Hikâyenin özeti:

Mehmet çok yoðundur, iki arkadaþýnýn iþini de yapmaktadýr. Öðle paydosunda biraz dinlenebilmek için kaylûle yapmak ister.

Kaylûlede ilk önce tozpembe bir rüyaya dalar. Gökte aradýðý bir güzel karþýsýnda durmakta, onunla konuþmakta ve gülümsemektedir. Hatta Mehmete çok beðendiðini bile söyler. Mehmet, yýldýrým aþkýna tutulmuþtur. Ancak ufacýk bir sorun vardýr: Çarpýldýðý prenses yýllar önce ölmüþ biridir…

Mehmet’in kara sevdasý, çok acý bir kâbusa dönüþmüþtür...

_____________________________________________________________________________________________

Prenses

-Mehmet usta, siz olmalýsýnýz?

-E-e-e-vet, benim!

Mehmet Usta neye uðradýðýný þaþýrmýþtý. Karþýsýnda sarý saçlý, mavi gözlü, dünya güzeli bir bayan duruyordu. Orta yaþlý ve orta boylu biriydi. Sadece durmuyor, ustaya pür dikkat bakýyordu. Duyduðu en tatlý müzik gibi bir ses tonuyla ustaya konuþurken ayný zamanda gülümsüyordu. Beyaz elbiseler içinde pýrýl pýrýl parlýyordu. Sadece rüyalarda görülebilecek kadar güzel bir kadýndý. Gerçi rüyalarda görülen o güzeller karþýsýnda durup ne konuþabilirlerdi ne de gülümseyebilirlerdi. Sahi, neler oluyordu?

-Siz prenses......?

-Ta kendisi!

-Ama siz...??

-Þekerim,  karþýndayým iþte.  Bak seninle konuþuyorum, sana bakýyorum. Daha ne yapmamý beklerdin?

Karþýnda duran bayan sýradan biri deðildi; bu bir prensesti. Hem de yýllar önce hayatýný kaybetmiþ bir prensesti. Mehmetín kafa allak bullak oldu.

-Baþýma bir þey mi düþtü, ben hayal mi görüyorum acaba?

Karþýsýndakinin gerçek mi, hayal mi olduðunu anlayabilmek için prensesin eline, koluna dokunmak istedi.

Ama nasýl dokunabilirdi ki? Ya kadýn gerçekse ve avazý çýktýðý kadar  baðýrýrsa ne yapacaktý?

-Ýmdaat bu adam sarkýntýlýk yapýyooor!

Durduk yerde sarkýntýlýk yapmýþ olacaktý. Prensese sarkýntýlýk yapmýþ olmak ise çok pahalýya patlardý. Önce korumalar haddini bildirirdi. Korumalardan yediði dayaktan sað salim kurtulabilirse, patronu elinden geleni ardýna koymazdý. Mekânýný belki de ilk kez kraliyet ailesinden biri þereflendirmiþ olacaktý ama Þef Mehmet’in prensese sarkýntýlýk yaptýðý her tarafta duyulacaktý. Devlet bu mekâný hemen kapatýrdý. Kim olsa, sarkýntýlýk yapan adamý fena halde cezalandýrýrdý. Hatta devlet bile bu iþe el atabilirdi.

Sahi, derdini kime, nasýl anlatabilecekti ki?

Karakolda saatlerce sorgulanacaktý. Belki de bu, prensese saldýrý teþebbüsü olarak algýlanacaktý. 28 þubat döneminde yani askerin hükmettiģi zamanlar, uðradýðý bir iftira yüzünden çekmediði kalmamýþtý. Sorguda yemediði dayak, görmediði psikolojik baský kalmamýþtý. Öylesine büyük bir baskýya maruz kalmýþtý ki, hâlâ unutamýyordu. Güya hukukta, suçlu olduðun ispat edilene kadar suçsuzsun. Ama Mehmet, suçsuz olduðunu ispat etmek zorunda kalmýþ ve bu süreçte suçlu muamelesi görmüþtü. Ayný soruyu en az yüz defa sormuþlardý.

