Ýçimdeki Garip Huzursuzluk

Ýsterdim ki her bir duygu, usta bir bestekârýn âþýk bir þairin yazdýðý bir þiiri besteleyerek, gönlüne pamuk gibi dokunduðu sevgiyi içine yayarak, narin bir dokunuþuyla dokunmuþ olduðunu, þarkýyý aþkýn fýsýldayan týnýsýyla bu anýn güzelliðiyle yaþamýþ olmasýný çok isterdim. Elbette ki hayat her zaman bizim istediðimiz gibi olmuyordu. Ancak, her zorlukta bir umut ýþýðý bulur, her acýda bir ders çýkara bilseydik eðer. Sevginin ve müziðin gücüyle, kalbimizdeki yaralarý sarar, yeniden ayaða kalkardýk gel gör ki her zaman bu temennimiz gerçek olmuyor...

Vakit akþamüzeriydi, kumral kirpiklerinde yaþlar süzülürken gözlerindeki hüzünden onu tanýdým, beni ona çeken bir çekiciliði vardý. Sessizce yanýna yaklaþtým, kalbimin ritmi hýzlanýrken, onun da beni fark ettiðini hissettim. Gözlerimiz buluþtuðunda, zaman adeta durdu.

‘Merhaba,’ dedim hafifçe gülümseyerek. ‘Ýyi misin?’

O, gözlerindeki hüzünle bana baktý ve hafifçe baþýný salladý. ‘Evet, sadece biraz düþünceliyim,’ dedi. ‘Senin adýn ne?’

‘Benim adým Þükrü’ dedim. ‘Seninki?’

‘Benim adým Þükrü’ye,’ dedi. ‘Burada ne yapýyorsun?’

‘Yürüyüþ yapýyordum,’ dedim. ‘Ama seni gördüðümde durmak zorunda kaldým. Gözlerindeki hüzün beni derinden etkiledi.’

O, hafifçe gülümsedi ve ‘Teþekkür ederim,’ dedi. ‘Bazen duygularýmý saklamak zor oluyor.’

‘Anlýyorum,’ dedim. ‘Belki biraz konuþmak iyi gelir. Yanýnda oturabilir miyim?’

O, baþýný sallayarak ‘Tabii,’ dedi. ‘Konuþmak iyi gelebilir.’

Böylece, akþamýn serinliðinde, birbirimize hayatlarýmýzý ve duygularýmýzý anlatmaya baþladýk. Ben onun yanýnda kýrýk dökük bir masa gibi duruyordum, ama onun varlýðý beni bir arada tutuyordu. Her kelimesi, her bakýþý, içimdeki boþluklarý dolduruyordu. Bana kalýrsa genç ve güzel kýzý içinden ‘yanlýþ yola girdim’ der gibiydi sanki. Ben yakýþýklý olmayan, albenisi olmayan birisiydim, oysa o güzeller güzeliydi. Ona sordum, ‘Sizi hüzünlendiren nedir?’ O, derin bir nefes aldý ve gözlerini yere indirdi. ‘Hayat bazen beklenmedik zorluklarla dolu,’ dedi. ‘Sevdiklerimi kaybettim þu an öyle sayalým ve bu acýyý taþýmak zor oluyor. Ama seninle konuþmak, bu yükü biraz hafifletiyor gibi.’

Etrafýma bakýndým, her þey birbirine uyumlu iken bir ben sanki o genç kýza uyumlu deðildim. Bilmem neden böyle düþünüyordum, hayatý akýþýna býrakarak yaþamak varken bunca sýkýntýlarý hissetmek, düþünmekte neydi? Belki de içimdeki güvensizlikler, onun yanýnda daha da belirginleþiyordu. Ama yine de, onunla konuþmak, içimdeki karanlýklarý aydýnlatýyordu. Ona baktým ve ‘Bazen hayatýn yükü çok aðýr geliyor,’ dedim. ‘Ama seninle konuþmak, bu yükü hafifletiyor. Seninle tanýþmak, belki de bu akþamýn en güzel aný oldu.’ O, gözlerindeki hüzünle bana baktý ve hafifçe gülümsedi. ‘Teþekkür ederim,’ dedi. ‘Seninle konuþmak da bana iyi geldi. Belki de bazen, sadece birinin bizi anlamasý yeterlidir.’

