Hasretin Esen Derin Rüzgârlarý 1

   Birçok okuyucum diyecek ki, "Neden bu kadar aþký ve hasreti yazýyorsun? Baþka konular yok mu?" Lakin ben aþký ve hasreti o kadar dolu dolu yaþadým ki atamýyorum içimden. Gönlümün içindeki hasret koridorunda gezinmeden, o mutlu günlerin yansýmasýný yazarken hissetmeden duramýyorum. Her an o hasret koridorundayým ve o koridordan da çýkmak istemiyorum; bu yüzden aþký ve hasreti yazýyorum. Gözlerim, her sabah doðan güneþle birlikte açtýðýmda, içimde bir boþluk hissiyle uyanýyorum. O boþluk, aþkýn özlemi ve hasretin hissettirdiði derin bir duygunun yankýsý galiba. Hatýrlýyorum, rüzgârýn saçlarýmý okþadýðý o sýcak yaz gününü; onunla birlikte yürüdüðümüz sahil yolunu. O an, aþkýn en güzel halini yaþamýþtýk. Bir gün, bir çiçeðin açtýðýný gördüm. O an, aþkýn yeniden yeþerebileceði umudunu hissettim. Ama her çiçek gibi, onunla olan anýlarým da, anýlarýn koridorunda hala solgun ve kýrýlgan. Hasret, bir rüzgâr gibi esiyor, ama ben yine de bekliyorum o hasretin koridorunda. Beklemek, belki de en zor olaný. Her gün, kalbimdeki boþluðu biraz daha büyütmek için deðil onunla doldurmak için.

   Bir akþamüstü, rüzgâr hafifçe esmeye baþladýðýnda, içimde bir umut ýþýðý belirdi. "Gel," dedim içimden, "gel ve bu hasreti sonlandýr." O an, kalbimde bir þeylerin deðiþtiðini hissettim. Belki de hasret, aþkýn bir parçasýydý. Beklemek, belki de sevginin en güzel haliydi. Gözlerim ufka dalarken, dalgalarýn sesi bir melodi gibi yankýlanýyordu kulaklarýmda. Bahçedeki kuþlar, birbirleriyle cývýldarken, içimdeki özlem biraz daha büyüyor. "Gel," diyorum içimden, "gel ve bu hasreti sonlandýr." Belki de bir gün, o güzel günlerin hatýralarý, yeni anýlarla dolacak. O zaman, aþkýn sýcaklýðý, rüzgârýn serinliðini mutlulukla esecek.

    Her sabah, bahçemdeki aðaçlarýn arasýnda dolaþýrken, yapraklarýn hýþýrtýsý içimdeki duygularý canlandýrýyor. Bir gün, en yakýn arkadaþým Elif yanýmda otururken, "Neden hâlâ onu düþünüyorsun?" diye sormuþtu. "Çünkü" dedim, "hatýralarýn sessiz koridorunda her þeyi örümcek aðý kaplamýþken mutluluktan söz edemiyorum." Elif, gözlerini kýsarak, "Ama geçmiþi geride býrakmanýn zamaný gelmiþtir," dedi. "Geçmiþ, sadece bir yük deðil mi?" Ama nasýl býrakabilirim ki? Unutmak, aþkýn sýcaklýðýný silmek demek. Her aný, her gülüþ, her gözyaþý, hepsi onunla dolu. Hayat, bazen acýmasýzca ilerliyor. Günler geçiyor ama içimdeki boþluk, bir karanlýk gölge gibi peþimi býrakmýyor. Arkadaþlarým, "Unut!" diyorlar. Ama nasýl unutabilirim ki? Unutmak, aþkýn sýcaklýðýný silmek demek. Her aný, her gülüþ, her gözyaþý, hepsi onunla dolu. Beklemek, belki de en zor olaný. Her gün, kalbimdeki boþluðu biraz daha büyüterek yaþýyorum. Her sabah, bahçemdeki aðaçlarýn arasýnda dolaþýrken, yapraklarýn hýþýrtýsý içimdeki duygularý canlandýrýyor. Doðanýn sesi, kuþlarýn cývýltýsý, bana seninle geçirdiðimiz o güzel anlarý hatýrlatýyor. Aðaçlarýn gölgesinde oturduðumda, rüzgârýn serinliði, aþkýn sýcaklýðýný unutmaya çalýþtýðým anlarda bile yanýmda. Aðaçlarýn yeþili, hayatýn devam ettiðini gösteriyor.

   Bir gün döneceðini biliyorum. O gün geldiðinde, rüzgârýn sýcaklýðýyla sarýlacaðým sana. Hasretin yerini, aþkýn sýcaklýðý alacak. O zaman, her þey yeniden baþlayacak. Ama þimdi, sadece rüzgârýn sesini dinliyorum; içinde senin adýný fýsýldayan bir melodi gibi. Her gün, deniz kenarýndaki o eski bankta oturup, dalgalarýn kýyýya vurmasýný izliyorum. Dalgalar, sanki senin sesin gibi, içimdeki hasreti kabartýyor. Her bir dalga, seninle paylaþtýðýmýz anlarý hatýrlatýyor. Gözlerim, ufukta beliren her küçük noktada seni arýyor. Belki de bir gün, o nokta sen olacaksýn. Bir gün, bir çiçekçi dükkânýnýn önünden geçerken, gözlerim bir çiçeðe takýldý. O, tam da senin sevdiðin türden bir çiçekti: mor menekþe. Onu alýp, evime getirdim. Artýk her sabah, pencerenin önünde açan menekþeler, bana senin sýcaklýðýný hatýrlatýyor. Gözlerimi kapattýðýmda, yine o güzel günlere dönüyorum. Seninle birlikte gülümseyen yüzlerin arasýnda kayboluyorum.

   Gözlerim ufka dalarken, dalgalarýn sesi bir melodi gibi yankýlanýyor. Bahçedeki kuþlar, birbirleriyle cývýldarken, içimdeki özlem biraz daha büyüyor. "Gel," diyorum içimden, "gel ve bu hasreti sonlandýr." Belki de bir gün, o güzel günlerin hatýralarý, yeni anýlarla dolacak. O zaman, aþkýn sýcaklýðý, rüzgârýn serinliðini mutlulukla esecek, ben bekliyorum. Belki de bir gün, o güzel günlerim yeniden gelecek, yeni anýlarla dolacak hasret koridoruyla bu gönlüm. O zaman, aþkýn sýcaklýðý, rüzgârýn serinliðini mutlulukla esecek. Ben bekliyorum. Beklemek, umut taþýmak demek; her yeni gün, içimde bir parýltý taþýyor.

   Yeni anýlar biriktiðinde, belki de geçmiþin aðýrlýðý hafifleyecek, derinden bir “oh” çekeceðim. Gözlerimdeki hüzün yerini gülümsemeye býrakacak. O an, geçmiþle barýþýp geleceðe daha cesur adýmlarla yürüyebileceðim. Her sabah, güneþin doðuþunu izlerken, içimdeki umut büyüyor, büyüyor, büyüyor... Yeni anýlar, belki de beklediðim o rüzgârýn getireceði deðiþimle yeniden baþlayacak. Aþk, her zaman bir yolculuk; bazen kaybolduðum, bazen yeniden bulduðum bir yolculuk. Ýþte ben, bu yolculuðun her anýnda onunla anýlarýmla birlikteyim.

Mehmet Aluç