Kolye
Hava o kadar soğumuştu ki, ellerimi hissedemeyişimden anlamıştım,
fark etmemiştim saatler boyu zamanın nasıl geçtiğini. Ayağa kalktım, ayaklarım
bana itaat etmiyordu ayaklarım nereye gitmek istiyorsa oraya doğru istemsizce
gidiyordum. Kumsala girdim, sonra sahilde yürüdüm. Gözyaşlarım birer birer sahilde
ki kumların üstüne düşüyorlardı. Tekrar ileriye gittim. İleriye, daha da
ileriye doğru yürümeye başladım. Ben kim miyim? Ben Elif, küçük bir sahil
kasabasında doğup büyüdüm. Çocukluğum, deniz kenarında oynayarak ve ailemle
birlikte balık tutarak geçti. Babam, yakışıklı kasabanın en iyi balıkçılarından
biriydi, bana da deniz sevgisini aşılayandı. Annem ise güzeller güzeli bir
hanımefendi idi, benim güzelliğimde ona çekmiş babamın yakışıklığını da katın
içine, güzel annem kasabanın tek öğretmeniydi benim eğitimime çok büyük önem
verirdi.
Ben güzel ama zavallı tek başına annesiz hayatın zorluklarını
sadece babasına yükleyerek yaşamak zorunda kalan ben, genç yaşta güzeller
güzeli biricik annemi bir hastalık sonucu kaybettik, babamla birlikte yıkıldık
kaldık, kalkmamız yıllar sürdü yeniden onsuz yürümek için. Bu kayıp, benim ve
babamın hayatında derin bir izler acılar bıraktı. Babamla birlikte yaşamaya
devam ettim, ancak annemin yokluğu her zaman hissettik babamla, karşılıklı
gözyaşı ve hıçkırıklar içinde birbirimize sarılırken… Annemin ölümünden sonra, babam
da içine kapanmış ve denize olan ilgisini kaybetmişti. Bu durum, beni daha da
yalnız hissetmeme ve büyümeme sebep oldu.
Lise yıllarında, hayatıma yeni bir ışık girdi. Deniz. Deniz, benim
en yakın arkadaşım ve ilk aşkım oldu. Birlikte geçirdiğim zamanlar, hayatımdaki
en mutlu anılardı. Ancak, Deniz’in ailesi başka bir şehre taşınmak zorunda
kaldı ve bu ayrılık, benim için büyük kayıp oldu.
Üniversite yıllarında, büyük bir şehirde eğitim aldım ve
burada yeni arkadaşlıklar kurdum. Ancak, geçmişte yaşadığım kayıplar ve
yalnızlık hissi, benim peşimi bırakmadı. Üniversiteden mezun olduktan sonra, kasabasına
geri döndüm ve burada annem gibi öğretmenlik yaptım. Ancak, içimdeki boşluk ve
huzursuzluk hissi, beni sürekli rahatsız ediyordu.
Bir gün, babamın eski eşyalarını karıştırırken, annemin ona
hediye ettiği kolyeyi buldum. O yıllarda babasızda kalmıştım… Sevinçten deliye
döndüm, ondan kalan tek hatıraydı bu. Bu kolye, annemin ona olan sevgisini ve
bağlılığını simgeliyordu. Kolyeyi boynuma taktım ve o günden sonra hiç
çıkarmadım. Kolyeyi her eline aldığında, annemin sıcaklığını ve babamın ona
olan sevgisini hissediyordum. Kolyeyi boynuma taktığım her an, annemin
sıcaklığını ve babamın ona olan sevgisini hissediyordum. Her sabah uyandığımda,
kolyenin hafif ağırlığı bana onların varlığını hatırlatıyordu. Bu, bana güç ve
huzur veriyordu.
Bir gün, kolyeyi elime aldım ve parmaklarımın arasında
gezdirdim. Gözlerim doldu, çünkü bu küçük mücevher parçası, onların bana
bıraktığı en değerli mirastı. Annemin gülüşünü, babamın koruyucu kollarını
hatırladım. Onların sevgisi, bu kolyenin alındığı o gün ki sevgi dolu gülüşleri
koynumda onları bana hatırlatırken yaşıyordum. Her dokunuşumda, annemin yumuşak
sesi kulaklarımda yankılanıyordu. Babamın güçlü elleriyle beni nasıl sardığını
hatırlıyordum. Bu kolye, sadece bir mücevher değildi; onların sevgisinin ve
bağlılığının somut bir ifadesiydi. Bir gün, kolyeyi elime aldım ve gözlerim
doldu. Annemin bana anlattığı masalları, babamın beni omzuna alıp gezdirdiği
günleri hatırladım. Kolyeyi sıkıca kavradım ve gözlerimi kapattım. O an,
onların yanımda olduğunu hissettim. Kalbimde bir sıcaklık yayıldı ve
gözyaşlarım yanaklarımdan süzüldü.
Bu kolye, bana sadece onların sevgisini değil, aynı zamanda
hayatın ne kadar değerli olduğunu da hatırlatıyordu. Her zorlu anımda, kolyeye
dokunarak güç buluyordum. Annemin ve babamın bana bıraktığı bu miras, hayatımın
en değerli hazinesi bu olmuştu. Zihnimin ta derinliklerinde gülüşleri
kahkahaları ve bana kızım diyerek seslenişleri kulaklarımda yankılanıyordu. Hissettiğim
bu sevinci anlatmak çok zordu anlatmak yerine en iyisi yaşamaktı. Onların aşkla
birbirine sarılmaları beni de sarmıştı, dünyamı gülüşleriyle doldurmaya devam
ettiler, bende onları hatırladıkça gülümsemeye devam ettim.
Mehmet Aluç
Not: Elzem kardeşimin'' Elveda '' Başlıklı yazısına okuduktan sonra yazılmıştır.
Not:GÖRSEL ALINTIDIR.