Sokaðýn En Kuytu Köþesi

   Sokaðýn en kuytu köþesinde, gölgelerin arasýnda saklanmýþtým yýl 1970’ler öyle sokakta yan yana sevgili gibi dolaþmak yoktu, hatta karþýlýklý aþkla bakýþmak hiç yoktu, sadece kalbimizde saklar kimselerle paylaþamazdýk. Gecenin sessizliði, kalbimin atýþlarýný daha da belirgin hale getiriyordu. Her adýmda, her nefeste, onu bekliyordum. Ay ýþýðý, dar sokaklarýn taþlarýna vuruyorken, etrafý hafifçe aydýnlatýyordu. Birkaç adým ötede, eski bir sokak lambasý titrek bir ýþýkla yanýp sönüyordu. Bu lambanýn altýnda, onu görmeyi hayal ediyordum, herkes uyurken sessizce kapýyý örtmeden çýkmasýný... Zaman yavaþça akarken, her geçen saniye seni ona artan özlemimle doluyordu. Rüzgârýn hafif esintisi, saçlarýmý okþarken, içimdeki heyecaný daha da artýrýyordu.

   Sonunda, beklediðim an geldi iþte. Uzaktan gelen ayak sesleri, kalbimin hýzla çarpmasýna neden oldu. Gözlerimi kýsarak, karanlýkta beliren figürü seçmeye çalýþtým. Ve iþte oradaydý, tüm zarafetinle, sokaðýn baþýnda duruyordu. Bana doðru birkaç adým attý, ama hala gölgelerin içinde saklanýyordum. Onu izlerken, içimdeki sevgi ve özlem dalga dalga büyüyordu. Sonunda, cesaretimi toplayarak, gölgelerden çýktým ve ona doðru yürüdüm. Göz göze geldiðimizde, zaman durdu iþte. Sokaðýn sessizliði, kalplerimizin atýþlarýyla doldu hemen uzak bir köþeye çekildik. Ýþte o an, tüm bekleyiþin, tüm özlemin, tüm sevginin karþýlýðýný bulduðunu hissettim.

   Ona doðru yürürken, kalbim yerinden çýkacakmýþ gibi atýyordu. Her adýmda, onu daha net görebiliyordum. Gözlerindeki parýltý, gecenin karanlýðýný aydýnlatýyordu. Yanýna vardýðýmda, bir an duraksadým. Gözlerimiz buluþtuðunda, tüm dünya sessizliðe büründü. Sadece o ve ben vardýk, bu eski sokakta, zamanýn ötesinde bir yerdeydik sanki.

-Beklettim mi seni? diye sordu, hafif bir gülümsemeyle. Sesin, içimi ýsýttý.

-Hayýr, seni beklemek güzeldi. Seni görmek için her saniye deðer inan bana

Elini uzattý ve ben de tereddütsüz elini tuttum. Parmaklarýmýz birbirine kenetlendiðinde, içimdeki tüm endiþeler o an kayboldu. Sanki yýllardýr bu aný bekliyormuþum gibi hissettim.

  Birlikte yürümeye baþladýk, sokak lambalarýnýn altýnda, ay ýþýðýnýn rehberliðinde. Her adýmda, geçmiþin yüklerinden biraz daha arýnýyor, geleceðe doðru umutla ilerliyorduk. Sokaðýn sonunda, küçük bir park vardý. Banklardan birine oturduk ve geceyi izlemeye baþladýk. Yýldýzlar, gökyüzünde dans ederken, biz de kendi aþkýmýzý yaþayarak yazýyorduk.

-Bu aný hiç unutmayacaðým, dedi, baþýný omzuma yaslayarak.

-Ben de, bahar yüzlüm, bahar kokulum bu an, sonsuza dek bizim olacak inþallah.

Mehmet Aluç