Bu defa galiba bin defa kendine soracaklardý:

-Prensese neden dokundun?

-Niyetin neydi?

-Kaçýrýp fidye mi isteyecektin?

-Yoksa baþka bir kötülük mü yapacaktýn?

Daha önce zaten belki bin defa:

-Kimsin?

-Hangi örgüte üyesin?

-Bu eylemi kimlerle yaptýn?

-Sana kimler yardým etti?

-Bu eylem için kimlerden emir aldýn?

-Bu eylem için kaç dolar aldýn?

Tekrar tekrar sorulan sorularla beyni allak bullak olacaktý. Prensesin canlý olup olmadýðýný anlamaya kalkýþmak, baþýna ne büyük dertler açacaktý yahu!

Mahkemeye çýktýðýný aklýnýn ucundan bile geçirmek istemiyordu. Hakime de kesinlikle derdini anlatamayacaktý.

-Hakim Bey, ben prensesin canlý olup olmadýðýndan emin olabilmek için kendisine dokundum, hiç kötü niyetim yoktu!

Bu savunmayý magazin medyasý abarta abarta günlerce yazacaktý. Lüzumsuz televizyon programlarý bunu kendine dert edinip piyasada ne kadar bilmemiþ kiþi varsa ekranlara çýkaracaktý. Bu olayý duymayan kalmayacak, bu savunmaya uygun bir yerleriyle gülmeyen kimse kalmayacaktý. Türkiye bir yana, koca dünyaya rezil rüsva olacaktý.

Hakim, iyi bir þey yapmýþ olmak için kendisini kesin psikiyatrik teste gönderecekti. Psikiyatristler ise ayrý bir dertti. Entel dantel bir þekilde mahkemenin Mehmet’e kabul ettirmek istediði þeyi empoze edeceklerdi:

-içgüdüsel dürtmeler sonucu prensese dokundum. Prensese dokunabilmek hayatýmýn en büyük hayaliydi. Elime geçen ilk fýrsatta, kendime hakim olamadýðým bir dürtüyle dokundum. Bu hazzý yaþamak istedim, filan falan...

Bu saçmalýk yetmezmiþ gibi bir de deli raporu vereceklerdi.

-Ulan, prensese dokunmak ne kadar pahalýya patlayacakmýþ yahu!

Prensese sarkýntýlýktan kesin hapse girerdi. Baþta çevresindekilere rezil rüsva olurdu. Kendisine gülüp alay etmeyen kalmazdý.

-Mehmet Usta, sende mangal gibi yürek varmýþ be! Hiç bilmiyorduk, cesaretine hayran kaldýk ha! Prensese sarkýntýlýk yapmaya her babayiðit cesaret edemez. Bravo len! Bu arada zekana da hayran kaldýk, canlý mý diye dokunmuþmuþ... Kimin aklýna gelir böyle bir fikir? Sen kebap salonlarýnda boþuna ömür tüketmiþsin ya! Kesin politikacý falan olmalýydýn, koca dünyayý idare ederdin! Ha ha ha ha ha! Ho ho ho ho!

Ya hapishanedeki gardiyanlar, koðuþ arkadaþlarý? Zaten adamlarýn bütün gün iþi gücü yok, kaybedecekleri bir þey de yok. Gelip geçen kendisiyle dalga geçerdi artýk.

Ýngiltere boþ mu duracaktý sanki?

- Bizim prensesimize dokunma cüretini gösteren kebapçýyý kendi ellerimizle yargýlayacaðýz, verin o dengesizi bize! Adam ulu orta, bizim prensesimize sarkýntýlýk yapmýþ, o kadar korumanýn gözü önünde hem de. Ya kuytu bir yerde karþýlaþsaydý? Neler yapmazdý neler!

Ýngiltere kendisini isterse, Mehmet’i seve seve teslim edebilecek yalaka, yaðcý o kadar aþaðýlýk memur vardý ki... Hem Ýngilizler, bir prensese çok komik bir nedenle dokunma cesareti gösteren Türk’ü kesin yýllarca tavþan gibi laboratuvarda araþtýrýrlardý.

