!”

Tam bu sýrada içeri giren çaycýya “Ahmet abi bu kör bana sarkýyor” sözlerine karþýlýk adam “Vah bebeðim vah,  senin gibi doksan kiloluk sübyanlardan ne ister bu sapýklar” dedi ve kahkahalar atarak gitti.

“Osman diyeceðin var mý yoksa baþka esnaf çaðýrayým mý?”

“Yeter ulan yeter, evli barklý adamsýn, yaþýndan baþýndan utan.”

Tüm surat asmasýna raðmen mayýsýn son haftasýnda bilgisayar geldi. 

Aletin kurulduðu sýra, Oðuz da asker bavulu gibi düþmüþ, merakla iþlerin bitmesini bekliyorlardý, nihayet ilk ses gelince, içinin aniden tuhaflaþtýðýný hissetti; galiba çok iyi olmuþtu.

“Abi önce açýp kapamayý öðreneceksin ama bu gün deðil, makineyi soðutmamýz lazým.”

Hiçbir þey anlamadý. Sadece “Bu elektrikli matkap ucu mu da soðutmak gerekiyor” diyebildi.

Karþýlýk olarak Oðuz “Evet soðutmak gerekiyormuþ, Kartal aynen benimkinde de uyguladý. Üstelik soðutmak için büyük ateþ suyu lazýmmýþ, hadi yürü bakalým.”

Kös kös markete uzadýðý sýra, bu adamlarýn boþuna kýyak yapmayacaklarýný düþünemediði için, kendine küfür edip durdu. 

Halbuki haber verseler hazýrlýk yapar, tüm marifetlerini arkadaþlarýna sunabilirdi.

Kartal sordu, kadýn sesini tercih etti ve önce açýp kapamayý öðrendi.

Ardýndan gene arkadaþýnýn açtýðý dosya üzerinde klavye ile girdiði meydan muharebesinin ilk raundunu iki haftada kazanabildi.

Hayretler içinde makineye bakýp dururken, böylesine baðlanabileceðini hiç düþünemediði için, Kartal’a minnet mi duyacaðýný yoksa küfür mü etmesi gerektiðine karar veremiyordu.

Üçüncü haftanýn nihayetinde hatasýz ilk cümlesini bitirebilmiþti.

Henüz çok hatalar yapabilecek olmasýna raðmen bu ilk cümle, zaferin habercisiydi.

Oðuz’a borcu bitmiþ, Kartal'ýn söylediði komik fiyatýn yarýya yakýnýný da ödemiþti.

Bilgisayar pencerenin önündeki etajerlerden sað taraftakinin sedir ile arasýndaki boþlukta eski daire sakinlerinden birinin býrakýp gittiði tahta hamam taburesinin üzerinde duruyor, monitör ve klavye ise, orta etajeri tamamen kaplýyordu.

Kartal özel masaya gerek duymamýþ, üzerlerinde deðil vazo örtü dahi bulunmayan bu eþyalarý, söylediðine göre þereflendirmiþti.

Birden aklýna Nuray geldi!

Sadece ampul ýþýðý gibi seçebildiði ekrana gözlerini kilitleyip, her nasýlsa günlerdir yapmadýðý muhasebeyi tekrar yapmaya baþladý.

O gün kaçmasa, yeterlice izah etse, geçici bir durumdan konu açsa ve hiç olmazsa arkadaþ kalabilse, daha iyi olmaz mýydý?

Boþ boþ karanlýðýn içinden karanlýða bakarak, odayý gözden geçirdi.

 Nuray bu rutubet yuvasýna layýk mýydý?

Hele evlendikten sonra, gözlerini kaybetse; ne olacaktý?

Hangi taraftan olursa olsun, aniden meydana gelen sakatlýklarýn sonunda, býrakýp gidenlerin sayýsý kalanlardan çok daha fazlaydý ve bunu kimse göze çakarcasýna kýnamýyor veya kendi öyle biliyordu. 

Ya Nuray býrakýp gitse!

O zaman yaþamak haram, dünya durulmamasý gereken tek mekandý.

Ya Vezneciler’deki polis?

Ulan bak, ben bilgisayar dahi kullanabiliyorum.

Aklýnca beni korumak mý istedin?

Hiç mi sana ailen veya devlet yetiþtirirken, insan onurundan bahsetmedi?

Cebinde kimlik, belinde silah var diye, öyle davranmaya hakkýn var mýydý?

Bak ben bilgisayar kullanabiliyorum, ben lise mezunuyum, bu becerilerim olmasa ne yazar; önce ben insaným be!

Aklýnca bana iyilik yaptýn deðil mi?

“Beni, protesto eden öðrencilerin geçeceði yoldan çektin deðil mi?

Ulan ben evinin arka bahçesinde beslediðin çomar mýyým?

A be vicdansýz, a be insafsýz, tam çenemin altýndan yakamdan tutup ittire kaktýra çekiþtirirken, kaldýrýmdan sen deðil ben düþtüðümde neden küfür ettin, hele kolunu arkaya doðru uzatýp, yüzüme dahi bakmaya tenezzül etmeden tüm yalvarmalarýma raðmen, öyle zabýta kamyonuna atmak üzere, zehirlenmiþ köpek leþi gibi sürüklemenin alemi var mýydý?

 Bulunduðumuz yerde yüzlerce kiþinin olduðunu bilmiyor muydun?

Sen de benim gibi kör müsün?

Onurumu ayaklarýnýn altýnda ezerken, hiç vicdanýn sýzlamadý mý?

Yardým etme ulan, yardým etme. Kurtarma beni öðrenciden. Býrak baþýmý taþla yarsýnlar, býrak molotof kokteyli atsýnlar. Sen beni yardým amacýyla ve öðrenciler çok uzaktayken öylesine sürüklediðin sýra zaten yüzlerce defa öldürdün, hayata olan tüm baðýmý kopardýn.

Bana ilk defa bedensel ve ruhsal, toplum içinde itilmesi kakýlmasý gereken biri olduðumu öðrettin. Herhangi bir büfeden alýp gýrtlaðýna gömdüðün tostun kaðýdýndan öte biri olmadýðýmý anlattýn; beni yok ettin ulan yok ettin. 

Yapacaðýn tek þey, kolumdan tutmaktý.

Þimdi pek etkilenmese de o günler bir çeþit sinir krizleri geçirdiðini hatýrladý.

Öyle ya, polis kendince emniyetli yere býrakýr býrakmaz, omuz çantasýný yere çarpmýþ ve çömelerek aðlamaya baþlamýþtý.

Biraz kendine gelir gelmez de, bastonunun müsaade ettiði hýzla, çanta manta düþünmeden uzaklaþmaya çalýþtýðý sýra ardýndan yetiþen baþka bir resmi polis durdurup çantasýný uzatýrken kardeþim kusura bakma komiser biraz ileri gitti, bu günlerde öðrenciler sinir diye bir þey býrakmýyor dediðinde saf saf çantayý omzuna asýp tek kelime söyleyemeden ayrýlmýþtý ama ruhundaki çýngar, odasýna girdiði an kopmuþtu. 