Bu sözler, içimde bir sýcaklýk yarattý. Onunla konuþmak, içimdeki boþluklarý dolduruyordu. Belki de, birbirimize destek olarak, bu zorluklarýn üstesinden gelebilirdik.

Tam o anda, uzaklardan bir müzik sesi duyuldu. Ýkimiz de þaþkýnlýkla etrafa bakýndýk. Birkaç dakika sonra, bir grup genç, ellerinde enstrümanlarla yanýmýza geldi. ‘Merhaba!’ dediler neþeyle. ‘Bu akþam burada küçük bir konser veriyoruz. Katýlmak ister misiniz?’ O an, hayatýn beklenmedik sürprizlerle dolu olduðunu bir kez daha anladým. Gözlerimiz parladý ve birbirimize gülümseyerek, ‘Neden olmasýn?’ dedik. Gençler, enstrümanlarýný kurarken biz de oturup onlarý izlemeye baþladýk. Ýlk notalar çalmaya baþladýðýnda, müziðin büyüsü bizi sardý. Melodiler, akþamýn serinliðinde yankýlanýrken, içimizdeki tüm hüzünleri ve endiþeleri alýp götürdü. O an, sadece müziðin ve birbirimizin varlýðý vardý.

O, gözlerini kapatýp müziðin ritmine kendini býrakýrken, ben de onun yanýndaki huzuru hissettim. Belki de bu an, hayatýn bize sunduðu küçük bir mucizeydi. Müziðin her notasý, içimizdeki yaralarý iyileþtiriyor, bizi birbirimize daha da yakýnlaþtýrýyordu. Konser sona erdiðinde, gençler bize gülümseyerek veda ettiler. Biz de onlara teþekkür ettik ve yavaþça oradan ayrýldýk. O an, hayatýn beklenmedik anlarla dolu olduðunu ve bu anlarýn bizi daha güçlü kýldýðýný bir kez daha anladým.

Bana bu kadar yakýn duruyorken ben neden kendimi ondan uzakta görüyordum? Yýllarýn yalnýzlýðý, samimiyete alýþmamýþ ruhum, bedenim, hislerim ondan olsa gerek. Ama belki de, bu akþamýn büyüsü, içimdeki duvarlarý yýkmaya baþlamýþtý. Onunla birlikte yürürken, içimde bir umut filizleniyordu. Belki de, bu yeni baþlangýç, hayatýmda yeni bir sayfa açacaktý. Kalbimdeki sözleri, mýsralarý gökyüzüne yazdým. Anýnda yaðmur yaðdý, bu iyi miydi kötü müydü bilemedim. Lakin yaðmurun altýnda ikimiz de sýrýlsýklam olana kadar döndükçe döndük, gönül dostu Mevlana gibi. Yaðmur damlalarý, içimizdeki tüm acýlarý ve hüzünleri yýkayýp götürüyordu. O an, sadece biz ve yaðmur vardý. Belki de bu, hayatýn bize sunduðu en güzel hediyeydi. Yanaðýma sýcacýk dudaklarýyla bir öpücük kondurdu. Ýlk defa yanaklarým öpücük denilen bu samimi sýcaklýkla tanýþýyordu. Kýzardým tüm benliðimle, içimden kelebekler uçuþmaya baþladý. O an, hayatýn tüm zorluklarýna raðmen, bu anýn güzelliðiyle dolup taþtým. Belki de, bu an, hayatýmda yeni bir baþlangýcýn iþaretiydi. O anýn büyüsüyle, içimdeki tüm korkular ve güvensizlikler eriyip gitti. Onunla birlikte, yaðmurun altýnda dönerken, içimde bir huzur ve mutluluk hissettim. Belki de, yýllarýn yalnýzlýðý ve samimiyete alýþmamýþ ruhum, bu anýn sýcaklýðýyla iyileþmeye baþlamýþtý. Onunla birlikte, hayatýn tüm zorluklarýna raðmen, bu anýn güzelliðiyle dolup taþarak, geleceðe umutla bakmaya baþladým.

