Gök gürültüsü, þimþek çakmasý, þiddetli yaðmur ve rüzgâr el ele verip küçük elma aðacýný zor da olsa uyandýrmýþlardý. Elma aðacý, uyku sersemliðinden dolayý dallarýnýn budandýðýný ve kýrýldýðýný fark edememiþti. Tam anlamýyla uyandýðýnda ise heyecan ve sevinçten, fark etse bile umurunda olmadý. Gelecek misafirleri ve onlara yapacaðý ikramlar aðacý fazlasýyla mutlu etmiþti. Ayrýca çok sayýda böceðe baðrýný açacak, onlara ev sahipliði yapacaktý. Bazen onlarý yapraklarý arasýnda kuþlardan saklayacaktý...

Günler, haftalar gelip geçti. Doða rengârenk olmuþtu. Önce yeþil yeþil yapraklar çýkmýþ, ardýndan çiçekler açmýþtý. Aðaçlýðýn güzelliði göz kamaþtýrýyordu. Çok geçmeden misafirler gelmeye baþladý. Böcekler aðaçlarýn kovuklarýný mesken edinmiþti. Hatta bazýlarý yiyecek aramak için uzaða bile gitmez, aðacýn yapraklarýný kemirirdi.

Sonra çiçeklerin polenlerine arýlar gelmeye baþladý. Arýlar sanki polen için deðil, çiçeklerle hasret gidermeye gelmiþ gibiydi. Arýlarla çiçekler arasýndaki bu sevgi baðýna þahit olmak ayrý bir güzellikti. Arý, çiçeklere öylesine nazik ve kibar davranýrdý ki, bunu yalnýzca aðaç görebilirdi. Bazen arýlar ya da baþka böcekler yapraklarýn arasýna saklanýr, kuþlara yem olmak istemezlerdi.

Elma aðacý çok büyük deðildi; dallarýna göçmen kuþlar gelip yuva kurmazdý. Ama karþýdaki devasa aðacýn dallarýnda çok sayýda göçmen kuþ yuva kurmuþtu. Yeni kurulan yuvalardaki heyecana, sevince ve mutluluða her gün þahit olur, keyif alýrdý. Bu kuþlarýn bazýlarý ara sýra elma aðacýný da ziyaret ederdi. Farklý farklý kuþlar gelip dalýna konar, bir süre durduktan sonra tekrar uçup giderdi. Aðaç için her gün bayram gibiydi; her gün birçok canlýya ikramda bulunurdu.

Bütün bunlarýn üzerine güneþin sýcaklýðýný iliklerine kadar hissederdi. Ara sýra yaðan yaðmurun ve esen rüzgârýn verdiði ferahlýða doyum olmazdý.

Çiçekler zamanla meyveye dönüþtü. Meyvelerin olgunlaþmasý, elma aðacý için sevincin, mutluluðun, huzurun zirvesiydi. Kuþlarýn gelip o meyvelerden yemesi kadar haz veren baþka bir þey yoktu. Dallarýnda yetiþen tatlý, sulu meyveyi ikram etmenin zevkini, yani cömertliði, iliklerine kadar hissederdi.

Meyvelerinden sadece kuþlar ve böcekler istifade etmezdi elbette; insanlar da elmalardan faydalanýrdý. Ancak insanlar ile kuþlar arasýnda büyük bir fark vardý. Kuþlar, meyveleri koparmadan, daldan doyuncaya kadar yer, kalanýný baþkalarýna býrakýrlardý. Ýnsanlar ise meyveyi koparýp sadece kendileri yerdi. Hatta bazen yalnýzca bir elmayý deðil, koca dalý kýrar, daldaki tüm elmalarla birlikte götürürlerdi.

Her þeye raðmen, cömertlik kadar iyi hissettiren bir þey yoktu.

Zamanla olgunlaþan meyveler ya insanlar tarafýndan tamamen toplanýr ya da birer birer aðaçtan düþerdi. Meyveler olgunlaþtýkça aðýrlaþýr, aðacýn gücü hepsini dalda tutmaya yetmezdi. Aðaç istese de meyveleri tutamaz, gücü azaldýkça mecburen býrakmak zorunda kalýrdý.

Gerçi yere düþseler bile gözü onlarýn üzerindeydi; yerdeki meyveleri de kuþlar ya da karýncalar yerdi. Meyvelerin tüketildiðini görmenin sevinci, onlarý kaybetmenin üzüntüsünü bastýrýrdý.

Elma aðacýnýn gücü gün geçtikçe azalýyordu; artýk yapraklarýný bile tutamayacak kadar bitkin düþmüþtü. Yapraklar her ne kadar aðaçtan ayrýlmak istemese de, rüzgâr onlarý alýp uzaklara savuruyordu.

Bir gün gelmiþti ki aðacýn ne meyvesi kalmýþtý, ne de yapraðý. Zaten misafirlerinin çoðu da çoktan çekip gitmiþti. Karþý aðaçtaki göçmen kuþlar önce yuvalarýný terk etmiþti. Bir zamanlar cývýl cývýl olan yuvalar artýk bomboþtu. Arýlar, kelebekler ve diðer böcekler uçmaz olmuþtu. Yapraklarýný kemiren böcekler bile yoktu artýk; aðaçlýkta derin bir sessizlik hâkimdi.

Kalan birkaç kuþ ise boynu bükük bir þekilde su kenarýnda duruyordu. Hâlbuki bir parça ekmek için birbirleriyle yarýþan bu kuþlar, þimdi sessizliðe bürünmüþtü.

Aðaç, güneþi de her geçen gün daha az görmeye baþlamýþtý. Kara kara bulutlar, güneþi perdelemiþti.

Güneþli günlerde yanýndan pek çok insan geçerdi. Kimisi koþar, kimisi hýzlý adýmlarla yürür, kimisi de yavaþ yavaþ ilerlerdi. Kimi neþeliydi, kimi düþünceli, kimi ise hüzünlü. Neþeli olanlar çoðunluktaydý; bazýlarý bir elma koparýp gülerek yerdi.

Ama artýk ne neþeli insanlar, ne de baþkalarý yanýndan geçiyordu. Sadece o hüzünlü olan her gün gelir, aðýr adýmlarla yanýndan geçerdi. Sanki koca dünyanýn yükü omzundaymýþ gibi, bazen çökkün bir halde olurdu. Böyle birini görmek, elma aðacýný daha da üzerdi.

Elma aðacý, birilerine ikramda bulunamamanýn, birilerine ev sahipliði yapamamanýn hüznünü yaþýyordu. Üstelik bu sessizlik, yalnýzlýk ve hüzün artýk dayanýlmaz hale gelmiþti.

Ve elma aðacý, sessizce gözlerini yumdu...

abdullah konuksever