Haftanýn sonuna kadar iþe gitmediðini, sermayesini dahi içkiye yatýrdýðýný hatýrladý.

Çocuk parkýnda, öylesine yýlgýn ve umutsuz oturduðu günlerden birinde, merak eden Oðuz karþýsýna dikilince tekrar iþe dönmüþ, çantada kalan yirmi beþ adet iðneyi satarak önce sermaye edinip ardýndan da karnýný doyurmuþtu.

Ýþte o günden beri, aþaðý yukarý tam sekiz yýldýr en iyi iðne satýlan Vezneciler'e üniversitenin açýk olduðu veya bir þekilde protesto olacaðýný önceden öðrendiði günlerde gitmiyordu.

Þimdi ise, baþýna gelen en küçük aksiliklerde veya þimdiki gibi baþarýlarýnda o polisi hatýrlamasýna da bir anlam veremiyordu.

Olsa olsa herif benim hayat katalizörüm oldu diye düþündü ve klavyeye döndü, ilk kaseti yazýya geçirecekti.

Demek tek cümleyi hatasýz yazýnca kendini adliyelerde hakim önünde klavye kullananlardan sandýn ha. Var mý ulan kasetten duyduðun cümleyi, öyle sekreter hýzýyla karþýya aktarmak. Var mý beþ kuruþa üç köfte.

Aþýk olmasý gereken klavyeye kýsa sürede gýcýk olup, bilgisayarý kapadý.

Kazýn ayaðý hiç de öyle deðildi. Ýþ ciddiyete ve sürate binince, defolar veya baþka deyimle acemiliði ortaya çýkývermiþti.

 Her oturuþta kasetin bir yüzünü geçmeyi tasarlarken, baþarabildiði düzeltme payýyla birlikte toplam dört cümleden ibaretti.

Tesellisi hýzlanýrým caným zaman içinde hýzlanýrým oldu.

Okullarýn kapalý oluþu, Vezneciler'de iþ tutmasýný saðlamýþtý ama aklý geceki cümlelerdeydi ve iki kere dinlediði o yüzdeki cümlelerde yanlýþ anlatýmlarý, beyninin içinde tekrarladýkça, hatalarýný bulup çýkartýyordu.

Doðru yazdýðý cümlelerde de anlatým hatasý olduðunu fark etti.

Ablalarým bacýlarým baðýrtýlarý arasýnda sen kim roman yazmak kim mýrýltýsýný da geçirip, iþine devam etti; ara vermeliydi.

Öyle de yaptý ve iki gününü bilgisayarýn yüzüne bakmadan geçirdi.

Tekrar açtýðýnda ise kitap yazmanýn öyle basit olmadýðýnýn, kör gözüm parmaðýna hesabýyla yazýlmayacaðýnýn farkýndaydý.

Ne yaparsan yap, Ýstanbul’da yaz günü mal satmak öyle kolay deðildi.

Þehir sanki boþalmýþ, sattýðý alt tarafý iðne olmasýna raðmen satýþlar hissedilir derecede düþmüþtü.

Anlayamadýðý sattýðý malý zaten yazlýða gidebilecek durumda olanlar deðil, gelir düzeyi düþük kiþiler alýr, düz mantýktan yola çýkýlýrsa, þehirde de zaten o kiþiler kalmasý gerekirdi ama gene de satýþlar düþmüþtü.

Elde ettiði gelir borcu olmadýðý için yeterli hatta mesai saatini uzun tutuþu üç beþ kuruþ da arttýrma nedeniydi ve somurtma nedeni olmamalýydý.

Sabah satýþ yeri Mecidiyeköy otobüs duraðýnýn çevresini seçmesi, uzaklara gitmeden günlük nafakayý çýkartýp, hemen bilgisayarýn baþýna dönebilmek içindi.

Çantasýna þöyle bir el attý, kalan malýna göre Þiþli tarafýna son tur için yürümeyi düþünüyordu.

“Ne iþin var burada, çabuk pýlýný pýrtýný topla git”

Sesin çok yakýndan geliþi yýllar boyu alýþtýðý gibi þahsýnaydý.

Genelde yüzüne dahi bakmadan yürüdükleri sýra laf atýp geçer, fazla fazla çevrenin dikkatini çekecek kadar seslerini yükseltip bir daha görmeyeyim sözleriyle egolarýný tatmin ederek, gene yüzüne bakmadan çekip giderlerdi ama karaltý tam karþýsýnda durmuþ ihtimal dimdik bakýp duruyordu ve bir þeyler söylemesi lazýmdý.

Sesin sahibini tam karþýsýna alýp, yumuþak bir tonda “Beyefendi sadece dikiþ iðnesi satmaya çalýþýyorum. Sesinizi ilk defa duydum, arkadaþlarýnýz beni bilir, tanýr kimseye zararým yok” sözleriyle adamýn zabýta olduðunu anladýðýný karþý tarafa hissettirmeye çalýþtý fakat muhatabýnýn psikopat olduðunu henüz bilmiyordu. 

“Defol buradan, o kenef suratýný bana daðýttýrtma.”

Dondu kaldý þimdiye kadar malýný bile kaptýrdýðý olmuþ ama hiç böylesine taciz edilmemiþti, damarlarýndaki kanýn ters yüz akmaya baþladýðýný hissetti.

“Ne diyorsun sen hayvan herif, kenef suratlý da kim?”

“Þimdi senin aðzýný burnunu kýrarým bir de o meymenetsiz suratýnýn tam ortasýna pislerim, Allah zaten belaný vermiþ, kalanýný da benden bulma.”

Hakaretin, aþaðýlamanýn öyle çeþitlerini duymuþtu ki üzerine kitap dahi yazabilirdi ama zaten Allah belaný vermiþ ilkti ve yenilir yutulur gibi deðildi.  

Kýrma bastonunu toplarken “Aðzýndan kenef, bok lafý hiç de eksik olmuyor, bakýyorum Allah’ý da bu iþlere karýþtýracak kadar cesursun. Annen seni tuvalette mi doðurdu”

Cümlesini bitirdiðinde kýrma bastonu sopa halini almýþ, kavgaya hazýrdý.

“Ne ulan köpek yoksa beni mi dövücen?”

Zabýtanýn eli göðsünde patladýðý an bastonunu savurdu ama boþa.

Ýkinci yumruk veya tokadý beklediði sýra araya birinin girdiðini hissederek duraksadý.

“Evladým zavallýnýn biri, dediðin gibi zaten belasýný Allah vermiþ, deðer mi vurmaya.”

Araya giren yaþlý adamýn sözleri kafasýnýn içindeki tüm sigortalarýn atmasýna neden olmuþtu ama zabýtanýn gelen tokadý felsefe yapacak zamanýn olmadýðýný hemen hatýrlattý.