Bu anýn ardýndan, ikimiz de hayatýmýzda yeni bir sayfa açmaya karar verdik. Her gün birbirimize daha da yakýnlaþtýk, duygularýmýzý ve düþüncelerimizi paylaþarak. Onunla birlikte, hayatýn zorluklarýna karþý daha güçlü hissediyordum. Her anýmýzý birlikte geçiriyor, birbirimize destek oluyorduk. Birlikte geçirdiðimiz zamanlar, içimdeki yalnýzlýðý ve güvensizlikleri yavaþ yavaþ iyileþtiriyordu. Onunla birlikte, hayatýn güzelliklerini keþfetmeye baþladým. Her gün, yeni bir umut ve mutlulukla doluydu. Belki de, bu an, hayatýmda yeni bir baþlangýcýn iþaretiydi. Onunla birlikte, geleceðe umutla bakýyor, hayatýn tüm zorluklarýna raðmen, birlikte olmanýn gücünü hissediyordum."

“bana bu akþam sende kalabilir miyim? Yanlýþ anlama, gidecek yerim yok. Anne babamla ve kardeþlerimle kavga ettim. Beni sevmediðim, benden 20 yaþ büyük biriyle evlendirmek istediler. Ben de hayýr dedim, kapýyý kapattým ve yola çýktým.”

Gözleri dolmuþtu, ama kararlýydý. Onu evimin içeri davet ettim, “tabii ki kalabilirsin. Bana” Senin yanýndayým, senden bana zarar gelmez bunu hissediyorum, bundan sonra da ne olursa olsun.” Dedi.

Onu dýþarýda kalmasýna izin vermek yakýþmazdý bana, onu evime yerleþtirdikten sonra ben arkadaþým yaþar da kalýrým bu gece diyerek yola çýktým. Bana “gitmene gerek yok,” dedi ama ben bunu kabul edemedim. Onunla ayný evde kalmak kendi içimde bir huzursuzluk verirdi. Aslýnda yaþar diye bir arkadaþým da yoktu. Otelde kalmak için ayrýldým, ama bunu ona nasýl söyleyebilirdim ki? Gerçeði saklamak zorundaydým, çünkü onun bana yük olduðunu hissederek söylemesini istemiyordum. Otel odasýna vardýðýmda, içimde bir rahatlama hissettim. En azýndan bu geceyi güvenli bir yerde geçirecekti.

Sabah olduðunda eve doðru yola çýktým. Eve varmaya yakýn, evimin önünde kalabalýk, polis ve ambulans vardý. Yüreðime bir ateþ düþtü, “Eyvah,” dedim, “yoksa…” Aðabeyleri onu takip etmiþ, ben onu evde býraktýktan sonra içeriye gizlice girip öldürmüþler. Ýçim yandý. Keþke o gece onu yalnýz býrakmasaydým. Polisler beni görünce hemen yanýma geldiler. “Siz evin sahibi misiniz?” diye sordular. Baþýmý sallayarak onayladým. “Maalesef içeride bir cinayet iþlendi. Sizi karakola götürmemiz gerekiyor,” dediler. Gözlerim doldu, dizlerimin baðý çözüldü. O an, hayatýmýn en büyük piþmanlýðýný yaþýyordum. Karakolda sorguya alýndýðýmda, içimdeki suçluluk duygusu beni yiyip bitiriyordu. Onu koruyamamýþtým. Kendimi sürekli suçluyordum: “Neden onu yalnýz býraktým? Neden daha dikkatli olmadým?” Bu düþünceler beynimde yankýlanýyordu. Gece boyunca haftalarca gözlerimi kapatamadým. Her kapattýðýmda, onun yüzü gözlerimin önüne geliyordu. Gözlerindeki korku ve çaresizlik beni mahvediyordu. Onunla geçirdiðimiz kýsa süreyi düþündüm; bana güvenmiþti, ben ise onu koruyamamýþtým. Bu düþünce, içimde derin bir yara açmýþtý.

Mehmet Aluç