‘’Bugün günlerden ne?’’ diye sordu ‘’Pazar’’ dedim.’’

Keþke Cumartesi olsaydý, Cumartesi en sevdiðim gündür. Ben Cumartesi doðmuþum biliyor musun? Cumartesi 13.30 ‘ da.‘’(Alýntý)

S/özlendiðim bir gülücüktüm.

Ruhumun gümbürtüsü hayra alamet olmasa da…

Tek lüksümse Cumartesi:

Ah, be þair:

Sen neylerdin söyle bende bu aþk olmasa?

Hüzünle sýrdaþ kýrýk tokam gamlý notam:

Aþkla hemhal göðün refüze ettiði

Deliþmen bir rüzgâra mazhar

Varsa yoksa aþkýn lades, dediði

Ruhumdaki arazi sözcükler özdeþ ruhuma yalnýzlýk ise sýra dýþý bir Tanrý, unutulmuþluðum ufkunda saklý hem insan hem ön yargý…

Ben en çok ruhumda sönmek bilmeyen yangýný sevdim bir de cumartesiyi ta ki: eðitim hayatým bitene dek.

Sonramsa karýþýk bir o kadar meçhul yoksa meþhur bir imge mi olmalýydým þiir öncesi resmettiðim hayatsa sayýlarda ve formüllerde gizli…

Ýzini sürüyorum içimdeki hayalin ve ben artýk en çok da Pazartesiyi seviyorum çalýþmadýðýmdan mýdýr ne ve iþte insanlarýn yaþadýðý Pazartesi sendromu benimki ise Cumartesi sendromu.

Kayýt yaptýðým her duygu pek bir cafcaflý çýkmasa da cumartesi için af yasasý, saflýðýmýn kudretinden dökülen her hece için bir de hiçliðime taktýðým nazar boncuðu.

Ýþveli bir nida bellemiþken hayatý ve þimdilerde sessizce ölüyorum.

Gidiþat baþtan belli ve bazý þeylerin sonunu getiremesem de dert etmiyorum artýk ve nice baþlangýca göz kýrpýp bir seremoni sýzýyor kalbimden.

Hem artýk sorgulamýyorum da ve iþte ansýzýn uzaklardan bir ses fýsýldýyor kulaðýma:

‘’Çünkü sorgulamýyorum. Sorgulayýnca daha mý gerçekçi oluyorsun, gerçekçi olunca mý tam olarak böyle hissediyorsun? Ne var biraz da Polyanna’yý sevsek? Ne var dünyanýn bizim de etrafýmýza döndüðüne inansak ara sýra? Ne var kalbimizin hýzla attýðý zamanlarý anýp minnet duysak. Kollarýmýzý iki yana açýp gökyüzünü doldursak ciðerlerimize. ‘’Devam edemiyorum’’ artýk demiþti. Ne var devam etmek için zorlasak biraz daha. ‘’(Alýntý)

Mademki o uzaktan fýsýldayan ses böyle hükmetmiþ.

Hicabýn eþiðinde kabulleniyorum ben de ve redifler tasarlýyorum alt belleðimde mutluluk için çalacak çanlar gecikiyor evet, farkýndayým ve devam ediyor baskýn çýkan o dýþ ses:

Gel biz de mutsuz olalým. Zaten ne var bunda? Hem Mutluluk denen þey bir kere baðýmlýlýk yapar. Esaret hissedersin bu kez de.

Yaðmura yürüyorum yetmiyor.

Hasretle eriyorum bitmiyor ruhumun mumu.

Kayýtsýz kasýtsýz duygular þöleninde önce hicvettiðim duygular nasýl ki toka takmýyor ve ben pervasýz bir taka gibi ilerliyorum ruhumun denizinde.

Her yer ölüm kokuyor.

Ant içiyorum.

Bazen sýðýndýðým vesvese ile kalýplardan taþýyorum.

Ruhuma misafir bir çekince ve iþte o mütereddit kimliðimle yeni bir dava dosyasý açýyorum.

Bilinmezin titrinde saymaya baþlýyorum günleri ve cumartesileri atlýyorum.

Ruhumun cýngýlý isyanda.

Zemheri kapýda.

Ve Eylül beklemede…

Ve yazýn son günlerini yaþarken yâd ediyorum içimdeki çocuðu ve unutulmuþluðumu ve sadece zalime isyan ediyorum nasýl ki çaldý benden çocukluðumu…

Eðer ki halen bir çocuksam bunu cumartesiye borçluyum.

Hali hazýrda az da olsa mutluyum demek oluyor ki günler ya devrildi ya da bir bir eksildi.

Oysaki günlerden Cuma bu gün ve yarýn ve diðer gün.

Delicesine atan kalbim zemheride solarken ben þükrediyorum.

Sözcüklerimin izinde saklý mademki gizim varsýn yeniden solayým varsýn yeniden doðup çocuk olayým en çok da eksilen dakikalarý iken hayatýn varsýn hüzünle çoðalayým…

Lamý cimi yok iþte: artýk günlerden her ne ise…