Bazen böyleleri de çýkar ama sadece münakaþa düzeyinde kalýr, fazla fazla malýný elinden alýrlardý, peki bu hayvan da kimdi. Üstelik þimdi delik dondan çýkarcasýna bir de yalaka peyda oluvermiþti.  

Artýk karþýsýnda biri sýrtý dönük iki karaltý vardý ve sallayacaðý baston kime isabet ederse etsin fark etmezdi.

Tam vuracaðý an araya biri daha girdi.

“Ulan utanmýyor musunuz ikiniz birden kendini müdaafadan aciz birine söz ve fiilen saldýrmaya.”

Eyvah diye inlercesine mýrýldandý çünkü sözler bir kadýna aitti.

“De get lan karý, belaný benden bulma.”

Adamýn ses tonu, diksiyonu ve kullandýðý tabirler nasýl bir hayat anlayýþýna vakýf olduðunun ispatýydý ve bu yaratýlýþ ve aile terbiyesi ile büyümüþ olan kimselerde sakatmýþ, kadýnmýþ ayýrt edebilecek kiþilik asla olmazdý.  

Kadýný her ne pahasýna olursa olsun korumasý gerekiyordu, sonu hastane hatta mezarlýk olsa da ama ortalýk anýnda karýþýverdi… 

“Ulan zabýta bozuntusu, maçan sýkýysa o kýza ve kör biraderime dokun da göreyim.”

Þimdi ortaya biri daha çýkmýþ, sesin geldiði yükseklik ve tonundan anladýðý kadarýyla ihtimal zabýtada da þafak atmýþtý nitekim.

“Karþýnda senin devlet memuru var. Haddini bil yoksa alýrým paçaný aþaðýya.”

Devlet; kýzgýnlýklarý soðutan, agresiflere fren yaptýran ve insanlara bir daha düþünme fýrsatýný öngören, zabýtanýn da üzerindeki üniformanýn hakkýný vermesini kulaðýna fýsýldayan kelime.

Öne çýkan adamýn sus pus olup ihtimal yakasýný silkeleyip çekip gitmesini umduðu sýra “Vatandaþý taciz eden küfür edip dövmeye kalkan adam devlet memuru olamaz it.”

Bir baþkasý: “Sakat adamdan ne istiyorsun psikopat, o yýllardan beri burada satýþýný yapar, kimseye zararý yok. Bana bak o býyýklarýný yolar öyle bir yerine dikerim ki insan yüzüne çýkamazsýn.”

Araya giren ilk yaþlý adam: “Oðlum ben de aynýsýný dedim deðer mi diye.”

Genç kýz: “Yaþýndan utan be adam deðer mi ne demek, insanlarýn hiç mi onuru yok, sakat olmalarý Allah’ýn verdiði ceza mý da o yaþýna baþýna aldýrmadan cahilce konuþup bu haddini bilmeze destek veriyorsun.”

 Pabucun pahalý olduðunu anlayan zabýta yumuþak bir sesle: “Ben görevimi yapýyorum. Müdürüm buralarda asla iþportacý istemiyor sonra lafý ben iþitiyorum.”

Ýlk adam: “Ulan müdürün olacak herif insanlara bilhassa sakatlara küfür et ve döv mü dedi?”  

Zabýta: “Sen bunlarý tanýmazsýn birader, hem laftan anlamaz hem de vatandaþý devamlý taciz ederler. Hapçýsý da, tinercisi de, þarapçýsý da bunlardan çýkar. Þimdi bu itin üzerini arasak esrar bile bulabiliriz.”

Üzerine atlayamadý, arada genç kýzla yaþlý bunak vardý ama ilk adamýn ulan senin diye zabýtanýn üzerine yürüdüðünü fark ettiði an var hýzý ve gücüyle araya girip “Kardeþ ne olur yapma, burada bana bir daha ekmek yeme hakkýný tanýmazlar” diyebildi. 

Zabýta birkaç adým geri çekilmiþ, yaþlý adam ise ortadan kayboluvermiþti. Önlemeye çalýþtýðý adam ise önce bir kart çýkartýp kendine verdi sonra da anladýðý kadarýyla cebinden kimlik çýkartýp zabýtaya gösterince ortalýk süt liman oldu ama artýk gözlerinden de yaþlar boþalýyordu.

Kýzgýnlýðý elden bir þey gelmemesine, kaderinin düþürdüðü çaresizliðe ve yokluðun yoksulluðun getirdiði umutsuzluða idi.

Adam son defa yanýna geldi “Üzülme biraderim, artýk sana bulaþamaz kartýmý sakýn kaybetme, biri iþine takoz koymaya kalkarsa beni ara. Hadi biraz soluklan da iþinin baþýna dön. Kafana takma kafana takma.”

Birinin düþen iðnelerini eline tutuþturduðu sýra ansýzýn gözlerinin altýna uzanan el kaðýt mendil ile yaþlarý silmeye baþlayýnca ürperdi.

Dur yahu demeye fýrsat bulamadan “Hadi þu parka gidelim, biraz sinirlerin yatýþsýn. Adým Nuray, senin de adýn vardýr herhalde.”

Olamaz, bu kadarý da fazlaydý.

Kader kendisi ile matrak geçip alay ediyordu herhalde.

Ancak parktaki banka oturduklarýnda Osman diyebildi ama Nuray adý hala kafasýnýn içinde durmaksýzýn yankýlanýyordu.

Tesadüf müydü yoksa kaderinin delik ayýrt etmeksizin sokmaya çalýþtýðý son kazýðý mýydý?

“Osman Bey çaresizliðin ne olduðunu çok iyi bilirim. Benim de sizin yaþlarýnýzda bir aðabeyim var, çok küçükken geçirdiði hastalýk yüzünden bir ayaðý felçli. Sizi çok iyi anlýyorum, þu büfeden þiþe su alýp gelsem bana kýzmazsýn sanýrým.”

Baþýyla olur iþareti yaptý. Yaþadýðý dünyada öðrendiði hakikatlerden biri de iyi niyetle yanaþana kötü davranmamaktý ve kýzýn üstelik adý Nuray’dý yani gýrtlaðýna býçak dayasa da kötü davranamazdý. 

Gelen sudan biraz içip kalanýyla da yüzünü yýkayýnca kendine geldi ve “Teþekkür ederim Nuray Haným” derken kýzýn soluðunu hissedecek mesafede olduðunu anladý.

“ Nuray Haným o kartýný veren adam olmasaydý zabýta size de giriþecekti, kendinizi tehlikeye atmanýn alemi yok. Bizler böyle durumlara alýþýðýz, fazla fazla iðnelerimi alýr gider bende ertesi gün merkezden geri alýrdým.”

“Öyle alýþkanlýk olmaz, size vurdu Allah’ýn belasý. Üniformayý üstüne geçirince kendilerini kral sanýyorlar.” 

“Her neyse yardýmýnýz için tekrar teþekkür ederim.”

