Mehmet, üretimde iþe girmiþ üç vardiya çalýþýyordu. Gecesi, gündüzü, günleri karmakarýþýk olmuþtu. Yedi günaralýksýz çalýþýp dört gün dinlenirdi.
Dinlendiði günler, en az bir vakit de olsa evinin yakýnýndaki camide namaz kýlardý. Cemaatle kýlýnan namaz çok hoþuna gidiyordu. Camide kýldýðý namazýn faziletini bir kere tatmýþtý; fýrsat buldukça cemaatle namaz kýlmaya çalýþýrdý. Cemaatin çokluðuna hep sevinirdi. Halbuki cemaatte tanýdýðý fazla kimse yoktu, ama cemaatin çokluðu ile sanki namazýn feyzi arasýnda bir baðlantý varmýþ gibi hissederdi.
 
Öðle namazý için camiye gittiðinde, camideki bütün saflar doluydu. Mehmet þaþýrdý:
"Günlerden cuma mý yoksa?"
 
Telefonuna bakýp kontrol etti; salýydý.
"Cami lokalinde kesin düðün falan vardýr," diye düþündü ama bu fikir çok saçma geldi. Hafta ortasý, hem de öðle vakti hiç düðün olduðuna þahit olmamýþ, duymamýþtý. Hem de kimse düðün için giyinip kuþanmamýþtý.
 
"Niye geldilerse geldiler, iyi etmiþler," deyip meraký býraktý.
Namazdan sonra imam, cenaze namazýnýn anonsunu yaptý. Neden bu kadar çok cemaat olduðu sonunda anlaþýlmýþtý.
 
Mevtayý merak etti; çok geçmeden komþunun oðlanlarýný gözü yaþlý gördü. Hemen yanlarýna gitti.
 
-Rýza, yeðenim, mevta sizden biri mi?
 
-Evet amca, babamý kaybettik!
 
-Allah rahmet etsin. Hasta mýydý?
 
-Hastalýðýný bizden gizlemiþ. Kalp krizi geçirdi.
 
-Rabbim sevenlerine sabýrlar versin.
 
Mehmet, cenaze namazý için saf tuttu. Komþusunu en son ne zaman gördüðünü hatýrlamaya çalýþtý. Galiba altý ay önce uzaktan görüp el sallamýþtý. En son ne zaman konuþtuklarýný ise hatýrlayamadý. Halbuki Mehmet'in hafýzasý çok güçlüdür. Hatýrlayamadýðýna göre, demek ki aradan yýllar geçmiþ.
 
-Cemaat, mevtayý nasýl bilirdiniz?
-Ýyi bilirdik!
Sahi, mevtayý, yani iki kapý ötedeki komþusunu ne kadar tanýyordu?
 
Aslýnda pek tanýmýyordu; halbuki en az yirmi yýldýr komþusuydu. Ýlk zamanlar bayramlarda, daha sonra düðün veya taziyelerde görüþürlerdi. Kaybedecek ata, evlenecek evlat kalmayýnca bir araya gelmez olmuþlardý.
 
Mehmet acý acý düþünmeye baþladý: "Zaten günümüzde kimsenin kimseyi pek tanýdýðý söylenemez. Bir araya gelenler bile ya pek konuþmaz, konuþan olursa da dinleyen çýkmaz. Ýnsanlar baþkasýný anlamaktan daha ziyade, kendini anlatmanýn derdinde. Ýnsanlar dinlemekten ziyade konuþmayý tercih eder. Dinlemeden, anlamaya çalýþmadan insanlar nasýl birbirini tanýyacak ki?"
 
Ýmam kýsaca vaaz verirken, çoðu cep telefonuyla meþguldü. Bir taraftan acýdý, bir taraftan rahatsýz oldu. Elli ya da yüz yýl sonraki bir cenazeyi düþündü. Galiba imam: "Mevtayý nasýl bilirdiniz?" diye sorunca insanlar hemen internete girip Google ya da Chat'te cevap ararlar artýk! "Mevta nasýl biriydi?" Ýnternette bulduklarý cevaba göre imamýn sorusunu cevaplarlar.
 

Ýlerde, cenaze iþi de tamamen profesyonel elemanlar tarafýndan, yani bir meslek olarak: cenaze evine gidip üzülmek, taziyeye gelenlerle ilgilenmek, namaz kýlmak, defnetmek iþleri yapýlýrsa, vay halimize, diye üzüldü.

Abdullah konuksever