Düþlerimin çöken çatýsýnýn tam da altýnda kaldýðým ve kýrýk bir niyaz misali nazýmýn ihlalinden sökün eden nazenin notalar ve iþte aþkýn ihbarý ve iþte kolaçan etmeden önümü arkamý bir kuþ gibi s/ektiðim sözcüklerin ambarýnda þahit tutulasý imgeler barýnaðýnda saklý ruhumun musikisi ve sözcüklerin armonisi hüzün kazan ruhum kepçe iþveli seyyah rüzgârýn albenisinde kendimi kendimden taþýdýðým bazen kendimden geçtiðim son olarak da kendimi tek geçtiðim ve iþte yürek yarasý ve iþte beþik kertmem iken sevginin dinmeyen senfonisinde nasýl da g/örgülü bir ç/aðlayaným ben: içime estiðim içime b/aktýðým ve ruhumun þüheda geçiþlerinde saklý adeta ölümsüzlüðün ansýzýn da vuku bulan ç/aðrýsý…

Seyyah idi kâinat.

Seferi bulutlar kavmi.

Hüzünle özdeþ rücu eden yalnýzlýk göðün mentollü iç çekiþi bense derdest olmuþ bir keþiþ; ruhumsa serkeþ bir týnýda sevk ettiði kadar aþký þiarý ise bir mozaik ve telaþla sevebilmenin verdiði yaþama savaþý.

Tutanaklara geçsin imgeler ama yetmez, hafýz…

Tutamaðým hayata bir þiirdir deyip de geçmesin ahvalim…

Iþýk hýzýnda sevebilir ve yazarken derdest olmuþ nice hayalim.

Göðün o varsýl o tek kanatlý kukumav kuþu elbet sadece ve sadece tek kanadýyla uçabilen kalemim ve kalbim ve neþrim ve nice nesrim ve iþte bozguna uðramýþ bir alfabe misali bozkýrlarýn ihlali ve içime çöreklenen hüznün ne çýkar ki olsam müdavimi?

Ben g/örgülü bir keþiþ.

Ben ruhumda saklý tuttuðum nice deyiþ tadýnda istimlak edilmiþ ulvi duygularýmdan çýkýp da yola varamadýðým sair yaka.

Taka tuka duygular.

Þerh düþülesi hayat ve hayaller güzergâhý.

Safiyetim.

Aidiyetim.

Azýðým.

Sözcüklerin azameti.

Hýnca hýnç kalbim.

Kurusýký ruhum.

Sulu göz mealim.

Günlerden deðil gecelerden sektiðim.

Zarflar deðil zamirler hiç deðil gizli bir öznenin deðilken müdavimi ve iþte aþka þirk koþan bir kavim gönlün de asla muhatap olmadýðý bir renk silsilesi ebemkuþaðýnýn bozguna uðradýðý.

Önce düþlerimdi öðütülen hani, ç/engelli bulmaca gibi meylettiðim aradýðým diðer yarýmýn aslýnda yarýnýmda saklý bilinmezin çeyreðinde sökük dikiþlerimi ha babam dikmekle iþtigal salkým söðüt misali daðýnýklýðým ve ruhumu bir kül tablasýnda saklý tutup hortlamak adýna önce ölümü beklediðim sonra gün doðumu artýk kaç karatsa ýþýk kayýt açýp içine s/aklandýðým ak alnýmýn ak alýn yazýsýnda suskun yüreðimin d/aðlanýp da dile geldiði.

Önsezim mi?

Öz verim ya da?

Yan çizen bir hayal mi?

Ya da yâdýnda mazinin yârimle hemhal yarým ekmek dönerin içinde kaybolmuþluðu kýzarmýþ patatesin, dilimi yakan tadý ve acýyla özdeþ ve açmadýðým o devasa kara kutu.

Bense halen yaþýyorum.

Sözlükten firar etmek adýna sözüm ona ruhum bir firkateyn…

Umudumu saklý tuttuðum ölçüde ve ihbar ettiðim tükenmek bilmeyen yalnýzlýðýmýn da ruh eþi iken payidar olmanýn diðer adý acýyla demoralize olmanýn tonlamasýnda bir taný arayýp da konduramadýðým ruhumun ufkunda biriken tortu misali.

‘’Kimse düþlerime yetiþemez ve kimse geçemez gerçeðini bir
adým bile; bu yüzden sýkýntý verir zaman, kýsa kalýr, sonsuz
olur, insanýn küçücük ömrünün karþýsýnda.’’(Alýntý)

Oylumunda bir sözcüðün.

Oyuntusu imgenin.

Söz dilimi yürek dili kuralsýzlýðýn dilemmasý çöreklenen bir þarkýnýn nakaratý iken aslýnda söylemlerin tek aparatý elbet kalemin hayal gücü ölüm ertesi ruhun yongasý ve sair düþün ihlali bir þiire gebe ilham bir sessizliðe gömülü yazmaya durduðum roman ve haþmeti duygularýn hezimet kazanýnda piþen ruhlarýn istikameti.

Bir soy kýrým olsa da sözün ihlali…

Ve de þairin hüznü ýrksýz bir mezhep gaipten gelen coþkuya haiz bir mektepli olsa bile alayýna kafa tutan alaya alýnýrken hayatý, alaylý olmadýðý kadar kursaðýna takýlý bilginin ve umudun seyyah dergâhý.

Özümsenen her düþ.

Ulaksa kalemi.

Uydusu mevsim.

Ulemasý görgüsüz bir sevdanýn hem mimarý hem hikâyesi hem de anlatýcýsý.