Esasýnda konunun hiç kapanmasýný istemiyor, baþlayan sessizliði ayrýlýðýn habercisi olarak görüyordu. Þimdi ayrýldýklarý takdirde bir daha karþýlaþmalarýna pek ihtimalde yoktu.

 Nuray’ýn birini zaten kaybetmiþ kader maksadýný anlamasa da büyük ihtimal alay etse de, ikincisini çýkartmýþtý. Öyleyse ilk yaptýðý hatayý tekrarlamamalýydý.

Kulaðýna içten gelen ulan sen artýk körsün fýsýltýsý aklýný baþýna getirdi.

“Kýymetli vaktinizi benimle harcamayýn.”

“Zamanýmý deðerlendiren sizsiniz. Þu anda sizi aðabeyimle tanýþtýrmayý düþünüyordum.”

Ancak hayýrdýr diyebildi.

“Abim otuz iki yaþýnda sakatlýðý ve ailemin güya yardýmsever baskýlarý sonucu bugüne kadar hiç iþ tutmadý. Sanma tembelin biri lakin dedim ya ailem iþin tadýný fazlasýyla kaçýrdý. Ýnan ol cahil aile sakatlýktan da kötü, senin ailen sanýrým çok iyi insanlar. Giyimin kuþamýn, sakal týraþýndan ayakkabýlarýna kadar tiril tirilsin.”

Attýðý kahkahayý kýzýn sabýrla dinlemesi utanmasýna neden oldu ve bu sebepten kendi vaziyetini eksiksiz anlatmak mecburiyetinde kaldý.

“Demek seni bir çeþit reddettiler ha!”

“Hayatýmýn yarýsýný Yeþilçam senaristlerinden biri duysa inan ki Antalya’da deðil tek portakal; malý aðacýyla götürür.

“Orada yanýldýn Osman Bey, zabýtasýnýn vurduðu, yaþýný baþýný almýþ adamýnýn sakatlýðýný ceza gördüðü, aydýnýnýn hiç aklýna getirmediði, siyasetçisinin çoðunlukla seçimlerde dahi anmadýðý ülkede o film pek tutmaz.”

 Nuray yoksa tabiî ki sen mi demek istemiþti?

Hayýr hayýr kendi edindiði aþaðýlýk duygusunun eseri olmalýydý. Tabi ki sen tarzýný benimsemiþ biri zabýtadan sokak ortasýnda dayak yemeyi asla göze alamazdý.

Rüzgarýn parktaki aðaç dallarý arasýndan geçerken çýkarttýðý sesi dinledi. Çocuklarýn kahkahalar atarak kaydýraktan kayýþlarýný hayal etti.

 Nuray’dan da ses çýkmýyordu. Gitmeye hazýrlanýyor korkusu ile, kendilerinden evvel bankta oturan kiþilerin çekirdek çittiðini ve kabuklarý yere attýðýný ayak tabanlarýyla hissedecek kadar hassaslaþtý.

Kýzýn aldýðý soluðun istikametini fark ederek onun da çocuklarý seyrettiðini anlayýnca ferahladý.

Duyduðu kart sesler yeni konu olabilirdi.

“Nuray Haným, gene dallarý kargalar mý basmýþ?”

Vallahi gülmüþtü, billahi gülmüþtü.

“Tepemizde iki tane var ama boþ ver þimdi onlarý, kýlavuzu karga olanýn burnu, anlýyorsun beni deðil mi?”

Þimdi karþýlýklý gülüyorlardý ve neredeyse zabýtayý bulup teþekkür edecekti.

Ayaklarýnýn arasýna gelen topu genç kýz alýp iade etti. Kendilerinin niyeti olmasa da artan rüzgar ve uzayan zaman bir þekilde kalkmalarý gerektiðini hatýrlatýnca suratý düþtü.

“Osman Bey cebiniz var mý?”

Erkek milletinin genel de takoz olduðu tarih de ki birçok olayda da ispat edilmiþtir.

Nuray’ýn karþýsýnda teyakkuz durumunda olsa da, çevresinin çok dar oluþu, teknolojik geliþmeleri ve televizyon reklamlarýný pek takip etmediðinden daha doðrusu kýzýn anlatmak istediðini zamanýnda sakatlýðý nedeniyle önem vermediðinden takoz olup anlayamadý.

“Tek elimle devamlý baston taþýma zaruriyetinden ben de iþ tutan tüm körler gibi bol cepli giysiler alýrým Nuray Haným.”

Gülerken muhakkak eliyle aðzýný kapamýþ olmalýydý çünkü duyduðu ses aleni deðildi

“Osman Bey, ben cep telefonunuzu kast etmiþtim.”   

Önce þaþýrdý ardýndan morardý ve iþi latifeye dökmeye niyetlenip “esprim güzel mi” diyebildi.

Üç beþ senedir ortalýða çýkan bu cep telefonlarý yüzünden madara olmuþtu.  

Kýz yutmamýþ olmalýydý ki bir süre yanýtlamayýp bekledi fakat sonunda “cebiniz yok sanýrým” sözleriyle, baþtan yaptýðý enayiliði ört bas etti.

“Þimdiye kadar hiç ihtiyaç duymadým ama anlaþýlýyor ki bundan böyle cep telefonum da olacak.”

“Tamam o halde size ben cebimi vereyim, telefon alýnca kaydedersiniz. Ne olur ne olmaz, siz de bana adresinizi verin ki birbirimizi kaybetmeyelim.”

Semt meyhanesine gitmeye niyetlense de, bir durak önce inerek ara sokaklardan geçip, yolda tedarik ettiði raký þiþesinin baþýndaydý. 

 Nuray numarasýný adamýn verdiði kartýn arkasýna yazmýþ ve birlikte duraða gitmiþlerdi.

Ýþte filmin tamamý buydu ve sadece iyi niyetin uç örneklerinden biriydi.

Telefon alýp aradýðýnda nezaketen söylenen birkaç kelimenin ardýndan þutlanmaktansa, boþuna masraf etmemeye karar verdi ve kýzýn telefonunu Ýbrahim’in kasetinin bulunduðu kabýn içine almamak üzere koydu.

Akdeniz akþamlarý bodrum katý akþamlarýna dönüþene kadar þiþenin yarýsýný içti.

Yatmaya hazýrlandýðý sýra aklýna tekrar sýrasýyla Nuraylar gelince, yataðýnýn içinden karþýsýndaki yüklüðe boþ gözlerle baktý baktý ve biraz da içkinin tesiriyle göz kapaklarý aðýr aðýr kapandý.

Çeþitli boyutlarda üç torna, iki tesviye ve tezgahlý matkaplarýn yaný sýra bir de yeni gelen bilgisayarlý matkabýn bulunduðu atölyenin tam ortasýnda, nereden geldiðini bilmediði dev gibi cer diþlisinin kama yataðýna son rütuþlarý yapýyordu.