Üstelik bir de karþýsýndaki kadýn namahremdi; asla ona dokunamazdý. Tokalaþmak için el verse neyse ama artýk geç kalmýþtý. Zaten tanýþmýþlardý; tokalaþmanýn bir anlamý kalmamýþtý.

Mehmet Usta, daha birkaç hafta önce prenses hakkýnda bir belgesel izlemiþti. Prensesin güzelliðine hayran kalmýþtý ama en çok karakterini beðenmiþti. Belgeselin verdiði bilgiye göre prenses, fakirlere ve muhtaçlara çok yardým etmiþ. Sadece maddi yardýmla kalmayýp gidip garibanlarý bizzat ziyaret etmiþ, kendileriyle muhabbet etmiþ. Afrika’daki, Asya’daki ölümcül hastalarýn yanýna gidip onlarý teselli etmiþ. “Kraliyet ailesine mensup kim yapar bu kadar alçakgönüllülüðü?” diye düþünmüþtü.

Mehmet’in göklerde aradýðý biri karþýsýnda duruyordu ama halen gözüne inanamýyordu. Nasýl olur da yýllar önce hayatýný kaybetmiþ biri dimdik karþýsýnda durabilir, kendisiyle konuþabilirdi?

Ustanýn baþý hýzla dönmeye baþladý. Ayakta durmakta zorlanýyordu ama bir bayanýn karþýsýnda yere düþemezdi. Karizmasýný çizdiremezdi. Güçlü olmalýydý ama daha önce hiç baþýna gelmemiþ halleri yaþýyordu. Daha önce hissetmediði acayip duygular içindeydi. Kendisini toparlamaya çalýþýyordu ama gücü yetmiyordu.

-Tü-tü-türkçe konuþuyorsun?

-Ha-ha-ha, sen ne tatlý þeysin ya! Her þeyi merak etme caným!

-Be-be belgesel izledim. Orda...

- Aaaa! Televizyonda her gördüðüne inanýr mýsýn sen? Boþ ver þimdi belgeseli falan. Beni iyi dinle caným. Ben çocukluðumdan beri hep özel aþçýlarýn hazýrladýðý yemekleri yedim. Damak tadým çok geliþmiþtir. Daha ilk lokmada yemeðin en ince eksiklerinin farkýna varýrým. Hatta þefin halet-i ruhiyetini bile deþifre ederim. Senin hazýrladýðýn Adana kebabý aslýnda o kadar da aðam-paþam bir yemek deðildir ama beni senin mesleðine olan aþkýn çarptý. Sen yemeðe aþkýnýn tadýný vermiþsin, sen yemeðe samimiyetinin aromasýný vermiþsin. Sen yemeði ateþle deðil sanki pozitif enerjinle piþirmiþsin. Ben bütün bu incelikleri hemen fark ettim. Senin gibi bir þef çok nadir, zor bulunur. Þekerim, beni dinlemiyorsun galiba! Darýldým ama!

Mehmet usta, nasýl dinleyebilirdi ki... Ayakta zor durabiliyordu. Prensesin karþýsýnda güneþi görmüþ kar adam gibi hýzla eriyordu.

Prensesin yüzü dolunay gibi parlýyordu. O kadar beyazdý ki, daha önce böylesi bir yüz görmemiþti. Ya göze ne demeliydi?

Prensesin o mavi gözü sýradan bir göz deðildi. Parýl parýl parlýyordu. Þimdiye kadar gördüðü en canlý gözdü bu; hayat fýþkýrýyordu. Ayrýca, far gibi parlýyordu sanki. Fara da benzetmek aslýnda yetersizdi. Böylesi bir bakýþ hiç görmemiþti, hissetmemiþti... Anlatmasý sanki mümkün deðildi. Böylesi bir duygu sadece yaþanýrdý, anlatýlamazdý.

