Terk edilmiþ bir düþü evladým bilebilirdim ya da yalnýzlýðýn zikrinde fikrime verdiðim deðer gibi deðer görmeyen yalnýzlýðýma yeni bir kýlýf daha biçebilirdim uzamýnda göðün basireti b/aðlanmýþ bir masalýn anlatýcýsý olmayý becerdiðim kadar mutlu sona koþan kahramaný dýþlayan kalýn bir sözlük kadar da tüm sözcükleri tek noktada tek noktayla azat edebilirdim.

Sonlarla da bozmuþken aklýmý tehir ettiðim ölümü içime tek nefeste çekip nefsimi boðmanýn verdiði kývançla yaþamayý ümit ettiðim kadar rengim solgun olsa bile ben aslýnda gök kuþaðýnýn tembihli bekçisiydim ve karanlýðýn rozeti yakama takýlý ikilem yüklü hayatýmýn mateminde salýnan umut zerrecikleri ile iþtigal ve kalemimin nidalarýnda saklý o nüans ile yaþamanýn verdiði huzur kadar.

Sona meyleden bir melodi.

Sonun bir baþlangýç olduðu belki de.

Kuram dýþý bir hükmü geçerli kýlmanýn handikabýný sýrtlamýþken ve iþte ruhumda cirit atan gölgeler ve insanoðlu deðil mi ki üç maymunu zevkle oynuyordu tek lüksü iken ölüm tek seferde doðan günü geceyi dahi mezesine katýk ediyordu.

Hiçliðimi kuþanmýþtým içre dönük yolculuðum kutsanmadýðý kadar baskýn olan dýþ sese de dayanma gücüm kalmamýþken.

Rotamdan sapmýþ bir minvaldeydim gecenin rahmine düþse de ýþýk yolumu bulsam diye belli ki içime týkýlmýþ hiçliðin her zerresi idi beni yoksunluðun zirvesine taþýyan aþikâr aþina olduðum gölgemden dahi hayýr yok iken sýrtlandýðým yükün tozu dumana katan çaresizliðin de bilincinde bir metruk heceye izbede saklý bir haneye düþmüþken yolum…

Avangart idi müphem duygularýn soykýrýmýnda izini düþtüðüm gizin mentollü nefesinde saklý soytarý bir hýçkýrýk ve yalnýzlýðýmýn da amblemi iken göðsüme iliþtirdiðim rozet.

Hecelerin uzaðýnda.

Hanelerin de kursaðýnda kalmýþ bir þehir insaný.

Þehre olan aþkýmýn da sonlandýðý ve her iki yakaya da ulaþamamanýn verdiði hayal kýrýklýðý ile artýk bu þehrin yerlisi olmayý reddediyordum.

‘’Bu hiçbir yere, hiçbir þeye ait olamama hissi, belki de hissedilenin en samimisi.
Ve belki de bu hiçlik; ait olunan tek yurt.’’(Alýntý)

Kemale ermiþ derviþ hüviyetimden kalan son damga ve de:

Zikrime denk düþen fikrimden ve tüm hayallerimden caydýðým en caydýrýcý cezalarý almýþ olsam bile geçmeyen bu aidiyet yoksunu hissimde kendimi bulmakla kendimi kaybetmenin birbirine racon kestiði.

Ulak bildiðim kalemin de zerre umurunda deðilken ve baþýboþ bir kalemin sönük nidalarýnda saklýydý kendime dahi itiraf edemediðim sýrlarým, serpilmiþ hangi gerçek duygu ise kaldýysa artýk içimde ölüm gibi yokluk gibi kendimi kendimden men ettiðim…

Tabanlarý aþýnmýþtý ruhumun.

Vücudum ise beklemede.

Künyemden sarkan üç beþ harf ben adýmý dahi hatýrlamazken ne çýkardý insanlar beni defalarca yok saysalar?

Yokluðun hicrinde.

Varlýðýn cilvesi iken bulutlar.

Ve içime yaðan hüznün sertifikasýnda saklý o dip not:

’’ Yýllar bütün omuzlara ayný aðýrlýkta çökmez ’’ (Alýntý)

Bundan ötesi yok iken insanýn ne tek satýr yazasý geliyor ne de okuyasý ve mum gibi erirken gözlerimin feri geriye kalansa mahrumiyet ile mahmurluðun birbiri ile olan it dalaþý.

Hüzün çöreklenen huzur ise ebediyen sahip olamayacaðým tek gerçek elbet ölümle tanýþana dek…