Dizlerinin üzerinden doðrulup dikildiði an, gururla eserine baktý, artýk görev yapacaðý yere gidebilirdi.

Sýradaki iþine baþlamak üzere dev tornaya yürüdüðü sýra, makinenin arkasýndan çay bahçesinin güzeli Nuray çýkýp hadi Osman gel de sahilde biraz yürüyelim dediðinde iþ güç aklýndan çýkýp gitti ve el ele tutuþup, doðmakta olan güneþin rehberliðinde çarþaf gibi deniz kenarýnda yürümeye baþladýlar ama þimdi elini tuttuðu kýz Mecidiyeköy’deki Nuray’dý.

Yürüyorlardý sakince tek kelime konuþmadan ama ara da birbirlerinin gözlerinin derinliklerine bakarak.

Yürüyorlardý yapýþmýþ ellerinden tüm vücutlarýna yayýlan elektrik ile.

Kulaklarýnda mýrýltýlar halinde sirenlerden mi (yarýsý balýk deniz kýzý)  minik dalgalardan mý geldiði belli olmayan hafifçe müziði andýran bir ses.  

Yürüyorlardý, uçsuz bucaksýz sahilde yarýnlarýna.

“Sana o cer diþlisine kim kama yataðý aç dedi ulan?”

Üzerinde zabýta kýyafetiyle, avuçlarý vurmaya hazýr astsubay dikilmiþti karþýlarýna.

Hemen Nuray’ý arkasýna geçirip baðýrdý “Ne diyorsun lan sen, o kama yataðý olmasa diþli takýldýðý yerden fýrlar.” “

“Askersin, gel bakayým buraya ve esas duruþunu göster.

Tekrar baðýrdý “Neden esas duruþ gösterecekmiþim, ben tezkeremi aldým ve sen okuldan mezun olup, kolunda iki pýr pýr ile geldiðinde ben on altý aylýk askerdim ve senden de kýdemliydim. Þunu da sorayým askere o þekilde vurmayý okulda öðretmenler mi öðretiyor yoksa teneffüslerde siz kendi aranýzda mý antrenman yapýyorsunuz?”

“Gel dedim buraya asker, esas duruþunu göster.”

“Neden esas duruþumu gösterecekmiþim, yasalarda olmasa bile disiplin adý ile kamufle ettiðiniz, olmayan yasa ve binlerce yýllýk askeri törelerden faydalanýp, istediðin gibi vurasýn diye mi?”  

“Çünkü seni kör edecek ve yanýndaki kýzý ben alacaðým, hadi gel buraya yoksa yakarým askerliðini.”

“Sen treni kaçýrdýn aslaným, ben çoktan tezkeremi aldým, hadi git iþine.”  

Bir anda kulaklarýnda patlayan tokatlarýn acýsýný hissederek baðýrdý “Ýþte þimdi yanlýþ yaptýn zabýta efendi, bak ben deniz kýyýsýnda ve Nuray'ýmýn yanýnda kör deðilim” derken de adamýn üzerine atladý.

Daldýlar var güçleriyle birbirlerine, kapýþtýlar ölümüne.

Nuraylarýn çýðlýklarý arasýnda vurdukça vurdu. Göðsüne gelen darbeleri, avuç içi tokatlarýn tamamýný karþýladý. Yumruklarýnýn yaný sýra, uzaklardan gelen askersin esas duruþunu göster laflarýna itibar etmeden, tekme, diz, kafa elinden ne geldiyse ardýna koymadý. 

Zabýta elbiseli astsubay, astsubay elbiseli zabýta tamamen kumlara karýþana dek vurdu vurdu.

Kumlarýn üzerinde bir damla kan göremese de hýncýný almanýn ferahlýðýnda, sevdiði kýza döndü ama ortalar da kimseler yoktu, babasý çaðýrmýþtý herhalde.

Sabah kalktýðýnda öylesine rahat öylesine huzurlu ve bir gün öncesinin sinir bozukluðundan eser kalmamýþtý. 

 Ýki hafta geçmiþ, istemese de ayaklarý devamlý ayný parka götürüp durmuþtu.

Kendinden büyük adaþý, tavuk kýçý tövbe tutma Osman Abi her akþam birahaneye iki bira içmek için girer ve kapýda fazla içmeyeceðine dair yemin billah ederdi ama asgari beþ bira içmeden çýkmazdý.

Bu huyundan ötürü büyükler sadece tövbe tutmaz kýsaltmasýný yapsa da semtin tüm delikanlýlarý tavuk kýçý tövbe tutmaz lakabýný eksiksiz söylerlerdi.

Þimdi Vezneciler'de dahi mal satsa, saati geldi mi ya vasýtayla ya da çalýþtýðý noktadan yürüyerek parkýn yolunu tutuyor ama banka oturana dek ayný yeminleri bir daha gelmeyeceðim, burada iþim ne diye tekrarlayýp duruyordu.

Karar verdiði gibi telefon da almamýþ, mevzuyu Oðuz ile Kartal’a da açmamýþtý hatta zabýta olayýný da bilmiyorlardý, þimdiye dek baþýndan geçenleri hiç anlatmamýþtý ki.  

Þansýnýn yaver gidip malýný erken bitirdiði günlerden birinde parka gitmektense Oðuz’un dükkanýnýn yolunu tuttu, bu Nuray’ý tanýdýðý andan beri ilkti.

Kapýdan girer girmez kötü nazarlar fýrlatan Oðuz, müþterinin ayrýlmasýyla birlikte, açtý aðzýný, yumdu gözünü.

 Aðzýna geleni esirgemeden tamamýný söyleyip bitirdiðinde “Akþam Kartal uðramadý mý” diye sorunca, gidiþatýn normalleþmeye baþladýðýný anlayýp, olumsuz iþareti yaptý.

Oðuz kýsa süren sessizliðin ardýndan telefon açýp, Kartal ile akýl erdiremediði bir þeyler konuþup kapadý ve “Yarýn hep birlikte ava gidiyoruz” derken gözlerini görmese de sinsi sinsi baktýðýný fark ederek sýrýttý.

“Ne avýymýþ o, balýða mý çýkýyoruz?”

“Hayýr Edremit taraflarýnda bir köye gidip, ördek veya çeþitli kuþlardan avlayacaðýz.”

Oðuz’u tanýmasa, söylediklerinin karþýlýðý tam manasýyla tabi ki sen olurdu ama þaþkýnlýðýný atlatýr atlatmaz “Dalga mý geçiyorsun ulan, benden avcý olursa at nalýndan da gramofon iðnesi olur” karþýlýðýný verdi. 

“Salaklaþma, senin eline tüfek verecek deðiliz. Sadece sýrtýnda dað çantasý taþýyacaksýn. Benim süper pozeyi alacak ve üçümüzün de sýrt çantalarýný yiyecek içecek doldurup, kafamýza göre eðleneceðiz, hikayenin tamamý bu.”