Evet, bakýþýndaki sevgi dalgalarý kalbinin en derinliklerine ulaþýp bütün hücreleri titretiyordu. Ayný zamanda ciðerini ateþleyip cayýr cayýr yakýyordu. Sinesinde alevi olmayan, dumaný tütmeyen devasa bir ateþ yanýyordu, nasýl erimesindi ki... Ýçinde volkanlar patlýyordu, kýzgýn lavlar kýlcal damarlarýný bile dolduruyordu. Vücudundaki kan fokur fokur kaynýyordu, kardan adam gibi erimesin de ne yapsýndý?

Prensesin gözüne baktýðýna bin piþman olmuþtu. Göz, bir yandan daha önce hiç görmediði, duymadýðý, bilmediði bir aleme açýlan kapýydý sanki. Keþke bu aleme hiç girmeseydi.

Kara, hava ve deniz iç içeydi. Kâh bucaksýz yeþil ovada karlý daðlara doðru yürüyor, kâh durgun bir okyanusta yüzüyor, kâh pamuk gibi beyaz beyaz bulutlarýn üzerinde uçuyordu. Halbuki daha önce býrak uçmayý, yüzme havuzunda bile yüzmemiþti.

Yürüyordu ama tüy gibi hafifti, ayda gezen astronotlar gibi yer çekimi olmayan bir yerdeydi. Yürümek, yüzmek ve uçmak için gerekli enerjiyi baðrýndaki volkandan alýyordu. Yürümek istediðinde ok gibi öne fýrlýyordu, yüzmek istediðinde en yunus balýðý gibi suyu yarýp ilerliyordu, uçmak istediðinde ise havaya fýrlatýlan roketler gibiydi.

Kendisinde baþka bir hâl daha vardý; önce bu hâle de hiç þahit olmamýþtý. Görmediði, duymadýðý bir güç tarafýndan çekiliyordu. Vücudunun iradesi kendi deðildi, bedenine hâkim olamýyordu. Kendisini istediði tarafa çeken gücün kaynaðýný bulmak istedi, saða sola bakýndý. Çok ilerilerde prenses duruyordu, mýknatýs gibi kendisine çekiyordu. Prensesin manyetik alanýndan kendini alamýyordu, kurtulamýyordu.

Prensesin sesi ise daha önce hiç duymadýðý müzikti, bütün hücrelerini zangýr zangýr titretiyordu.

-Efendim?

Prenses kahkaha atýp gülmeye baþladý. Kahkaha o kadar þiddetliydi ki, sanki mekan baþýna yýkýlacakmýþ gibi oldu. Prensesin gülüþü, ustanýn beyninde yankýlanýyordu.

-Mehmet usta, ben ömrüm boyu kadýnlardan çok erkeklerle muhatap oldum. Erkek milletini çok severim. Özellikle doðru, dürüst, mütevazý olanlarý tercih ederim. Hele saf ve salak olanlarýna bayýlýrým. Sakýn yanlýþ anlama salak deðilsin ama çok safsýn. Senin gibi saf pek bulunmaz, seni çok sevdim. Benim özel aþçým olacaksýn. Beni kýrmazsýn deðil mi þekerim?

Belki seni tanýdýkça daha çok sever, seninle arkadaþ bile olurum . Hadi þimdi hemen eþyalarýný topla, yarým saate kalmaz özel güvenlikçim seni almaya gelir.

-Ne ne ne ne?

-Nereye gideceðiz mi demek istiyorsun ha ha ha ?

-E-e-evet!

Ha-ha-ha! Sen biraz da salaksýn ya! Ama olsun, çakal olmada salak ol, daha iyi! Neyi anlamadýn, elbette ben nereye gidersem, sen de oraya. Londra, Paris, Roma, New York... Ara sýra Ýstanbul'a da uðrarýz, vatan hasreti giderirsin. Sayemde dünyanýn en güzel þehirlerinde, en güzel mekanlarýnda yaþayacaksýn! Belki de bir prensesin dostu olacaksýn! Bu her þefe nasip olmaz, sevildiðini bil. Bu iyiliði herkese yapmam. Üstelik bir daha sormam, nazlanýp kendini aðýr satmaya kalkýþma, yoksa treni kaçýrýrsýn. Sonra çok piþman olursun ha! Hadi hemen hazýrlan þekerim!