Renkler hüsranýna sadýk mevsimin kayýtsýz teðet geçen gün ýþýðý ve þairin muradý.

Tekil düþler tekil hane çoðul hüzün üzüm taneleri gibi ardýþýk bir o kadar sýrnaþýk.

Kelamýn eðrisi sözcüklerin doðrusu teyit edilesi bir aþk misal elbet yine aþk iken özlemin efendisi.

Ayracý yok bu gün göðün.

Ýmleci kayýp yerkürenin…

Ýnsanlar hepten aldatý ve sýra dýþý duygularýn kâbusu gölgesine meyleden bir kuþ misali savruk duygularýn tercümesi iken þiir…

Ve Huda’nýn esintisi eseri aþka meyyal bir yarým ada kapýþan sözcüklerin dar zihniyetinden doðan ve ansýzýn büyüyen anlam ne de olsa þair donanýmlý bir sevdanýn gerçek sahibesi ve þiirin güdüsü saklý güftesi kâinat orkestrasý iken sonsuzluðun bestesi.

Zaman hayli hatýrþinas.

Rahman ve kavuþulasý Dergâhý zinhar Adalet daðýtan Ýlahi Ateþin tek kývýlcýmý bile yeter inanmaya.

Ýnadý inat bir mevsim günlerden Eylül mevsimlerden elde kalan son esinti elbet güneþin garbýnda acýnýn þarkýnda sözcüklerin babýnda adeta bir çengel bulmaca bulup buluþturamadýðý kadar insan duygularýný ve þiiri meze bildiði imgelerin kývancý ve kalemin meziyeti oysaki yazmadýðýnda þair altýnda ezilesi bir eziyet kalemin erbabý olsa bile neye yarar yazmadý mý kalem yazmadý mý þair?

Elem yüklü bir arayýþ.

Evhamlý kubbe endamlý mevsim.

Göðün ortasýndan ikiye yarýldýðý þimþeklerin insana yüklediði hezimeti en iyi anlatan olsa bile þiir, ne ki ne imgeler sustuðunda karanlýk bastýðýnda ve aldatýlarýn tuzaðýnda kalender bir yürek mecali kalmayan o titrek ses ve iþte d/aðlanan bulutlar yerküreyi göðe yakýn kýlan umutlar kürediði kadar evren küstüðü kadar insan bakaya kalan rüyalar.

Huzur azýcýk kayýplarda.

Lakin huzuruna çýktý mý Rabbin beþer.

Aþkýn denizlerde gamlý notalarda süzülen her duygu her þiir bazen taban teper ulaþamadýðý kadar kendine insan ve þiirler bir bir sýraya girer.

Zamansýz bir ölüm belki de þiirin kapaklandýðý yer.

Amansýz gidiþat küskünlüðe mahal veren sessiz ruhlar ve sýrlar.

Bir renk bir kývýlcým bir de eþlik etti mi yürek…

Elbet umudun kompetaný askýda þiir askýda teselli ve tecelli eden ilhamýn arka bahçesinde yaþar þair ve ahvali iken yazmaya doyamadýðý her þiir…

Güne özet geçen bir veryansýn elbet þairin kendine sadece kendine sitayiþ ettiði.

Kalburüstü bir haletiruhiye ne zamanki kalem mýzýkçýlýk yapsa þairin ve bulutlarýn dinmeyen gözyaþý.

Nemine sadýk iken havanýn ve t/aþkýn bulutlarýn endamý ve iþte yürekte Elham ve iþte yürekte Kuran ve iþte kuyulardan aþan bir isyaný söndüren ilham:

Aþkýn küpeþtesi ve yarým aðýz sevgilerin solgun nüktesi:

Sevdi mi þair gibi sevmeli insan.

Sevmeyi bilmeli ne zamanki dokunulmazlýðýnda inancýn dokunmaya dahi kýyamaz iken sevdanýn her zerresinde saklý bir büyü gibi ve heyecanýný da dizginleyemedi mi þair…

Çok sevmeli insan þairin þiiri sevdiði gibi.

Sevdi mi sevesi gelir en çok da aþkýn rahlesinde saklý gizi þiir belledi mi her duyguyu tanýmlamanýn idraki ile ilhamýn gölgesinde büyüttüðü kadar sevgiyi ve Ýlahi Ateþi ruhunda duyumsadýðý kadar…