“Hadi oradan be, ben asfaltta adam gibi yürüyemiyorum, sen beni daðda taþta yürüteceksin; hangi sivri akýllýnýn fikri bu?”

“Týrsma ulan, yumuþak topraklý orman içinde yürüyeceðiz, sen bizi düþüncesiz hödük mü sandýn.”

“Oðlum deli misiniz, divane misiniz iþiniz gücünüz var. Çýkmaya çalýþtýðýnýz av partisi asgari iki gün ister; dükkaný kime emanet edeceksin üstelik Kartal iþ sahibi deðil iþçi.”

“Kartal senelik izine çýkýyor, bana gelince parayý tomar yapýp, münasip yerime sokacak deðilim; sen de ben de insanýz be. Hadi þimdi defol git ve hazýrlýðýný yap, gece ikide sizi gelip alacaðým.” 

Sanki görüyormuþ gibi elindeki kýþlýk botlarýna gözlerini dikmiþ, bu tezgahýn sadece kendisi için tasarlandýðýný düþünüyordu. Seçim yanlýþ olsa da tatil tatildi ve dað havasý iyi gelecekti. Botlarý yere býrakýp, kalýn pantolonlarýndan birini çýkartýp divanýna attý; yola çýkmak için hazýrdý.

Akþam yemeði için dolapta olanlardan yedi ve televizyonu açýp beklemeye baþladý.

Sonuna kadar haklýydý. Nuray adresini almasýna almýþtý ama günlerdir kapý duvar olduðuna göre ayrýldýklarý andan itibaren gözden uzak olan gönülden de uzak olur gerçeði þimdi tam karþýsýnda duruyordu.

Oðuz’a dahi gelmediyse, þansý yaver gidip bu tafrayý atlatabilmesi için gayet güzel bahane bulmuþtu.

Þimdi dað baþýnda yer, içer Nuray ve parký unutur, asgari kafasýnýn gönül köþesinden silebilirdi.

Kapýnýn vurulmasýyla gir derken de düþündükleri aklýndan uçtu gitti.

“Abi merhaba, bak sana ne getirdim!”

Gelen Kartal’dý ve getirdiði þey muhakkak av ile ilgili olmalýydý.

“Çifte kýrma mý getirdin Kartal.”

“Hayýr abi, hele ayaða kalk da þunu bir eline al.”

Tutuþturulan þey iki metreye yakýn plastik su borusuydu.

“Abi düþündük taþýndýk, senin ormanda rahat yürüyebilmen için kýrma baston yerine bu asayla daha rahat edersin umudunda birleþtik. Tabi Hz Musa’nýn asasýna benzemese de idare edeceksin.”

Gülse miydi aðlasa mýydý, henüz karar veremeden Kartal “Dibini alçý ile doldurdum, çomak falan girip tökezletmesin” dediði sýra çýkan seslerden yanýnda poþet de getirdiðini anladý.

“Kartal ben yanýma bir þey almadým, senin poþette ne var?”

“Altý tane bira var abi. Sýrt çantalarýmýzý merdiven giriþine býraktým.”

Gecenin karanlýðýnda Oðuz’un arabasý camýn önüne gelene kadar içip sohbet ettiler. Merdivenlerden gelen ayak seslerine aldýrmadan da son yudumlarýný yuvarladýlar.

Kapýyý vurmadan dalan Oðuz “Hazýr mýsýnýz” dediðinde damdan düþercesine, eskilerin tabiriyle delik dondan çýkarcasýna ortaya atýldý “Beyler ben tek þartla bu geziye katýlýrým.”

 Rutubetli oda anýnda buz kesiverdi.

Oðuz: “Bu saatte zýrvalamaya kalkma, ne þartý þurtuymuþ o?”

Dükkandan ayrýldýðýndan beri kafasýný alt üst eden soruyu hemen bindirdi.

“Yapýlacak masrafýn üçte biri bana ait, yoksa gelmiyorum. Oðuz sen beni daha iyi tanýr ve bu konularda zýrvalamadýðýmý da çok iyi bilirsin.”

Arkadaþýnýn küfürleri, Haliç köprüsünü geçene kadar devam etti ama üçte birde anlaþmýþlardý.

Saatler süren yolculuðun bitiminde geldikleri köy evinin sahibi anladýðý kadarýyla hem Oðuz’un çok eski arkadaþý hem de güler yüzlü biriydi.

“Her zamanki güzergah mý Oðuz Bey?”

“Evet ayný yolu takip edeceðiz Hasan kardeþ. Sen gerekenleri çardaða getirirsin, bir zahmet.”

“Arkadaþýnýz yol boyunca zorlanmayacak mý, isterseniz burada kalsýn, ben traktörle akþama getiririm.”

“Beceremezse geberir gider, hemen oracýkta bir yerlere gömeriz, koskoca ormanda kim bulacak leþini.” 

“Oðuz Bey, dere kenarýndan götürürseniz uðraþmazsýnýz, orada kýþýn azgýn sularýn açtýðý hazýr çukurlar var, sizi uðraþtýrmaz hemen gömer kurtulursunuz.”

Bu kadar eþek þakasýný kaldýramazdý ve “Miras olarak þeyimi de sana býrakýrým Hasan Bey” deyiverdi. 

Adamýn içten sarýlýþý, uzun zamandýr özlediði duygulardan birini hatýrlattý.

Ailesinden görmediði, Oðuz ile nasýrlaþan arkadaþlýðýndan unuttuklarý, Nuray’ýn göz yaþlarýný silerken tekrar ortaya çýkan, anlatmasý zor duygular.

Oðuz: “Osman gerçekten traktörle gelmek ister misin?”

Yol boyunca hayal edip kurguladýklarýný traktör römorkunda asla yaþayamazdý ve bunu Oðuz çok iyi bilmesine raðmen ortaya zarf atmaktan çekinmemiþti.

“Ne diyorsun ulan sen, römorrk yerine beni þehirler arasý otobüse bindir daha iyi.”

Oðuz: “Alýnma, bir an seni düþündüm.”

“Sekiz senedir halimi görüyorsun, düþünecek konularýný hala bitiremedin mi?”

Oðuz’un vakit kaybetmeden sarýlýþýný zaten bekliyordu ve tepki olarak, erkeklerin kulaðýna hoþ gelen küfürlerden birini fýsýldayýp konuyu kapadý.

Sýrtýnda çanta, sað elinde su borusundan asasý ve sol eliyle yakaladýðý Kartal’ýn kolu.

Önde elde tüfek sýrtta çanta, kel kafasýna þapka giymeyi unuttuðu için devamlý kendi kendine söylenen Oðuz.

Her þeyden güzeli Kartal’ýn çevreyi býkmadan, usanmadan anlatmasý.

“Abi zeytinliklerin içinden geçmekteyiz. Henüz ormana beþ yüz metre kadar var. Fark ettiðin gibi toprak bozuk ama hem elinde asa var hem de dengeni bozacak boyutlarda deðil.”

