Mektubumu elim titreyerek yazýyorum,  yazým çirkin kusuruma bakma. Elimde deðil gözyaþlarýmý durduramýyorum. Mektuptaki gözyaþý lekelerine de aldýrma olur mu?  “Dayýcýyým, nasýlsýn, iyi misin, ellerinden öperim!” diyemiyorum,  çünkü üç ay önce ölmüþ birisine hal hatýr soramýyorum. Üstelik hangi yüzle sana hal hatýr sorabilirim ki? Pakize ve çocuklarýný da soramýyorum, sen gittikten sonra periþan olduklarýndan eminim.

“Ben iyiyim!” demeye de yüzüm yok, hem ben çok kötüyüm ama suç benim, günah benim. Daha beterini de hak ediyorum.   Dayýcýyým, en son “neden?” dercesine bakýþlarýn halen gözümün önünde.  Ne zaman gözümü yumsam, o masum bakýþýn gözümün önünde… Bir iki dakika uyusam, hemen gülerek þen þakrak halinle rüyama geliyorsun. Daha fazla dayanamadým, doktora anlattým. Sana mektup yazmamý tavsiye etti, baþka çarem kalmadý.

Dayýcým, halen o “neden?” soruna ben cevap bulamadým. Sahi biz neden bu hale geldik?

Hâlbuki benimle babamdan daha çok ilgilendin, gezdirdin, eðlendirdin. Ýlk yeðenin olduðum için, çok sevdiðin babanýn yani merhum dedemin adýný taþýdýðým için, merhum dedeme çok benzediðim için beni diðer yeðenlerinden farklý severdin. Çocukluðumda Massey Ferguson traktörünle kasabaya giderken beni de yanýna alýrdýn. Ýþlerin bitince beni pastaneye götürüp ya soðukluk ya da dondurma alýrdýn. Geçen arkadaþýn biri limonlu dondurma ikram etti ama boðazýmdan geçmedi dayý. Seninle gittiðimiz Þen pastane gözümün önüne geldi, sanki karþýma gelip oturdun. Senin o hayalin karþýmdayken zehir bile içemem dayý.  Ben büyüyünce Çukurova kebap salonunda az mý Adana ýsmarladýn bana.  Babam bana hiç spor ayakkabýsý almazdý ama sen bana birinde hem de beðendiðim ayakkabýyý almýþtýn.

Köye o kýrmýzý Hacý Murat ile geldiðini hiç unutmadým. O zaman Pakize ile niþanlýydýn, ilk önce niþanlýný arabaya bindirip gezdirdin ve daha sonra beni gezdirmiþtin. Dayý darýlma ama senin Pakize’ye küsmene çok sevinirdim çünkü beni de yanýna alýp þehirde akþama kadar gezerek can sýkýsýný savardýn ama ben yolumu bulurdum. Pastanelere, sinemalara giderdik veya lunaparkta eðlenirdik.

Ben Yeþim’e âþýk olduðumda hemen anlamýþ beni Yeþim ile konuþmaya cesaretlendirmiþtin. Yeþimin yanýna gideceðimde bana güzel gömlek, pantolon ve iskarpin ayakkabý almýþtýn. Senin aldýðýn güzel kýyafetle ve verdiðin o cesaretle Yeþim’e açýlmýþ ilk konuþmada evlenme teklifi etmiþtim. Belki bu fýrsat bir daha elime geçmez diye düþünmüþtüm. Sen yardým etmeseydin ben Yeþim’i sadece uzaktan uzaktan seyredecektim. Gerçi þu saatten sonra Yeþimle evlenemeyeceðim ama o benim hatam…

Dayý sen yaþasaydýn Yeþim ile niþanýmýzý yapýp sonra da beni askere uðurlayacaktýn. Teskereden sonra hemen düðünümüzü yapacaktýn. Babam üç yýl önce öldü ama sen bana dayýlýk deðil babalýk yapacaktýn. Hepsi hayal oldu þimdi. Benim hayallerim yýkýlmýþ,  hiç bir önemi yok ama senin ocaðýn söndü… Ben nasýl dayanýrým buna!

Sahi dayý, neden sen kara topraða girdin ben ise hapishaneye? O kadar geçmiþimiz varken, o kadar güzel anýlarýmýz varken, o kadar iyiliðini görmüþken neden bu hale düþtük? Nasýl oldu da bir anda her þey alt üst oluverdi?

Aslýnda bütün sorularýmýn cevabýný biliyorum ama yine de senin o “neden?” diye son bakýþýna cevap deðil.

Miras yüzünden kýsa bir zamanda annemle kavgaya tutuþtunuz. Aranýzdaki meseleye girmek istemedim, uzak durmak istedim çünkü abla kardeþ arasýnda bir kavgaydý. Beni aþýyordu ama annemin her gün baþýmýn etini yercesine gýyabýnda þikâyet etmesi, bitmez tükenmek bitmeyen çekiþmesi, yalýn ayaklarýn her gün gelip beni doldurmasý bir anda beni saygýsýzlýða, terbiyesizliðe sürükledi. Hem babam öldükten sonra evin erkeði olmuþtum, annem her þeyi benden bekliyordu yani kardeþi ile arasýndaki kavgaya bile karýþmamý istiyordu. Keþke hiç bulaþmasaydým, annemin sözünü dinlemeseydim…. Keþke o Þeytan Duran denen yalýn ayak, münafýk herifin lafýna bakmasaydým, dolduruþuna gelmeseydim… Keþke, keþke diyorum ama hiç bir faydasý olmuyor!

Senin Pakize’ye küstüðün zamanlar þehre gittiðin gibi bende, baþta annemin dýrdýrýndan sonra çevremizdeki yalýn ayaklarýn þerrinden kaçýp, þehre gitseydim… Hatta baþýmý alýp daðlara çýksaydým ve hiç gelmeseydim… Piþmanlýk fayda vermiyor dayý… Sen bir kere öldün hem de çok sevdiðin, elinle büyüttüðün yeðenin tarafýndan öldürüldün ama ben her gün ölüp ölüp diriliyorum…

Beni günahým öldürüyor, beni piþmanlýklarým öldürüyor, beni dolduruþa getirip de sana sataþtýran alçaklarýn “yapmayacaktý! etmeyecekti!” gibi gýyabýmda cývýk cývýk konuþmalarý öldürüyor… En beteri de caným dayým, annemin: “ kara kardeþime nasýl kýydým oðlum!  Sana neydi bizim kavgamýz, biz bugün kavga eder yarýn barýþýrdýk, nasýl kýydýn kara dayýna oðluum!” diye aðlayarak bana beddua etmesidir…

Ben her gün ölüp dirilmeye daha fazla dayanamam.  Ben çok piþmaným, yanýna gelince beni affeder misin caným dayým?

Abdullah Konuksever