Kartal’ýn gördüðü her þeyi anlatmasý arada Oðuz’un lafa karýþýp eksiklikleri tamamlamasý ve doðanýn kendine has sesleri akýl erdiremediði bir huzura kavuþmasýna neden oldu.

 Nuray siyah þalvarý, beyaz gömleði ve kýsa cepkeni ile þimdi sað koluna girmiþ sol elinde yüzüne bakmaya cesaret edemediði küçük bir elin sahibi ile yürüyordu.

Býrakmýþlardý çayhaneyi, uzaklaþmýþlardý deniz kenarýndan. Yýllar geçmiþ uzamýþtý dalgalý saçlarý beline inene kadar.

Bir kýzlarý olmuþtu, yüzüne bakamadýðý.

“Oðuz abi tavþana da rastlar mýyýz?”

“Ayý bile çýkabilir, neden yanýmýza silah ve yem niyetine bu herifi aldýk.”

Kolunda Nuray, elinden tuttuðu kýzý, umurunda mýydý ayý.

Sarýlýrlardý birbirlerine, ayý böylesine kutsal sevgiyle karþýlaþýnca çeker giderdi.

Avucuyla su içirirdi pýnarlardan sevdiklerine. Yýkardý  minik bebeðinin çamurlanmýþ ayaklarýný þefkatle.

Toplardý aðaçlardan dað meyvelerini. Kurardý topraða serdiði gömleðinin üzerine sofrayý, doyururdu ailesini.

Bulup buluþturduðu iple dallara salýncak kurar, sallardý kýzýný göklere.

Topraðýn üzerine serdiði kilimde uzanan sevgilisine, ortasý papatya çevresi gelinciklerden demet yapýp sunar, yabani Akdeniz orkideleri yaratýrdý vermek için.

Dizinde anneyi, göðsünde kýzýný uyuturdu, ahlat aðaçlarýnýn gölgesinde.

Karacalar, ceylanlar gelip geçerdi yanlarýndan.

Birlikte dinlerlerdi cýr cýr böceklerini, yýldýzlarla bezenmiþ gök kubbenin altýnda.

Kýz uyuduktan hemen sonra seviþirlerdi böðürtlenlerin dibinde.

“Oðuz Abi, sen bizi ormana götüreceðim dedin ama Osman Abi daldý sanýrým midye çýkartýyor.”

“Býrak çýkartsýn, oksijeni bol bulunca mayýþtý salak.”

“Osman Abi ormana geldik ormana, abi yoksa rahatsýzlandýn mý?” 

Durup Kartal’ýn yüzüne hayretler içinde baktýðý sýra aklý baþýna geldi ve “Gerçekten de dalmýþým, ormana mý girdik” sözleriyle yüzüne dikkatle bakan arkadaþlarýnýn þüphelerini boþa çýkartmaya çalýþtý.

Oðuz: “Ormana geldik ormana, denize deðil, dalýp gideceðine yanýndaki adama kulak ver. Kartal yarým saattir gýrtlaðýný parçalýyor be.”

Özür dilemesi gerekiyordu öyle de yaptý ve biraz susadýðýný söyleyerek konu deðiþtirdi.

Oðuz: “Suyu boþver, Kartal termosu çýkart da þöyle keyifle birer çay içelim.”

Tamamen gevþemiþ olmalýydý ki “Bira yok mu lan” diye cývýttý ama Oðuz’un tepkisi epeyi sertti;

“Osman saatten haberin var mý, yoksa kafa mý bulmaya çalýþýyorsun?”

Tadýný kaçýrdýðýný bildiðinden iþi biraz gülümsemeyle kapattý.

Çaylar içilip tekrar yola çýkýldýðý sýra Kartal birden durup gördüðünü tasvire baþladý:

Abi sana sincabý tarif edeceðim, namussuz elleri arasýna yiyeceðini almýþ kemirip duruyor ama iþin tuhafý gözlerini bizden ayýrmadan nispet eder gibi yiyor.”

Görememenin acýsýný tarif edemese de anlatýlanlarla haz duyabilir hatta ortak dahi olabilirdi nitekim “Beni tam karþýsýna götür” sözleriyle mecraya daldý.

Biraz adýmladý ve saða sola gitti ve “Abi þimdi tam karþýmýzda dümbük.”

“Merhaba ulan namussuz, sana nanik yapayým mý?”

Sessizliðin ortasýnda sincap ile göz gözeydiler.  Emin olduðu o minicik varlýðýn þimdi kendisini dikkatle süzmesiydi.. Kaçýrmak istemiyordu hele gitmesini asla. Netice de insan oðluydu, kandýrmaya karar verip “Oðuz, yanýmýza fýndýk fýstýk aldýk mý?”

Oðuz’un “Vaziyetini bozma, seninki huylu birine benziyor, þimdi getiriyorum” sözleri nanik yapmasýna engel oldu.

Sonuçta yere baðdaþ kurmuþ avucundaki fýndýklarý sincaba vermeye uðraþýp duruyor ama nafile, namussuz dik dik bakmasýna raðmen ileri doðru tek adým atmaya kalkýþmýyordu.

Umutlarý tükenmek üzere, fýndýklarý koymak için kaðýt parçasý isteyecekken, parmaklarýnýn üzerinde küçücük aðýrlýðý hissettiðinde mermer oldu.

Bulunduðu daldan inmiþ, avucunun içindeki fýndýklarý teker teker yemeye baþlamýþtý.

Öylesine ki, arkadaþlarý duymasa da kýrt kýrt diþ seslerini duymasý, tüm hayatý boyunca hissetmeridi bir duygunun benliðini sarmasýna neden oldu.

Arkadaþ oluvermiþlerdi o küçücük varlýkla, sadece güvene dayanan.

Belki de Yüce Yaratan'ýn bir çeþit kendine uyguladýðý, insani deðerlerini test ettiði sýnavdý.  

Þimdi avucunun içinde tamamen oturmuþ, koca kuyruðunu sallaya sallaya iþine bakýyordu.

Oðuz ve Kartal geriden ve en küçük tepki vermeden olanlarý bilhassa olacaklarý pür dikkat izliyorlardý.

Avucunu aniden kapatsa, sincap kendisinindi ama yapmadý yapamadý ve ormanda edindiði dostu, fýndýklarý bitirince teþekkür etmeden gitti.

Þimdi tekrar yola çýkmanýn zul olduðunu arkadaþlarýna anlatmalýydý ama söyleyebileceklerine henüz kendi de inanmýyordu ki. 

Gene de oturduðu yerden kalkasý gelmiyor, çekip gitmeyi kazanýlmýþ mevziyi çarpýþmadan geri vermeyle eþ tutuyordu.

Güvenmiþti sincapçýk kendisine, býrakývermiþti minicik hayatýný avuçlarýnýn arasýna.

 “Kartal hadi çantaný yüklen, yola çýkma vakti.”

Öyle ya bu duygusal sahneyi birinin perde çekip kapamasý gerekiyordu ve Oðuz perde ipinin kendisinde olduðunun bilincindeydi.

“Osman Abi asaný al da yola çýkalým.”

Asa yardýmýyla ayaða kalkýp yüzünü Kartala döndü ve ”Farkýnda mýsýn o küçücük hayvan bile kötülük yapamayacaðýmý anladý ve çekinmeden avucumun içine girdi.”

“Abi o dediðinin iki manasý var. Eðer körlüðünü ima ediyorsan, bence yanlýþ düþünüyorsun.”

Oðuz: “Bence sende bir þeyler olduðunu anladý ama daha önemlisi kötülük yapmayacaðýna kanaat getirdiði için ve biraz da insanlara alýþýk olmasýndan ötürü aþaðýya indi.”

Ýkisinin de sesi buðuluydu ve arkadaþlarý ziyadesiyle etkilendikleri olay karþýsýnda akýllarý sýra fark ettirmemeye çalýþsalar da, kulaklarýyla görebildiðini unutuvermiþlerdi.

Ormanýn cývýltýsý kýsa zamanda neþelerini tekrar yerine getirdi.

Oðuz’un dediðine göre yürüdükleri patika umumiyetle avcýlara aitti ve genel av sahasýna çýkardý.

Az önceki olayýn etkisiyle de önde giden arkadaþýna seslendi: “Oðuz av sevdasýndan vazgeç, bugün can yakmayalým.”

“Þöyle yumuþacýk tavþan eti yemem mi diyorsun?”

“Boþver, bugün hatýrým için can yakma.”  

“Olur boþ bira kutularýna ateþ ederiz. Sen de ateþ edecek misin lan?”

“Ben sincaptan sonra boþ bira kutusuna bile ateþ edemem.”

Arkadaþý cevaplamadý, artýk adýmlarýný atarlarken kendisinden baþkasýnýn duymadýðý ayak seslerinden baþka ses de çýkartmýyorlardý.

Acaba beni yanlarýna almakla hata mý yaptýlar sorusunu kafasýnýn içinde gezdirirken önde yürüyen Oðuz’un durduðunu fark edip bekledi.

Oðuz: “Osman þimdi kayalýk týrmanacaðýz ve sen tüm dikkatini benim ve Kartal’ýn söyleyeceklerine ver ve uygula.”

Hissettiði kadarýyla arkadaþýnýn önünde büyük bir karaltý vardý, apartman misali, sadece okey kýllý beybi diyerek týrmanýþa hazýrlandý. 

Ýki adamýn ortasýnda her adýmda ayrý ayrý söylenip dururken, Oðuz’un kahkahalarý ortalýðý kasýp kavuruyordu.  Çýktýklarý gerçekten de kayalýk ve biraz da tehlike doluydu ama yaratan günün birinde geleceðini hesaplamýþtý ki, merdiven þeklinde yaratmýþtý.

Oðuz tamamen suratýnýn aldýðý þekle bakarak “Ulan seni tehlikeye atacaðýmý mý sandýn deyyus.”

Bu eþek þakasý karþýsýnda gülmesi gerekiyordu; güldü.

Harika kuþ seslerinin kulaklara konser verdiði noktada durduklarýnda, yorulduðunu hissetmiþti ama diðerleri kendinden beterdi. Ve fýrsatý kaçýrmamaya karar verip “Ne oldu kýçýmýn avcýlarý, benim gibi iþportacý kadar dayanamadýnýz” taþýný gediðe oturttu.

Oðuz: “Kartal biraz kenara çekil, þu dümbüðün kafasýna sýkayým.”

“Abi senin ardiyede pastel boya kalemleri var. Hele hepsini satsýn, baþka bahaneyle getirir öyle vururuz, parasý da bize kalýr.” 

“Fena fikir deðil, o halde besleyelim iti. Osman çök þuraya da bir þeyler ziftlenelim.”

Oturmadan önce etrafý dinledi, kýçýný yere koyarken de “Yahu insan pýnar baþý gibi yer seçer” diye homurdanýnca Oðuz “Pýnarýmýz Kartal’ýn sýrt çantasýnda” cevabýný aldý. 

Yarým ekmek içi köftesini yiyip, bu herif iþi biliyor daha yoldayken köfteleri Hasan denen adama piþirtirmiþ düþüncelerini aklýndan geçirdiði sýra Kartal ilk bira kutusunu bacaklarýnýn arasýna býraktý.

Kutu buz gibiydi ve Kartal demek baþýndan beri sýrtýnda büyük termos da taþýyordu.

Böcek cývýltýlarý ile kuþ sesleri arasýnda sus pus olmuþ tek kelime etmeden, yukarýdan güneþin sýcaðý aþaðýda ormanýn boðucu nemi ve içtikleri biranýn aðýzlarýnda oluþturup bir türlü geçmeyen malt tadýyla miskinlik ötesi yýlgýnlýkla girdikleri patikayý adýmlarlarken isyanlarý oynamaya karar verdi.

“Þimdi Kilyos sahillerinde olmak vardý. Yakacaktýk mangalý, atacaktýk sucuklarý üzerine.  Rakýmýzý zýkkýmlanýrken, Kartal sen bana kuþlarý börtü böceði tarif edeceðine anlatacaktýn sütun gibi bacaklarý, anlatacaktýn deðirmen taþý gibi þanzýmanlarý, hangi yavrunun kaç numara ampullük taktýðýný söyleyecektin; öf ulan öf.”

Oðuz: “Kartal senin pezevengin mi ulan.”

Kartal: “Yok abi ancak giriþim safhasýnda olduðuna göre olsa olsa menajerlik sýfatýný alýrým.”

Oðuz: “Arkadaþým sen bunu bilmezsin. Her iþin ya baþýnda ya da ortasýndayken maruzat çýkarýr veya ortadan kaybolur. Askere gitmeden çok önce baþýma öyle bir bela açtý ki sorma!”

Yediði haltlardan hangisi olduðunu unuttuðu için  homurdandý “Ne zaman seni yalnýz býraktým, hangi iþinde ortadan kayboldum ulan.”

Oðuz: “Kartal dinle, semtin gerçekten güzel kýzlarýndan birini araklamýþým. Allem edip kalem edip kýzý semtin ayak kokulu kýþlýk sinemasýna da götürmeye razý etmiþim. Kýzda bir anne var, düþman baþýna, koy cepheye düþman üç gün sonra teslim olur. Kýzý kimsenin çýkmadýðý sinemanýn balkonunda ayýklamayý tasarlamýþým. Bu þerefsizi de balkon giriþine erketeye býraktým. Kýz ile tam kendimizden geçmiþ iþ üzerindeyken anasý bizi bastý, rezaleti hele bir düþün. Þimdi soracaksýn Osman nerede, hiç sorma beyzademiz kýzýn anasýný görür görmez, araziye uymuþ. Sana soruyorum, bu herif ile akýllý biri yola çýkar mý?”